Tην ώρα που πάμε να κλείσουμε 3 χρόνια ενός αλλοπρόσαλλου προγράμματος που υποβάλλει σε μια ατελείωτη δοκιμασία οικονομία και κοινωνία αρχίζει και πάλι η υποκριτική και γεμάτη "κοινωνική" ευαισθησία μικροπολιτική. Όταν ο ένας στους δύο εργαζόμενους δεν πληρώνεται στην ώρα που ετοιμάζονται να σταλούν τα ραβασάκια σε πάνω από 2 εκατ. Έλληνες για χρέη μέχρι 3000 ευρώ,πόσο κρίσιμο είναι αλήθεια αν απολυθούν ή δεν απολυθούν μερικοί από το δημόσιο;
Δυστυχώς η αλήθεια είναι, ότι αν από το 2009 είχαν ληφθεί οι αναγκαίες αποφάσεις και είχαν προχωρήσει μερικές... αποκρατικοποιήσεις ούτε εκτός αγορών θα είχαμε βρεθεί ούτε στα μνημόνια θα είχαμε μπει.
Το πρόβλημα σε μια οικονομία που η ανεργία είναι στο 27%, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει καταδικαστεί σε μια ... νεο - φτώχεια δίχως προοπτική και απουσιάζει ακόμα και σήμερα το εθνικό σχέδιο ανάκαμψης ασφαλώς και τα κεντρικά προβλήματα είναι τα κρύα και υπερφορολογημένα σπίτια, που οι Τροϊκανοί θα αρπάξουν μέσω των πλειστηριασμών, η καταδίκη φτωχών ανθρώπων εκτός επαρκούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και η συνεχής αύξηση του κόστους ζωής, όπως θα συμβεί και με τα τιμολόγια του ρεύματος.
Η σημερινή κυβέρνηση, από ένα σημείο και πέρα, θα πρέπει να πατήσει πόδι σε πιστωτές και Τροϊκανούς και να θέσει στους Ευρωπαίους τα μεγάλα διλήμματα και αν το 2010 είχαμε φύγει από αυτό το αναθεματισμένο ευρώ που τελικά έμελλε να καταστρέψει την σύγχρονη Ελλάδα, να την εξευτελίσει και να την οδηγήσει στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, τα αποτελέσματα δεν θα ήταν πολύ διαφορετικά. Γιατί να πρωτομιλήσουμε για το κόστος των καυσίμων, για την έλλειψη των φαρμάκων, για τον θάνατο των φοιτητών;
Ο συνδυασμός υπερφορολόγησης, αναποτελεσματικότητας της αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος, που σημαίνει ότι οι τράπεζες κυνηγούν τους δανειολήπτες, χωρίς να βάζουν φράγκο στην αγορά,κατάρρευσης εξαιτίας της ύφεσης και ακόμα και υπονόμευσης του ασφαλιστικού συστήματος είναι εκρηκτικός.
Ασφαλώς και πρέπει να αναγνωρίσουμε επιτυχίες όπως οι συμφωνίες με την Hewlett Packard και την Cosco, όμως ο προγραμματισμός μέχρι το 2020 από την Τρόικα είναι ασφυκτικός.
Η σημερινή κυβέρνηση έχει κάνει ήδη αρκετά και τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους. Από ένα σημείο και πέρα όμως στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να πατήσει πόδι στους κ.κ. Φλάναγκαν, Μαζούχ και Μορς. Ας σκεφθούν και οι Γερμανοί πώς θα είναι μια μεγάλη κρίση στο ευρωπαϊκό σύστημα, ας σκεφθούμε και εμείς πώς θα οργανωθούμε να αντέξουμε χωρίς την καταβολή μιας δόσης. Το κλίμα που διαμορφώνεται στην Ιταλία και με την Κύπρο να παίζεται σε ζαριές θα πυροδοτήσει την Ισπανία και θα σκάσει στην ίδια την Γαλλία. Δεν καλούμε καμία κυβέρνηση σε στάση πληρωμών,χρειάζονται όμως καλύτερες διαπραγματεύσεις από τον ραγιαδισμό,που πιθανώς έπρεπε να επιδείξουμε για να καλύψουμε την περίοδο αναξιοπιστίας Παπανδρέου – Βενιζέλου.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο τελευταίος έδιωξε την Τρόικα αρνούμενος να κάνει πράγματα απλά και στοιχειώδη τον Σεπτέμβριο του 2011.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση προχωρήσει τις αποκρατικοποιήσεις της και βρει τις λύσεις για το δημόσιο πρέπει να ξαναδεί πάρα πολλά σε σχέση με αυτήν την αλλοφροσύνη που ισχύει στην καθημερινότητα.
Γιατί αν οι εξελίξεις λάβουν άτακτο χαρακτήρα τότε θα χαθούν τα όποια τακτικά πλεονεκτήματα μπορεί να υπάρχουν λόγω της τρέχουσας συγκυρίας.
Κρυφό όπλο το νέο κούρεμα που θα γίνει εφόσον ανταποκριθούμε στα κελεύσματά τους όμως χωρίς ταχύτερη ανάκαμψη και υπαρκτό σχέδιο ανασυγκρότησης τίποτε δεν είναι εγγυημένο.
Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης
