Τρελή επινόηση» με «τοξικές» πολιτικές συνέπειες, χαρακτηρίζει το περιοδικό Economist την απόφαση του Eurogroup να φορολογηθούν οι τραπεζικές καταθέσεις στην Κύπρο. Σε άρθρο του, το περιοδικό σημειώνει ότι...είχε προτείνει την ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών - σε ξεχωριστή βάση ανάλογα με κάθε περίπτωση - απευθείας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος που δημιουργείται όταν αδύναμα οικονομικά κράτη διασώζουν αδύναμες τράπεζες.
Σημειώνει, επίσης, ότι είχε υποστηρίξει την ανάγκη να προστατευθούν οι καταθέτες και οι ομολογιούχοι υψηλής διαβάθμισης (senior bondholders), όχι λόγω κάποιας ιδιαίτερης αγάπης στους πλούσιους Ρώσους, αλλά εξ αιτίας του φόβου αναλήψεων καταθέσεων σε μεγαλύτερες αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης.
Η περίπτωση της Κύπρου είναι παράξενη, επειδή οι καταθέσεις αποτελούν σχεδόν το σύνολο του παθητικό των τραπεζών της. Ωστόσο, προσθέτει ο Economist, σε καμία από τις 147 τραπεζικές κρίσεις μετά το 1970 που έχει καταγράψει το ΔΝΤ, δεν έχουν επιβληθεί ζημιές σε όλους τους καταθέτες, ανεξαρτήτως του ύψους των καταθέσεων τους και των τραπεζών στις οποίες τις διατηρούσαν.
Το περιοδικό θεωρεί ότι ευθύνη για τις εξελίξεις έχουν τόσο η Κύπρος όσο και οι πιστωτές της. Την ευθύνη της Κύπρου εντοπίζει στο ότι καλοδέχθηκε τους Ρώσους και επέτρεψε στις τράπεζές της να γίνουν τόσο μεγάλες, ώστε το ενεργητικό τους να φθάσει το 800% του ΑΕΠ της το 2011.
Οι κυπριακές τράπεζες, αναφέρει, είχαν πρόβλημα και πριν από την αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων, η οποία δημιούργησε μία «τρύπα» 4 δισ. ευρώ στους ισολογισμούς τους.
«Όσον αφορά τους πιστωτές, η προτεραιότητα της Άνγκελα Μέρκελ φαίνεται ότι ήταν να φανεί αυστηρή πριν από τις γερμανικές εκλογές, και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αποστολή της οποίας είναι η προστασία της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, μετείχε σε ένα σχέδιο που κατέληξε να την υπονομεύει».
Στο ερώτημα τι πρέπει να κάνουν τώρα οι Ευρωπαίοι ηγέτες, ο Economist απαντά ότι το χειρότερο αποτέλεσμα θα ήταν να επιτρέψουν την έξοδο της Κύπρου από την Ευρωζώνη.
Αυτό θα ήταν καταστροφικό για το νησί, σημειώνει, τονίζοντας παράλληλα ότι θα ήταν λάθος η σκέψη ότι η Κύπρος είναι αρκετά μικρή για να αφεθεί με ασφάλεια.
«Η αξιοπιστία του ευρώ βασίζεται στην αντίληψη ότι η συμμετοχή σε αυτό είναι αμετάκλητη».
Το περιοδικό θεωρεί ότι είναι προτιμότερη μία αναθεωρημένη συμφωνία της Κύπρου με την Ευρωζώνη. Καθώς το ενδεχόμενο μίας άμεσης ανακεφαλαιοποίησης από τον ΕΜΣ δεν είναι στο τραπέζι, το καλύτερο που μπορεί να γίνει τώρα είναι να προστατευθούν οι ασφαλισμένοι καταθέτες, να συμβάλλουν άλλοι πιστωτές των τραπεζών και να αυξηθεί το ποσό της βοήθειας από την Ευρωζώνη, δεδομένης της ζημιάς που προκλήθηκε την περασμένη εβδομάδα.
Ο Economist θεωρεί ότι είναι πλέον ξεπερασμένες οι οικονομικές παραδοχές, στις οποίες βασίστηκε το πρόγραμμα βοήθειας που απορρίφθηκε από την κυπριακή Βουλή.
Θα υπάρξει, προσθέτει, φυγή κεφαλαίων όταν ανοίξουν οι τράπεζες και το νησί έχει δεχθεί πλήγμα ως διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο.
Χρειάζεται να βρει νέες πηγές ευημερίας, περιλαμβανομένης της ταχύτερης εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων αερίου που ανακάλυψε πρόσφατα - αν και αυτά μπορεί να υπερτιμούνται, σημειώνει το περιοδικό. Το καλύτερο σχέδιο για την οικονομία της, αναφέρει, θα ήταν μία συμφωνία με τους Τουρκοκύπριους για την επανένωση του νησιού, που θα αύξανε τον τουρισμό και το ΑΕΠ.
«Οι πολιτικές συνέπειες είναι τοξικές». Η Κύπρος είναι η τελευταία χώρα της περιφέρειας της Ευρωζώνης που αισθάνεται ότι υφίσταται κακή μεταχείριση από τις πιστώτριες χώρες. Η οικονομία της Ευρωζώνης είναι στάσιμη. Τα κόμματα διαμαρτυρίας κερδίζουν δημοτικότητα. Το ευρώ υποτίθεται ότι ήταν η εκδήλωση ενός μεγάλου πολιτικού σχεδίου. Φαίνεται περισσότερο σαν ένα γάμο χωρίς αγάπη, ο οποίος διατηρείται μόνο από το κόστος που θα έχει η διάλυσή του, καταλήγει το άρθρο.
