- Είναι δικά τους τα πανεπιστήμια και τα κλείνουν;
- Με το χρήμα του κάθε φορολογούμενου πολίτη δεν λειτουργούν τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ της χώρας;
- Ποια είναι τα όρια του «αυτοδιοίκητου» όταν οι πρυτάνεις αποφασίζουν να βάλουν «λουκέτο» σε ξένο μαγαζί;
Δικαιούνται οι πρυτάνεις ή ο συλλογικός τους φορέας, να βάλουν «λουκέτο» στα Πανεπιστήμια της χώρας;Δικαιούνται να πουν, «το μαγαζί είναι...
δικό μου και αποφασίζω να το κλείσω», προβάλλοντας την οποιαδήποτε αιτιολογία;
Είναι η πανεπιστημιακή κοινότητα «κράτος εν κράτει» στην Ελλάδα;
Το «λουκέτο» που αποφάσισε να βάλει σειρά ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας στο μέτρο της διαθεσιμότητας διοικητικών υπαλλήλων ΑΕΙ και ΤΕΙ, θέτει, κατά τρόπο επιτακτικό, τα ερωτήματα αυτά και επαναφέρει, συνολικά, το ζήτημα του τρόπου λειτουργίας των πανεπιστημίων στην Ελλάδα.
Ενδεχομένως, το μέτρο της διαθεσιμότητας που προωθεί η κυβέρνηση για τους διοικητικούς υπαλλήλους των ιδρυμάτων αυτών να απέχει σημαντικά τόσο από τις ανάγκες των ΑΕΙ σε προσωπικό όσο και από ζητήματα αντικειμενικής αξιολόγησής του.
Είναι, όμως, ένα μέτρο που είναι αναγκασμένη να λάβει.
Καλώς ή κακώς, η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη χώρα, η οποία έχασε μεγάλο μέρος της κυριαρχίας της όταν αναγκάστηκε να τείνει τη χείρα της προς εταίρους και δανειστές ζητώντας βοήθεια.
Το έχουν αντιληφθεί το γεγονός αυτό οι πρυτάνεις και τα λοιπά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας ή παραμένουν εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμο που έχουν δημιουργήσει τόσα χρόνια;
Τα λεφτά που «αυτοδιαχειρίζονται» για τη λειτουργία των ΑΕΙ δεν αποτελούν μόνον «δημόσιο χρήμα» με την ευρεία έννοια του όρου. Αποτελούν το χρήμα του κάθε φορολογούμενου πολίτη, ο οποίος σήμερα εξωθείται στα όρια της αξιοπρέπειάς του υπό το βάρος της υπερφορολόγησης.
Σε αυτόν τον πολίτη είναι υπόλογοι οι πανεπιστημιακοί της χώρας και με τα δικά του χρήματα «κάνουν κουμάντο» στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Όταν, λοιπόν, κορυφαίοι πανεπιστημιακοί, όπως ο κ.Θ.Πελεγρίνης, πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, δηλώνουν ότι δεν είναι δυνατή η εγγραφή νέων φοιτητών στο πανεπιστήμιο και ότι «μπορεί να χαθεί το εξάμηνο...» για όσους ήδη φοιτούν, αντιλαμβάνονται ότι αναφέρονται στα παιδιά του αφεντικού τους;
Στα παιδιά του κάθε φορολογούμενου πολίτη, ο οποίος πασχίζει, ούτως ή άλλως να επιβιώσει στις συνθήκες της σημερινής κρίσης και να κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό ώστε τα παιδιά του να μορφωθούν με τον προσήκοντα τρόπο.
Μια που άνοιξε, δε, η κουβέντα αυτή, θα μπορούσαν να μας πουν οι φίλτατοι πανεπιστημιακοί τι ακριβώς έκαναν ώστε να περιφρουρήσουν την περιουσία του ελληνικού λαού, όταν αυτή καταστρεφόταν συστηματικά και επί χρόνια στη διάρκεια καταλήψεων, ή στη λήξη της όποιας διαδήλωσης και παραδίνονταν κυριολεκτικά στις φλόγες από όποιον επιθυμούσε να την καταστρέψει;
Πόσες φορές αποφάσισαν να παραμερίσουν το περίφημο «πανεπιστημιακό άσυλο» και να καλέσουν την Πολιτεία να επέμβει, ώστε να διασωθεί αυτή η περιουσία και ιστορικά κτίρια, όπως αυτό του πανεπιστημίου Αθηνών ή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου;
Όταν πανεπιστημιακοί χώροι και αίθουσες μετατρέπονταν επί χρόνια σε άντρο ανομιών, γιατί σιωπούσαν οι φίλτατοι πανεπιστημιακοί;
Εντέλει, οι ίδιοι, υπό το φως της κρίσης που μαστίζει σήμερα τη χώρα μας, σε τι είδους περικοπές προχώρησαν, σεβόμενοι το χρήμα που ζητούν από την τσέπη του κάθε φορολογούμενου πολίτη;
Ας μην γελιόμαστε, φίλτατοι.
Το ζήτημα της ανώτατης παιδείας στην Ελλάδα, των όρων διαφάνειας υπό τους οποίους αυτή λειτουργεί και της αποτελεσματικότητάς της υπό το φως των αναγκών της οικονομίας και της κοινωνίας, δεν έχει ακόμη ανοίξει στη χώρα μας.
Κάποτε, όμως, οφείλει να ανοίξει. Αν μη τι άλλο, διότι η Παιδεία μπορεί να είναι ακόμη «δωρεάν» στην Ελλάδα, αλλά υπάρχει και «κάποιος» που πληρώνει για αυτήν..
Ν.Γ.Δρόσος.
