Κάποιοι πίστεψαν ότι σώζεις την χώρα μόνο με το κούρεμα του χρέους της και όλα τα άλλα θα τα ρυθμίσει ο χρόνος, η τύχη και οι κομματικές ισορροπίες.
Τέσσερα χρόνια σχεδόν από την ένταξη της ελληνικής οικονομίας σε καθεστώς «ελεγχόμενης χρηματοδότησης», με το ΑΕΠ να έχει συρρικνωθεί κατά 25%, και τον ιδιωτικό τομέα να έχει απολέσει σχεδόν 1,5 εκατ. θέσεις εργασίας, και χιλιάδες νοικοκυριά να έχουν...χάσει τις αποταμιεύσεις σε ομόλογα και μετοχές, υπάρχει κάτι που σπανίως αναφέρεται: Οι εναπομείνασες παραγωγικές δυνάμεις της ελληνικής οικονομίας έχουν πειστεί ότι ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία για την εκ βάθρων αναδιοργάνωση της χώρας μέσα από σκληρές θυσίες, μέσα από την υποβάθμιση της προσωπικής, επαγγελματικής και κοινωνικής διαστρωμάτωσης προκειμένου στο τέλος να έχουμε μία άλλη χώρα. Κι όμως, ξαφνικά, κινδυνεύουμε να μείνουμε μόνο με την γεύση των περικοπών, της ανεργίας, του δαιδαλώδους δημοσίου και των κλαδικών συντεχνιών, ιδίως αυτών που ονομάζουμε «συντεχνίες επιστημόνων».
Είναι φανερό ότι κάποιοι πίστεψαν ότι σώζεις την χώρα μόνο με το κούρεμα του χρέους της και όλα τα άλλα θα τα ρυθμίσει ο χρόνος, η τύχη και οι κομματικές ισορροπίες. Ευτυχώς για όλους μας, τόσο, ο Πρωθυπουργός, όσο και συγκεκριμένα στελέχη της αστικής παράταξης αποδεικνύουν καθημερινά, ότι χρειάζονται τομές σε βασικούς πυλώνες του γερασμένου ελληνικού κρατικού μηχανισμού και της κρατικοδίαιτης, κατ’ όνομα μόνο, "ελεύθερης" οικονομίας, ώστε να μπορέσουμε συντεταγμένα να περάσουμε όχι απλά σε ανάπτυξη και ελεγχόμενα δημοσιονομικά μεγέθη, αλλά σε ένα βιώσιμο, σταθερό και άξιο του ονόματός του, μοντέλο παραγωγής.
Τα θετικά αποτελέσματα στην δημοσιονομική προσαρμογή, έχουν τύχη μόνο εάν προχωρήσουμε τώρα στην αναδιάταξη και απελευθέρωση των δυνάμεων της ελεύθερης αγοράς, με τους σωστούς κανόνες. Οι αλλαγές στην ελεύθερη αγορά είναι ακόμη πιο σημαντικές κι από ένα φωτογραφικό ενιαίο μισθολόγιο. Η συρρίκνωση των καρτέλ των μεγάλων πολυεθνικών –όπου κι αν αυτές βρίσκονται– και η κατάργηση κακώς νοούμενων προνομίων κάθε συντεχνίας, είναι ανταποδοτικότερη από το 5% των απολύσεων, που γίνονται στο δημόσιο.
Οι στρεβλώσεις που ανέδειξε η μελέτη του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία, είναι, πάνω-κάτω, αυτές οι οποίες χτίστηκαν τις περασμένες δεκαετίες με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πλέον στη χώρα σήμερα συγκροτημένη, συμπαγής, υγιής, αδέσμευτη και πραγματικά παραγωγική τάξη. Διογκώθηκαν, το κράτος και οι δομές του ανεξέλεγκτα με αδιαφανείς διαδικασίες, έχοντας μοναδικό στόχο τον απόλυτο έλεγχο της ελεύθερης οικονομίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι και σήμερα ο δημόσιος τομέας, με την στενή και ευρύτερη έννοια, κρατάει όμηρους νοικοκυριά και επενδυτές με πολύ δυσάρεστο τρόπο. Τι εννοώ; Η χώρα σήμερα αντί να κοιτάει μπροστά, λαμβάνει εντολή να βρει ισοδύναμα για να δώσει χρήματα στους πενηντάρηδες απόστρατους, ενώ διστάζει να φορολογήσει από το πρώτο ευρώ τους αγρότες και να αποκρατικοποιήσει την ΔΕΗ, την ίδια ώρα που ο μέσος φορολογούμενος πολίτης και οι επιχειρήσεις αγωνίζονται να σταθούν όρθιοι και να πληρώσουν τους φόρους, και εκατομμύρια άνεργοι ανασφάλιστοι, φτωχοί και καταφρονημένοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην Ευρώπη της αλληλεγγύης και στην Ελλάδα της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου.
Βέβαια, η αντοχή που δείχνουν τα συμφέροντα και οι συντεχνίες πηγάζει από το γεγονός της ελπίδας ότι, στο τέλος θα παραιτηθούν όσοι πίστεψαν ότι μπορούν να αλλάξουν την χώρα, χωρίς την συναίνεση τους. Το μήνυμα από μόνο του ότι φτάνουμε στο τέλος του μνημονίου (με οποιονδήποτε τρόπο), λαμβάνεται από πολλούς, ως η ανάκτηση και η επαναφορά του ίδιου συστήματος, της ίδιας λογικής, της ίδιας πελατείας.
Ήδη οι πιέσεις προς τις κοινωνικές ομάδες έχουν δημιουργήσει κενά στην σχέση των πολιτών με τις θεσμικές εξουσίες και η εκτόνωση τους θέτει σε κίνδυνο την φυσιογνωμία της χώρας. Αυτό είναι απόρροια από την ενδοτικότητα που επιδεικνύει μέρος του πολιτικού συστήματος στις πιέσεις των συντεχνιών. Σε ποια χώρα που χάνονται περιουσίες, διαλύονται οικογένειες, κλείνουν επιχειρήσεις γιατί μειώνεται το ΑΕΠ της, την ίδια στιγμή ρυθμίζονται ξανά και ξανά αγροτοδάνεια, τα οποία ελάχιστα χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή προϊόντων; Σε ποια χώρα που η ύφεση μειώνει την καταναλωτική δύναμη δεν θα άνοιγαν στοιχειωδώς την αγορά του γάλακτος;
Είναι τώρα η ώρα να αντέξει η Κυβέρνηση στις πιέσεις που δέχεται μέσα και έξω από αυτήν, εντείνοντας τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και τιμώντας τις δυνάμεις που θέλουν μια άλλη χώρα, πιο ανταγωνιστική, πιο παραγωγική, πιο αξιοκρατική. Αλλιώς ο χρόνος θα περνάει απειλητικά και απελπιστικά για όλους μας και περισσότερο για αυτούς που είχανε την ευκαιρία και δεν κάνανε όσα θα μπορούσανε για τις γενιές που έρχονται.
* Toυ κ. Παναγιώτη Σταμπουλίδη
Προέδρου & Διευθύνωντος Συμβούλου
του Οργανισμού Κεντρικών Αγορών & Αλιείας ΑΕ
