Στο πάρκο Γκεζί και στην πλατεία Ταξίμ στην κυριολεξία γράφτηκε μια σημαντική σελίδα της νεότερης τουρκικής Ιστορίας.
Το τουρκικό κράτος για πρώτη φορά υποχώρησε μπροστά στην αποφασιστικότητα των διαδηλωτών και απέσυρε τις δυνάμεις του από μια περιοχή που θεωρείται καρδιά της Κωνσταντινούπολης.
Στο συγκεκριμένο χώρο επί 11 ημέρες οι συγκεντρωμένοι δημιούργησαν μια αυτόνομη περιοχή, εφαρμόζοντας τους δικούς τους νόμους και φωνάζοντας τα δικά τους συνθήματα, χωρίς να... έχουν τον φόβο του εισαγγελέα.
Αυτό ήταν η πρώτη ήττα του Ερντογάν από τότε που εγκατέλειψε τα όνειρα να γίνει ένας καλός ποδοσφαιριστής ή έμπορος και ασχολήθηκε με την πολιτική!
Στις 11 προς 12 Ιουνίου το βράδυ ο Ερντογάν αποφάσισε να ανακαταλάβει την πλατεία Ταξίμ, ενώ ταυτόχρονα όρισε τη διεξαγωγή δύο μεγάλων συγκεντρώσεων οπαδών του κόμματός του, για να αποδείξει σε εχθρούς και φίλους, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, ότι απολαμβάνει ακόμα της λαϊκής στήριξης και να σβήσει, με βάση τη δική του λογική, τις αρνητικές εντυπώσεις που έχουν δημιουργηθεί από τις μαζικές διαδηλώσεις του κόσμου στην Κωνσταντινούπολη, στην Αγκυρα, στη Σμύρνη και σε δεκάδες άλλες πόλεις της Τουρκίας.
Η συγκεκριμένη κίνηση του Ερντογάν, που υπάρχει πιθανότητα να μην πραγματοποιηθεί, αν επικρατήσουν δεύτερες σκέψεις, έχει χαρακτηριστεί αντίδραση χαμηλού πολιτικού βάθους και πάντως του ιδίου επιπέδου με το επιχείρημα που επικαλέστηκε για να αντιμετωπίσει τα επιχειρήματα των διαδηλωτών, «πήρα 50% στις εκλογές, ό,τι θέλω κάνω, δεν έχετε δικαίωμα να αμφισβητείτε τις επιλογές μου»!
Η στάση αυτή του Ερντογάν, η ρητορική που χρησιμοποιεί και οι πολιτικές θέσεις που επικαλείται για να υποστηρίξει τις θέσεις του στη διάρκεια της διαχείρισης αυτής της κρίσης, που είναι σε εξέλιξη, σε συνδυασμό με την επιχειρηματολογία που αναπτύσσει ο επί των εξωτερικών υπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου, με τον οποίο ταυτίζεται απολύτως ιδεολογικά, είναι ένα μείγμα θεολογικών, εθνικιστικών και κρατικιστικών αντιλήψεων, που θέτουν σε υποδεέστερη θέση τα ζητήματα της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ξεθωριάζοντας το «μοντέλο» της μετριοπαθούς ισλαμικής δημοκρατίας και φέρνοντας τη Δύση προ μιας εν εξελίξει νέας πραγματικότητας.
Δηλαδή, αντί για ένα μοντέλο διακυβέρνησης, συγκερασμό της ισλαμικής πίστης και της δημοκρατίας, που θα καλούνταν να εφαρμόσουν οι χώρες από τις οποίες πέρασε η Αραβική Ανοιξη, στην Τουρκία εξελίσσεται ένα ιδιότυπο μοντέλο άσκησης πολιτικής με θρησκευτικά κριτήρια, στο οποίο η σουνιτική πλειονότητα, ελλείψει άλλου αξιόλογου σουνιτικού κόμματος, θα εδραιωθεί στην εξουσία σήμερα με ηγέτη τον Ερντογάν, αύριο με κάποιον άλλον, θα λαμβάνει στις εκλογικές αναμετρήσεις ποσοστά μεταξύ 45%-55% και θα εφαρμόζει τη δική της ατζέντα, θέτοντας σε μόνιμη βάση στο περιθώριο τα άλλα θρησκευτικά δόγματα αλλά και όλους όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία και είναι αντίθετοι με αυτήν. Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια δημοκρατικοφανή, λόγω εκλογικής διαδικασίας, ισλαμική σουνιτική δικτατορία, τους μηχανισμούς της οποίας βήμα προς βήμα χτίζουν ο Ερντογάν και η παρέα του.
Α, μια και μιλάμε για την παρέα του, να πούμε ότι αυτή περιορίζεται στον Αχμέτ Νταβούτογλου και στον Χακάν Φιντάν, διοικητή της ΜΙΤ, η οποία, με βάση σχέδιο νόμου, αναβαθμίζεται και αναλαμβάνει καθοριστικό -επιχειρησιακό- ρόλο στην αντιμετώπιση της εσωτερικής απειλής, ενώ της ανατίθενται και καθήκοντα διεξαγωγής κάθε είδους επιχειρήσεων στο εξωτερικό, κάτι που μέχρι τώρα, και για τον εσωτερικό εχθρό και για τον εξωτερικό, ήταν αποκλειστικό προνόμιο των ενόπλων δυνάμεων!
Χαρακτηριστικά, για να αντιληφθούν οι αναγνώστες μας αλλά και όσοι ενδιαφέρονται για το θέμα ότι η Τουρκία βαδίζει στα χνάρια του αυταρχικού κεμαλικού κράτους, με διαφορετική ιδεολογική βάση και μανδύα, θα αναφέρουμε ότι το νέο βαθύ κράτος, για να συνεγείρει και να συσπειρώσει τις συντηρητικές σουνιτικές μάζες που αρέσκονται να χρησιμοποιούν το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ως ένα όχημα με το οποίο θα επικρατούν και θα ορίζουν σε κάθε τομέα τη ζωή των «άλλων», έκανε το εξής: Οταν είχαν κορυφωθεί οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης του Ερντογάν και της κυβέρνησής του στην Ταξίμ και στις άλλες πόλεις της Τουρκίας, οι μηχανισμοί του κράτους διέδωσαν ότι «οι διαδηλωτές μπήκαν με τα υποδήματά τους σε τζαμί και ήπιαν μπίρες», θυμίζοντας τις προβοκάτσιες που οδήγησαν στα γεγονότα της 6ης/7ης Σεπτεμβρίου 1955, εκεί ακριβώς στην ίδια περιοχή!
Για την Ουάσινγκτον, που έχει επενδύσει πολλά στη «μετριοπαθή» Τουρκία, αλλά και για κάποιους στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα, που πίστεψαν σ’ αυτό το μοντέλο, τα επεισόδια στην πλατεία Ταξίμ ήταν μια καλή ευκαιρία για να αντιληφθούν το νέο «θηρίο» που δημιουργούν στην περιοχή.Πηγή εφημερίδα Δημοκρατία.
Άρθρο του κ.Σάββα Καλεντερίδη
