O Ακης Τσοχατζόπουλος ναι, εγκλημάτησε. Υπάρχει όμως και μία άλλου είδους διάσταση: η επίδραση στο αμυντικό ισοζύγιο της χώρας, σε μία κρίσιμη στιγμή.
Πολλοί ίσως δεν θυμούνται τι συνέβη στο ΚΥΣΕΑ που πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά τα Ίμια επί Σημίτη, όπου και διαπιστώθηκαν ουσιώδη κενά στο λειτουργικό σκέλος, ειδικά στο κομμάτι της συνεργασίας πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας, η οποία απεδείχθη καταστρεπτική..
Τη στιγμή που εκφωνείται μία καταδικαστική απόφαση πεθαίνει το τεκμήριο της αθωότητας. Κι αυτό συνέβη χθες με τον.. καταδικασθέντα πλέον Ακη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος κρίθηκε ένοχος και από τη Δικαιοσύνη. Από την κοινή συνείδηση φαίνεται ότι είχε κριθεί εδώ και πολύ καιρό, όμως στις δημοκρατίες η πρώτη είναι που μετράει κι όχι η δεύτερη για να αποκαλέσεις κάποιον ένοχο.
Σύμφωνα με το δικαστήριο, ο Ακης Τσοχατζόπουλος εγκλημάτησε. Υπάρχει όμως και μία άλλου είδους διάσταση: η επίδραση στο αμυντικό ισοζύγιο της χώρας, σε μία κρίσιμη στιγμή.
Πολλοί ίσως δεν θυμούνται ότι το ΚΥΣΕΑ για το οποίο ο ίδιος ζητούσε από τα μέλη του να καταθέσουν στο δικαστήριο (σε αυτό είχε δίκιο, αλλά παραδόξως δεν εξήγησε με επαρκή στοιχεία το γιατί) πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά τα Υμια επί Σημίτη, όπου και διαπιστώθηκαν ουσιώδη κενά ίσως όχι τόσο στο εξοπλιστικό, αλλά στο λειτουργικό σκέλος, ειδικά στο κομμάτι της συνεργασίας πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας, η οποία απεδείχθη καταστρεπτική.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, τα Υμια έδωσαν τότε μία πρώτης τάξεως «ευκαιρία» για να δικαιολογηθεί ένα από τα μεγαλύτερα εξοπλιστικά προγράμματα στην ελληνική ιστορία το οποίο ανέλαβε να εισηγηθεί στο ΚΥΣΕΑ ο αρμόδιος υπουργός Ακης Τσοχατζόπουλος, αν και δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι πρόκειται για όργανο συλλογικής ευθύνης.
Ουσιαστικά δηλαδή, μια τόσο δύσκολη εθνικά στιγμή για την Ελλάδα, κατέλεξε, αντί να της βάλει μυαλό και να κοιτάξει πώς θα βελτιώσει τα πραγματικά αδύναμα σημεία της αμυντικής της δομής, να γίνει τελικά ένα ακόμα πεδίο διαφθοράς.
Και συνήθως αυτή πάει μαζί με προβληματικές αγορές: ανεξάρτητα λοιπόν από το χρήμα, κάποια από τα συστήματα που αγοράστηκαν από εκείνο το ΚΥΣΕΑ κάθε άλλο παρά βοήθησαν τελικά σε αντίστοιχο του κόστους τους βαθμό την άμυνα της χώρας.
Τα κονδύλια που δαπανήθηκαν τότε θα μπορούσαν, αν τα κριτήρια επιλογής δεν ήταν αυτά που ήταν, να είχαν θωρακίσει πολύ πιο αποτελεσματικά την Ελλάδα.
Ας φύγουμε όμως από την υπόθεση και από τη χώρα: μίζες και ξέπλυμα υπάρχουν παντού στον κόσμο, ειδικά στα όπλα. Όμως, τουλάχιστον στον δυτικό, υπάρχουν και δύο όρια σε αυτές:
πρώτον, το ότι τα ίδια τα κράτη, με άλλους μηχανισμούς τους, τις κυνηγούν όσο μπορούν, και,
δεύτερον, το κυριότερο, δεν στρέφονται κατά του κύριου σκοπού των εξοπλισμών, δηλαδή κατά της αμυντικής επάρκειας.
Αυτό είναι που δεν συνέβη στην Ελλάδα και που την κάνει να μοιάζει, εν προκειμένω, με κάτι άλλο από δυτική χώρα.
Και σε αυτό το επίπεδο, είναι αρκετοί εκείνοι που θα όφειλαν να λογοδοτήσουν για τη λεηλασία, τελικά, μιας πατρίδας, που εκείνα τα χρόνια, αλλά και όχι και πολύ αργότερα, φέρεται πρωτοφανής…
Του κ.Γ.Π.Μαλούχου
πηγή Το Βήμα
