Φέρνοντας την ενεργειακή και τη γεωπολιτική παράμετρο στο επίκεντρο της ελληνογαλλικής συνεργασίας, η Ελλάδα αξιοποιεί για πρώτη φορά τα πιο κρίσιμα από τα στρατηγικά πλεονεκτήματά της που έχουν μείνει για χρόνια ανεκμετάλλευτα:-τη θέση της,
-το διεθνή ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει,
-τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της..
Εδώ και πολύ καιρό η Ελλάδα δεν έχει ζήσει πιο σημαντική... επίσκεψη αρχηγού κράτους από τη προχθεσινή του προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ στην Αθήνα. Κι εδώ και πολύ καιρό, η διπλωματική γλώσσα δεν υπήρξε τόσο ουσιαστική όσο στις δηλώσεις που έκαναν μαζί στο Μέγαρο Μαξίμου ο Γάλλος πρόεδρος και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι εδώ και πολύ καιρό η Ελλάδα δεν έχει κάνει κινήσεις τόσο σημαντικές για το μέλλον σαν αυτή που όπως όλα δείχνουν ξεκίνησε με αυτή την επίσκεψη.
Φέρνοντας την ενεργειακή και τη γεωπολιτική παράμετρο στο επίκεντρο της ελληνογαλλικής συνεργασίας, η Ελλάδα αξιοποιεί για πρώτη φορά τα πιο κρίσιμα από τα στρατηγικά πλεονεκτήματά της που έχουν μείνει για χρόνια ανεκμετάλλευτα: τη θέση της, το διεθνή ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Με δύο λέξεις, μια νέα «γεωπολιτική Ελλάδα» φαίνεται να προβάλλει επιτέλους στο προσκήνιο. Κι αυτή, είναι μια Ελλάδα που μπορεί να πετύχει πάρα πολλά, όπως η παρούσα στήλη από την αρχή της κρίσης διαρκώς υποστηρίζει.
Θα πρέπει να είναι κανείς αυτιστικά κλειστός για να μην αντιληφθεί, ακόμα και τώρα, τη χαοτική διαφοροποίηση της γερμανικής πολιτικής έναντι της Ελλάδας σε σχέση με εκείνη της γαλλικής. Θα πρέπει να είναι κανείς ιδεοληπτικός για να μην βλέπει με απόλυτη καθαρότητα ότι εκεί που το Βερολίνο έρχεται να ισοπεδώσει και να ηγεμονεύσει μέσα από την κρίση χρέους, το Παρίσι έρχεται να στηρίξει.
Το γεγονός ότι, επιτέλους, αυτές οι παράμετροι τέθηκαν ως κορυφαίες πλέον από κοινού στην ελληνική και τη γαλλική ατζέντα, είναι ικανό να μεταβάλλει συνολικά τα δεδομένα και να προκαλέσει ουσιαστική αισιοδοξία για τη χώρα. Μέσα από αυτή την πολιτική, η Ελλάδα πρέπει και μπορεί να επιστρέψει στον πραγματικό δυτικό προσανατολισμό της που όποτε τον ακολούθησε βγήκε ισχυρότερη από τις κρίσεις και όποτε τον εγκατέλειψε υπέστη τραγωδίες.
Είναι ένας προσανατολισμός που απαιτεί την ενεργοποίηση όλων των δυνάμεών της στην κατεύθυνση της άσκησης μιας πολιτικής με βασικούς πυλώνες τις σχέσεις της με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, αλλά και με το Ισραήλ και φυσικά την Κύπρο. Μια πολιτική προσηλωμένη σε αυτό τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό και εστιασμένη στο συγκερασμό των κοινών συμφερόντων αυτών των κρατών είναι σε θέση να φέρει αποτελέσματα που σήμερα μοιάζουν άπιστα όνειρα για τη χώρα.
Προχθες, τέθηκαν τα θεμέλια. Και όπως φαίνεται, τέθηκαν πολύ γερά.
Η κυβέρνηση, που πιστώνεται αυτό το γεγονός, πρέπει τώρα να χτίσει ταχύτατα πάνω σε αυτές τις βάσεις. Μια νέα πραγματικότητα δείχνει να δημιουργείται. Εμβαθύνοντας σε αυτή τη νέα κατεύθυνση και δυναμική της ελληνογαλλικής στρατηγικής συνεργασίας, η Ελλάδα, να το ξαναπούμε, πρέπει και μπορεί τώρα να επανενεργοποιήσει τις σχέσεις με την Ουάσιγκτον και να επιταχύνει τη συνεργασία της με το Τελ Αβίβ. Πρέπει να δημιουργήσει τις αναγκαίες συνέργιες συμφερόντων ανάμεσα στους φίλους και εταίρους της που τη θέλουν όρθια και τη χρειάζονται, για δικό τους όφελος, ισχυρή.
Φυσικά, στο Βερολίνο δεν θα δουν ευχάριστα αυτή την ελληνική γεωπολιτική στροφή, εφόσον μάλιστα αρχίσει να γίνεται πράξη, κάτι που θα πρέπει να συμβεί το γρηγορότερο δυνατό. Και είναι πιθανό ότι αυτή η δυσαρέσκεια θα εκδηλωθεί.
Για άλλους λόγους, ούτε στην Αγκυρα θα τη δουν ευχάριστα επίσης. Όμως, στην προσπάθεια των κρατών να κρατηθούν ζωντανά, να κάνουν πράξη τα συμφέροντά τους και να χαράξουν το μέλλον τους δεν μπορεί να είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Ειδικά εκείνοι που έφεραν τη βία και την καταστροφή…).Πηγή Το Βήμα.
Π.Μαλούχος
