Το παιχνίδι της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας μπορεί να έχει προσφέρει ψυχοθεραπευτικές ευκαιρίες σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά στην πράξη δεν βοηθά να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα.
Λέμε, δηλαδή, ότι η μάχη κατά της... φοροδιαφυγής κορυφώνεται αλλά η πραγματικότητα παραμένει διαφορετική.
Η φορολογική πολιτική που θεωρητικά έπρεπε να εστιάζει στη σύλληψη της φοροδιαφυγής, στην ουσία ζει με το όραμα του πόσα χρήματα θα εισπράξει από τις νέες πολλαπλές επιθέσεις έχουν σχεδιαστεί και ήδη υλοποιούνται στα ακίνητα -με «χαράτσια», ειδικά τέλη, φόρο ακίνητης περιουσίας, φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αλλά και πέραν των ακινήτων, σε όλους τους τομείς δραστηριότητας με τους αυξημένους έμμεσους φόρους, τα νέα τεκμήρια και άλλους αντίστοιχης εμπνεύσεως χειρισμούς οι οποίοι φιλοδοξούν να απομυζήσουν και πάλι τις γνωστές στερεμένες πηγές.
Την ίδια ώρα το φορολογικό νομοσχέδιο παραμένει ακόμη στο σχεδιασμό και έχουμε ήδη λησμονήσει πως υποτίθεται ότι ήταν έτοιμο από τις αρχές του 2012, από την κυβέρνηση Παπαδήμου, δηλαδή πριν από τις περυσινές εθνικές εκλογές.
Σε ένα άλλο, επίσης κρίσιμο πεδίο αυτό της αναμόρφωσης της δημόσιας διοίκησης, λέμε ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν ήδη ξεκινήσει, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κράτος. Στην πράξη, όμως, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, αφού η συζήτηση για το αν οι επίορκοι ή προβληματικοί στη συμπεριφορά και την τακτική τους δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απομακρύνονται από τη θέση τους, συντηρείται ζωντανή ή ακόμη και αν το θεωρητικό μέρος της όλης διαδικασίας -πρέπει ή δεν πρέπει- έχει εξαντληθεί, είναι σαφές ότι ουδείς από όσους εντάσσονται στη συγκεκριμένη κατηγορία έχει πάρει το δρόμο για το σπίτι του.
Αν λοιπόν η προσδοκία του επίορκου και οποιουδήποτε επίδοξου μιμητή του, ότι θα συνεχίσει να μισθοδοτείται από το Δημόσιο, συντηρείται ζωντανή, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει όταν θα φτάσουμε στην ουσία, δηλαδή σε θέματα αξιολογήσεων αποδόσεων. Η επιθυμία όμως να διατηρούμε διαστρεβλωμένες εικόνες της πραγματικότητας δεν σταματά εδώ. Το πλέον πρόσφατο «μοντέλο αισιοδοξίας» το οποίο «φοριέται» πολύ από υπουργούς και υφυπουργούς Οικονομικών είναι αυτό που αναφέρει ότι το 2014 θα «βγούμε» στις αγορές να αντλήσουμε χρήματα, λόγω της βελτίωσης που έχει καταγραφεί στην ελληνική οικονομία.
Αυτό που δεν λέγεται είναι ότι η προσφυγή μας στις αγορές τον επόμενο χρόνο δεν προκύπτει λόγω επιτυχίας, αλλά λόγω ανάγκης, αφού ουσιαστικά κάπου εκεί λήγει το πρόγραμμα χρηματοδότησης που έχουμε συμφωνήσει με τους εταίρους και δανειστές μας και θα είμαστε αναγκασμένοι να αναζητήσουμε δανεισμό από τις διεθνείς αγορές. Σε κάθε περίπτωση οι εικόνες και τα δεδομένα είναι μπροστά μας, το ίδιο και οι επιλογές.
Του Ν.Φραντζή
Λέμε, δηλαδή, ότι η μάχη κατά της... φοροδιαφυγής κορυφώνεται αλλά η πραγματικότητα παραμένει διαφορετική.
Η φορολογική πολιτική που θεωρητικά έπρεπε να εστιάζει στη σύλληψη της φοροδιαφυγής, στην ουσία ζει με το όραμα του πόσα χρήματα θα εισπράξει από τις νέες πολλαπλές επιθέσεις έχουν σχεδιαστεί και ήδη υλοποιούνται στα ακίνητα -με «χαράτσια», ειδικά τέλη, φόρο ακίνητης περιουσίας, φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αλλά και πέραν των ακινήτων, σε όλους τους τομείς δραστηριότητας με τους αυξημένους έμμεσους φόρους, τα νέα τεκμήρια και άλλους αντίστοιχης εμπνεύσεως χειρισμούς οι οποίοι φιλοδοξούν να απομυζήσουν και πάλι τις γνωστές στερεμένες πηγές.
Την ίδια ώρα το φορολογικό νομοσχέδιο παραμένει ακόμη στο σχεδιασμό και έχουμε ήδη λησμονήσει πως υποτίθεται ότι ήταν έτοιμο από τις αρχές του 2012, από την κυβέρνηση Παπαδήμου, δηλαδή πριν από τις περυσινές εθνικές εκλογές.
Σε ένα άλλο, επίσης κρίσιμο πεδίο αυτό της αναμόρφωσης της δημόσιας διοίκησης, λέμε ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν ήδη ξεκινήσει, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κράτος. Στην πράξη, όμως, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, αφού η συζήτηση για το αν οι επίορκοι ή προβληματικοί στη συμπεριφορά και την τακτική τους δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απομακρύνονται από τη θέση τους, συντηρείται ζωντανή ή ακόμη και αν το θεωρητικό μέρος της όλης διαδικασίας -πρέπει ή δεν πρέπει- έχει εξαντληθεί, είναι σαφές ότι ουδείς από όσους εντάσσονται στη συγκεκριμένη κατηγορία έχει πάρει το δρόμο για το σπίτι του.
Αν λοιπόν η προσδοκία του επίορκου και οποιουδήποτε επίδοξου μιμητή του, ότι θα συνεχίσει να μισθοδοτείται από το Δημόσιο, συντηρείται ζωντανή, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει όταν θα φτάσουμε στην ουσία, δηλαδή σε θέματα αξιολογήσεων αποδόσεων. Η επιθυμία όμως να διατηρούμε διαστρεβλωμένες εικόνες της πραγματικότητας δεν σταματά εδώ. Το πλέον πρόσφατο «μοντέλο αισιοδοξίας» το οποίο «φοριέται» πολύ από υπουργούς και υφυπουργούς Οικονομικών είναι αυτό που αναφέρει ότι το 2014 θα «βγούμε» στις αγορές να αντλήσουμε χρήματα, λόγω της βελτίωσης που έχει καταγραφεί στην ελληνική οικονομία.
Αυτό που δεν λέγεται είναι ότι η προσφυγή μας στις αγορές τον επόμενο χρόνο δεν προκύπτει λόγω επιτυχίας, αλλά λόγω ανάγκης, αφού ουσιαστικά κάπου εκεί λήγει το πρόγραμμα χρηματοδότησης που έχουμε συμφωνήσει με τους εταίρους και δανειστές μας και θα είμαστε αναγκασμένοι να αναζητήσουμε δανεισμό από τις διεθνείς αγορές. Σε κάθε περίπτωση οι εικόνες και τα δεδομένα είναι μπροστά μας, το ίδιο και οι επιλογές.
Του Ν.Φραντζή
