Στα τρία χρόνια της κρίσης, η οικογένεια είναι ο θεσμός που βόηθησε και εξακολουθεί να βοηθάει τους Έλληνες στην προσωπική άμυνα εναντίον του πολέμου που έχει εξαπολύσει η Γερμανία εναντίον της Ευρώπης,
αρχής γενομένης με το μαύρο ερίφιο, την Ελλάδα.
Την ελληνική οικογένεια βοήθησε και εξακολουθεί, έως πρότινος, να βοηθάει, ο άλλος...μεγάλος κοινωνικός θεσμός, αυτός της ιδιοκατοίκησης, και μάλιστα, της διπλής ιδιοκατοίκησης, της οικίας στο χωριό, και του διαμερίσματος στην πρωτεύουσα, που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος των ελληνικών οικογενειών.
Αυτοί οι δύο θεσμοί βόηθησαν τον ελληνικό λαό να αντέξει την απίστευτη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας που διέταξε, επέβαλε, και συνεχίζει να επιβάλλει, η Γερμανία με την υποστήριξη του ΔΝΤ, του μεγάλου υποκριτή, της Γαλλίας, και όλων, μέχρι σήμερα, των ελληνικών κυβερνήσεων. Η καταστροφή αυτή είναι η μεγαλύτερη που έχει επιβληθεί ποτέ ηθελημένα σε αναπτυγμένο κράτος εν καιρώ ειρήνης και συγκρίνεται σε μέγεθος μόνο με την ιστορική οικονομική κατάρρευση της Αμερικής το 1929, πριν τρεις γενεές, που πραγματοποιήθηκε αθέλητα και σε ευρύτερο χρονικό διάστημα από ότι η ελληνική «κρίση».
Αυτή την καταστροφή την άντεξαν και συνεχίζουν να την αντέχουν οι έλληνες, χωρίς να διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός, χωρίς να αιματοκυλισθεί , (ακόμα), η χώρα, και χωρίς να πλημμυρίσουν οι πόλεις και τα χωριά με άστεγους, λόγω αυτών ακριβώς των δύο χαρακτηριστικών της ελληνικής κοινωνίας. Κανείς, (σχεδόν), δεν μένει μόνος και απροστάτευτος, διότι υπάρχει ένας συγγενής να τον βοηθήσει, και κανείς, (εκτός από, σχετικά με άλλες χώρες, λίγους), δεν μένει στον δρόμο, διότι η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων ανήκει σε μία οικογένεια που διαθέτει ένα σπίτι, ως επί το πλείστον, και το οποίο σπίτι εξακολουθεί να παραμένει ανέπαφο από την οικονομική κακουχία.
Κατά παράδοξο τρόπο, αυτές οι δύο δυνάμεις των Ελλήνων μεταμορφώθηκαν, στα τρία χρόνια της κρίσης, και σε μοναδική, αθέλητη και απροσδόκητη παγίδα του λαού εναντίον του γερμανικού οικονομικού πολέμου κατά της χώρας.
Επειδή η ελληνική κοινωνία ήταν ικανή, λόγω των ιδιόμορφων χαρακτηριστικών της, να αντέξει, να αντεπεξέλθει, και οικονομικά, αλλά και κοινωνικά, και ψυχολογικά σε αυτή την απίστευτη επιβολή αφαίμαξης πόρων κατά κράτος, στη μέση και την εργατική τάξη, μπόρεσαν η Τρόικα και η Ελληνική ηγεσία, να επιβάλουν και να διεκπεραιώσουν όλα αυτά τα καταστροφικά μέτρα λιτότητας.
Σαν ένας πρωταθλητής πυγμάχος, η ελληνική κοινωνία, με τις ξεχωριστές αυτές δυνάμεις της, μπόρεσε να αποδεχθεί όλα αυτά τα οικονομικά και κοινωνικά χτυπήματα, πάνω και κάτω από την ζώνη, ακριβώς διότι είναι ιδιαίτερα ανθεκτική, σαν κοινωνία, και είναι ιδιαίτερα ανθεκτική ακριβώς λόγω αυτών των δύο εξαιρετικά πολύτιμων χαρακτηριστικών της
.
Μία λιγότερο ανθεκτική κοινωνία θα είχε διαλυθεί εδώ και καιρό, με ένα από τρεις τρόπους.
Είτε θα είχε επαναστατήσει αιματηρά εναντίον του ισχύοντος καθεστώτος, είτε θα είχε εντελώς καταψηφίσει την γερμανοκρατούμενη ευρωζωνική προοπτική, είτε θα είχε διαλυθεί θεσμικά εκ των ενόντων της. Το ότι αυτό δεν έγινε έως τώρα, και ίσως ποτέ να μη γίνει, το οφείλουν, η ευρωζωνική και η ελληνική ηγεσία, στην υψηλή ποιότητα συνοχής που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία.
Ο γάιδαρος αυτός, η χώρα μας, είναι γερό μουλάρι, που λένε. Αντέχει πολλαπλά χτυπήματα σαν ένα γαϊδούρι. Η Ελλάδα, σαν καμήλα, είναι φτιαγμένη να δουλεύει και χωρίς νερό, και να διασχίζει την έρημο.
Αυτήν την ανθεκτικότητα της ελληνικής κοινωνίας, την εκμεταλλεύτηκαν οι Γερμανοί εντελώς εσκεμμένα, και για να παραδειγματίσουν την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά και για να μεγιστοποιήσουν την επιθυμητή οικονομική κατάρρευση της χώρας, εξυπηρετώντας τους γεωπολιτικούς στόχους της Γερμανίας, που συνδέονται με το μακροπρόθεσμο σχέδιο γερμανικής ηγεμονίας της Ευρώπης, αλλά και με την γεωπολιτική εκμετάλλευση του ιδιαίτερου ενεργειακού πλούτου της χώρας, το ήλιο, τον άνεμο, και την υποθαλάσσια ενέργεια.
Και το εσκεμμένο πείραμα που διέταξε η Γερμανία, το εφάρμοσε, ηθελημένα και αθέλητα, η μεταπολιτευτική ηγεσία, στην προσπάθειά της να προστατεύσει και να διατηρήσει την πολιτικής της κυριαρχία, κάτι που έως τώρα, έχει κατορθώσει.
Ο κ. Ράιχενμπαχ, ο οποίος, ίσως, είναι ο μόνος γερμανός αξιωματούχος του οποίου ο ρόλος είναι πράγματι να βοηθήσει την Ελλάδα, (να εξυγιάνει τον ελληνικό κρατισμό), δήλωσε πριν πάνω από ένα χρόνο, ότι η Ευρώπη είχε ξαφνιαστεί από το επίπεδο ανθεκτικότητας της ελληνικής κοινωνίας στα αυστηρά μέτρα λιτότητας.
Το ιστορικό παράδοξο σε αυτήν την τραγική περίοδο της ελληνικής και της ευρωπαϊκής ιστορίας, είναι ότι εάν η Ελλάδα δεν είχε αποδειχτεί τόσο ανθεκτική σε αυτές τις αντικοινωνικές πολιτικές, τότε ίσως η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων να είχε ανατραπεί προ πολλού, με επίσης πιθανό αποτέλεσμα ότι και η Γερμανία να μην είχε επιτύχει τόσο βαθειά στην ευρωζωνική της πολιτική, και να είχε αλλάξει το τροπάριο της, στην προσπάθεια της να κρατήσει το ευρώ εν ζωή. Γιατί είναι εντελώς ξεκάθαρο, ότι η Γερμανία δεν είχε ούτε έχει καμία πρόθεση ούτε να εγκαταλείψει το ευρώ, ούτε να το διαλύσει, (βλέπε πρόσφατη δήλωση Σόιμπλε για «καταστροφική επιλογή»), αλλά αντιθέτως, κρατάει το κοινό νόμισμα, εσκεμμένα, στην εντατική, με την πολιτική της λιτότητας, γιατί με αυτό τον τρόπο επιτυχαίνει την σημαντική γεωπολιτική αποδυνάμωση των υπόλοιπων 16 κρατών της Ευρωζώνης, δια της μεσοπρόθεσμης οικονομικής καταστροφής, που η πολιτική της επιφέρει σε όλα τα άλλα κράτη.
Και έτσι συντελείται η παράδοξη ιστορική συγκυρία, να βλέπουμε τα ιστορικά πλεονεκτήματα της ελληνικής κοινωνίας, το σπίτι και την οικογένεια, να μετατρέπονται σε παγιδευτικά εργαλεία και να συντελούν στην ιστορική και κοινωνική εξαθλίωση της χώρας, αλλά και να οδηγούν και την Ευρωζώνη σε επικίνδυνα επίπεδα αντιευρωπαϊκών δημοσκοπήσεων που θέτουν το όνειρο της ενωμένης ηπείρου σε θανάσιμο κίνδυνο.
Γιατί ενώ τα συστατικά συνοχής που διαθέτει η ελληνική κοινωνία δεν είναι ούτε αθάνατα, ούτε απόρθητα, παρόλα αυτά, μέχρι την σήμερον ημέρα, βόηθησαν στην συντέλεση της οικονομικής καταστροφής.
Το επόμενο προγραμματισμένο βήμα στην πτώχευση της κοινωνίας προσφέρει σοβαρά ανησυχητικά διότι εστιάζει στην ενδεχόμενη και πιθανή δήμευση μεγάλου μέρους της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας, μέσω των πολλαπλών οφειλών των ελλήνων στο δημόσιο και στις τράπεζες.
Δείγμα προεόρτιο στην συνέχεια της καταστροφικής πολιτικής που θα επιβληθεί από την Τρόικα και την κυβέρνηση είναι το σχέδιο νόμου που θα προτείνει να συμπεριλαμβάνει στα έσοδα διαβίωσης του μέσου έλληνα πολίτη την ιδιωτική, εθελούσια οικονομική συμπαράσταση οιουδήποτε συγγενούς, για να διαπιστωθεί εάν ο κάθε πολίτης δικαιούται βοήθειας από το κράτος.
Θα χρησιμοποιήσει εκμεταλλευτικά, δηλαδή, η κυβέρνηση, το ιστορικό ατράνταχτο και, έως τώρα, αδιάβλητο αίσθημα οικογενειακής αλληλεγγύης των ελλήνων, για να απομυζήσει τα τελευταία ευρώ από τα ρευστά αποθέματα του λαού πριν προχωρήσει στην τελική δήμευση ακινήτων και έξωση της ελληνικής οικογένειας από το σπίτι της. Δεν είναι ανεξάρτητο το γεγονός, ότι η γερμανική προτεσταντική κοινωνία δεν έχει την τύχη να διαθέτει ούτε το ένα ούτε το άλλο εθνικό πλεονέκτημα των Ελλήνων, την ιδιοκατοίκηση και την οικογενειακή θαλπωρή.
Ότι δεν έχεις το φθονείς, και ότι φθονείς το καταστρέφεις με την πρώτη ευκαιρία.
Η τελευταία κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης βρίσκεται μπρός σε μία ιστορική πολιτική επιλογή και σε ένα ιστορικό καθήκον. Να διαφυλάξει την ακεραιότητα της ελληνικής Εστίας.
Εάν έχει έστω και ίχνος ιστορικής ευθύνης, ο Αντώνης Σαμαράς, μέσα του, θα αντιλαμβάνεται ότι βρίσκει τον εαυτό του μπρός σε μία τεράστια εθνική πρόκληση. Ήδη από την αρχαιότητα, η θεά Εστία αντιπροσώπευε και διαφύλαττε την οικογένεια και το σπίτι στην ελληνική μυθολογία.
Η νεώτερη Ελλάδα, αυτή της ευρωζωνικής συγκυρίας, έχει κατορθώσει να αποκτήσει και να διαφυλάξει και τα δύο αυτά σημαντικότατα ανθρώπινα αγαθά.
Το σπίτι και την οικογένεια. Το έγκλημα της τωρινής κυβέρνησης θα είναι ιστορικό, ανεπανάληπτο, και σίγουρα ασυγχώρητο, εάν δεν φροντίσει να διαφυλάξει το σπίτι της ελληνικής οικογένειας, με κάθε θυσία, διότι μαζί με το σπίτι, θα κινδυνεύσει θανάσιμα και η οικογενειακή αλληλεγγύη, και, εν κατακλείδι, ότι διατηρείται ακόμα από την κοινωνική συνοχή
Toυ κ.Ντίνου Κουτσολιούτσου
