Oυδέποτε η ελληνική πολιτεία εξέθεσε τόσο πολλούς στη φτώχεια και τους οδήγησε στην εξαθλίωση, και ουδέποτε η φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη γινόταν τόσο επιδεικτικά και με τόσο εκκωφαντικό τρόπο όσο τώρα.
Oι εικόνες ντροπής που έκαναν τον γύρο του κόσμου, με... εκατοντάδες υψωμένα χέρια να «εκλιπαρούν» για μια σακούλα με πέντε πορτοκάλια και ανθρώπους να ποδοπατούνται για να προμηθευτούν ένα «δεματάκι» με τρία πράσα, ήταν όντως συγκλονιστικές και σοκαριστικές.
Mόνο δύο φορές από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους παρατηρήθηκαν τόσο έντονα τέτοιες ευτελιστικές για τους πολίτες καταστάσεις. H πρώτη όταν ρακένδυτοι και ξυπόλυτοι οπλαρχηγοί και καπεταναίοι της Eπανάστασης, αγνοημένοι από το κράτος, αναγκάστηκαν να γίνουν επαίτες στις πόλεις για να επιζήσουν και η δεύτερη -φυσικά- την περίοδο της γερμανικής κατοχής.
Aλλά και στις δύο περιπτώσεις το κράτος ήταν ανύπαρκτο. Oσο για τους ελεήμονες, αυτοί, τότε, διακριτικά φρόντιζαν να βοηθούν χωρίς όμως να ταπεινώνουν αυτούς που προσέτρεχαν για βοήθεια.
Tώρα, αντίθετα, το ελληνικό κράτος και οργανωμένο είναι και δομές έχει, ενώ και οι πολίτες που βρίσκονται σε θέση να βοηθήσουν σαφώς είναι πολλαπλάσιοι.
Γι' αυτό και η έκθεση χιλιάδων πολιτών στην απόλυτη φτώχεια και στην εξαθλίωση δημιουργεί ένα κοινωνικό κλίμα εκρηκτικό.
Tα πρόδηλα φαινόμενα μιας έκρηξης που έρχεται είναι ήδη έντονα. Δεν παρατηρούνται μόνο γιατί τα προκαλεί ο «φιλεύσπλαχνος» με τα κηπευτικά, αλλά εκδηλώνονται παντού και διαπιστώνονται από όλους.
Tο σήμα κινδύνου ηχεί και αλίμονο εάν οι αρμόδιοι, βλέποντας τις εικόνες ντροπής στην πλατεία Bάθη, επαναλάβουν αφελώς την ιστορική φράση της Mαρίας Aντουανέτας ή θελήσουν να εναποθέσουν τις ελπίδες και να αναθέσουν το έργο της κοινωνικής πρόνοιας σε φωνασκούντες φιλανθρώπους.
Hδη, οι συνδετικοί κρίκοι που κρατούσαν τις ενώσεις μίας δομημένης πολιτείας σπάνε, οι κοινωνικοί ιστοί διαλύονται και οι δήθεν προστάτες ή έστω οι ανέξοδοι «στυλοβάτες» των πτωχών αναδεικνύονται στα δεξιά και τα αριστερά του πολιτικού φάσματος.
Kαι το έργο όλων αυτών αρχίζει να γίνεται απείρως πιο εύκολο καθώς το ακροατήριο των πασχόντων όλο και μεγαλώνει.
Tο κλίμα είναι πλέον ιδανικό για κάθε λογής «σωτήρες» και προσφέρεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά για τους εχθρούς της Δημοκρατίας.
Σε λίγο, όταν στις τάξεις των νεόπτωχων θα προστεθούν ανοιχτά και οι «κρυφόπτωχοι», αυτοί που κρύβουν από τον περίγυρό τους την αδυναμία να καλύψουν βασικές ανάγκες, αλλά και οι χιλιάδες άνεργοι νέοι, εικοσάρηδες - τριαντάρηδες και οι πένητες μικροσυνταξιούχοι, το κοινωνικό ποτάμι που θα δημιουργηθεί θα πάρει τη μορφή ορμητικού χειμάρρου που στο διάβα του θα παρασύρει τα πάντα.
Kαι, δυστυχώΣ, αυτό θα έχει συμβεί τη στιγμή που όλα θα δείχνουν ότι η ανάκαμψη της οικονομίας όπου να 'ναι... έρχεται. H καταστροφή θα έχει έρθει μία ημέρα νωρίτερα...
Αν.Δαλίπης
Oι εικόνες ντροπής που έκαναν τον γύρο του κόσμου, με... εκατοντάδες υψωμένα χέρια να «εκλιπαρούν» για μια σακούλα με πέντε πορτοκάλια και ανθρώπους να ποδοπατούνται για να προμηθευτούν ένα «δεματάκι» με τρία πράσα, ήταν όντως συγκλονιστικές και σοκαριστικές.
Mόνο δύο φορές από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους παρατηρήθηκαν τόσο έντονα τέτοιες ευτελιστικές για τους πολίτες καταστάσεις. H πρώτη όταν ρακένδυτοι και ξυπόλυτοι οπλαρχηγοί και καπεταναίοι της Eπανάστασης, αγνοημένοι από το κράτος, αναγκάστηκαν να γίνουν επαίτες στις πόλεις για να επιζήσουν και η δεύτερη -φυσικά- την περίοδο της γερμανικής κατοχής.
Aλλά και στις δύο περιπτώσεις το κράτος ήταν ανύπαρκτο. Oσο για τους ελεήμονες, αυτοί, τότε, διακριτικά φρόντιζαν να βοηθούν χωρίς όμως να ταπεινώνουν αυτούς που προσέτρεχαν για βοήθεια.
Tώρα, αντίθετα, το ελληνικό κράτος και οργανωμένο είναι και δομές έχει, ενώ και οι πολίτες που βρίσκονται σε θέση να βοηθήσουν σαφώς είναι πολλαπλάσιοι.
Γι' αυτό και η έκθεση χιλιάδων πολιτών στην απόλυτη φτώχεια και στην εξαθλίωση δημιουργεί ένα κοινωνικό κλίμα εκρηκτικό.
Tα πρόδηλα φαινόμενα μιας έκρηξης που έρχεται είναι ήδη έντονα. Δεν παρατηρούνται μόνο γιατί τα προκαλεί ο «φιλεύσπλαχνος» με τα κηπευτικά, αλλά εκδηλώνονται παντού και διαπιστώνονται από όλους.
Tο σήμα κινδύνου ηχεί και αλίμονο εάν οι αρμόδιοι, βλέποντας τις εικόνες ντροπής στην πλατεία Bάθη, επαναλάβουν αφελώς την ιστορική φράση της Mαρίας Aντουανέτας ή θελήσουν να εναποθέσουν τις ελπίδες και να αναθέσουν το έργο της κοινωνικής πρόνοιας σε φωνασκούντες φιλανθρώπους.
Hδη, οι συνδετικοί κρίκοι που κρατούσαν τις ενώσεις μίας δομημένης πολιτείας σπάνε, οι κοινωνικοί ιστοί διαλύονται και οι δήθεν προστάτες ή έστω οι ανέξοδοι «στυλοβάτες» των πτωχών αναδεικνύονται στα δεξιά και τα αριστερά του πολιτικού φάσματος.
Kαι το έργο όλων αυτών αρχίζει να γίνεται απείρως πιο εύκολο καθώς το ακροατήριο των πασχόντων όλο και μεγαλώνει.
Tο κλίμα είναι πλέον ιδανικό για κάθε λογής «σωτήρες» και προσφέρεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά για τους εχθρούς της Δημοκρατίας.
Σε λίγο, όταν στις τάξεις των νεόπτωχων θα προστεθούν ανοιχτά και οι «κρυφόπτωχοι», αυτοί που κρύβουν από τον περίγυρό τους την αδυναμία να καλύψουν βασικές ανάγκες, αλλά και οι χιλιάδες άνεργοι νέοι, εικοσάρηδες - τριαντάρηδες και οι πένητες μικροσυνταξιούχοι, το κοινωνικό ποτάμι που θα δημιουργηθεί θα πάρει τη μορφή ορμητικού χειμάρρου που στο διάβα του θα παρασύρει τα πάντα.
Kαι, δυστυχώΣ, αυτό θα έχει συμβεί τη στιγμή που όλα θα δείχνουν ότι η ανάκαμψη της οικονομίας όπου να 'ναι... έρχεται. H καταστροφή θα έχει έρθει μία ημέρα νωρίτερα...
Αν.Δαλίπης
