- Δυο χρόνια πριν, σαν σήμερα το βράδυ έγινε τομή στην ιστορία.Η Αριστερά πρώτο κόμμα και θα σχημάτιζε την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας.
Με βάση τα τυπικά ιστορικά χαρακτηριστικά, η νίκη αυτή ήταν ίσως και πιο εκκωφαντική, εκείνης της ανόδου του... ΠΑΣΟΚ το ‘81. Επί της ουσίας όμως δεν ήταν. Ο σχηματισμός κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, ήταν η ιστορική πιστοποίηση της δημοκρατικής μας ωρίμανσης, του εξευρωπαϊσμού μας, και της εξ΄αυτών, ευτυχούς εισόδου μας σε μια πρωτοφανή - για τα μέχρι τότε βαλκανικά μας δεδομένα - ομαλή περίοδο της πολιτικής μας ιστορίας.
Η ορμητική άνοδος του ΠΑΣΟΚ είχε πολιτικά χαρακτηριστικά. Συσπείρωνε εκείνα τα τμήματα του λαού που ήταν «στην απέξω» λόγω του μονοκομματικού καθεστωτικού εναγκαλισμού του κράτους και της κοινωνίας από την μετεμφυλιακή Δεξιά. Άνθρωποι που έρχονταν από τα μετερίζια του πολιτικού πάθους και των αγώνων για τη δημοκρατία. Συσπειρώθηκαν μαζί τους και τμήματα των παλαίμαχων της εθνικής αντίστασης, αυτοί που είχαν πληρώσει και είχαν κουραστεί να περιμένουν την «ωρίμανση των συνθηκών», ώσπου να… στέρξει η γη να γίνει κόκκινη. Φυσικά σε όλα αυτά συνέτεινε η λαοπλάνα προσωπικότητα του ηγέτη.
Ως ήρωες... του Θερβάντες
Η ξέφρενη έλευση του ΣΥΡΙΖΑ, είχε κυρίως μη πολιτικά χαρακτηριστικά. Ως πολιτική ψήφος λογιζόταν εκείνη η αντισυστημική που φαντασιωνόταν την ρήξη με την Ε.Ε. Δεδομένου ότι αριστερόθεν του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν ούτως ή άλλως πολιτικά σχήματα, οργανώσεις και ομάδες που ήλκυαν και αυτά παρόμοια ψήφο, η αντιευρωπαϊκή ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ που πρέσβευε τη ρήξη με την Ε.Ε. περικλειόταν στο κάτι λιγότερο από το 4% του παλιού κόμματος.Φυσικά όλοι αυτοί, ομού μετά των ακροδεξιών, στις πλατείες της «αγανάκτησης», έσπειραν το άλογο μίσος, ξύπνησαν τα φαντάσματα από την σαρκοφάγο της ιστορίας όπου τα είχαν εναποθέσει οι δημοκρατικές μεταχουντικές κυβερνήσεις.
Ως ήρωες… του Θερβάντες παρέταξαν εαυτούς σε θέση μάχης για τη μεγάλη σύγκρουση με την «φασιστική», «αντιδημοκρατική», «νεοφιλελεύθερη» Ε. Ε. και το προκεχωρημένο φυλάκιό της, την Ευρωζώνη. Όχι μόνο θα την καθυπόταζαν αλλά και θα την άλλαζαν - προς όφελος πάντα των λαών, των εργαζομένων και των μεταναστών. Άλλωστε το είχε πει, ο τότε επίδοξος και νυν πρωθυπουργός, ότι οι λαοί Ευρώπης (και ίσως τη υφηλίου), περίμεναν από τον ΣΥΡΙΖΑ να τους απελευθερώσει από τα δεσμά που τους έχουν χαλκεύσει οι νεοφιλελεύθεροι, οι καπιταλιστές, οι ευρωκράτες.
Ωστόσο η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων του, δεν ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ με ψήφο πολιτικής επιλογής. Κυρίως εκμαυλισμένη από την ευκολία των δανειακών δεκαετιών, επείσθη και ψήφισε, πιστεύοντας στο ορθολογικά αδιανόητο.
Γιατί ήταν ορθολογικά αδιανόητο να πιστεύουν ηγεσία και ψηφοφόροι στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ύψους 12 δις, όταν τα λεφτά δεν υπήρχαν. Ήταν αδιανόητο να πιστεύουν ότι τα μνημόνια θα τα σκίσουν με «ένα νόμο, ένα άρθρο», με πανίσχυρο όπλο τη λαϊκή εντολή και οι ξένοι κάθιδροι θα υπέκυπταν και θα το χρηματοδοτούσαν. (Όπως ήταν αδιανόητο να πιστεύουν και κάποιας ηλικίας και επιστημοσύνης, άνθρωποι, που στο παρελθόν είχαν διατελέσει και υπουργοί, όπως ο κ. Δραγασάκης, πως θα σκιάζονταν οι ευρωπαίοι αν τους λέγαμε θα φύγουμε από το ευρώ).Η αφέλεια χειρίστη του ψέματος
Δυστυχώς αυτά τα πίστευε (από όσο έχουμε διαπιστώσει) σύνολη η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Η στήλη δεν θεωρεί ότι έλεγαν ψέματα. Τα ψέματα, χωρίς αιδώ, άρχισαν μετά τη διαπίστωση της πλήρους διάψευσης, και συνεχίζονται για να ψιμυθιώσουν την οικτρή αποτυχία, προσπαθώντας να πείσουν ότι και το πρόγραμμά τους εφαρμόζουν και τη χώρα διασώζουν.
(σ.σ. δεν ξέρουμε τι είναι προτιμότερο: το ψέμα ή η αφέλεια: Όταν ψεύδεσαι σημαίνει ότι έχεις επίγνωση της κατάστασης, απλώς την αποκρύβεις, αλλά - επίσης σημαίνει ότι - έχεις μια στρατηγική στόχευση, να φτάσεις κάπου. Όταν είσαι αφελής και αναλαμβάνεις τις τύχες των ανθρώπων, παρά την όποια καλή σου θέληση, είσαι αποτυχία και για σένα και γι' αυτούς που κυβερνάς).
Η θητεία της κυβέρνησης είναι μια «λιτανεία» αποτυχιών, που οφείλεται σε πολιτική αφέλεια, διοικητική ανεπάρκεια και προσωπική ανευθυνότητα. Δεν έχει νόημα να τα υπενθυμίσουμε. Τα ζήσαμε και τώρα γευόμαστε τα επίχειρα. Κατάφεραν σε δύο χρόνια να κάνουν «κομμάτια και θρύψαλα» το προσμονητικό δέος που συνόδευε την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από την αριστερά.
Επίσης η κυβερνητική ηγεσία, δεν είναι - κατά τη γνώμη του γράφοντος- ιδεοληπτική. Αν ήταν, θα είχε κάνει τη ρήξη το Καλοκαίρι του 15, στο όνομα των ιδεών της. Οι ιδεοληπτικοί αποχώρησαν τότε που το κόμμα διασπάστηκε.
(σ.σ. επειδή η λέξη προσλαμβάνει πάντα μόνο αρνητική χροιά, υπενθυμίζουμε ότι ο ιδεοληπτικός θυσιάζεται για τις ιδέες του. Και κάποιοι εκ των ιδεοληπτικών εκείνου του Καλοκαιριού, θυσίασαν, χάριν των ιδεών τους, μεγαλεία που δεν τα είχαν ξαναδεί: υπουργικές καρέκλες και ηγεμονικούς βουλευτικούς μισθούς…).
Απλώς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολιτικώς απλοϊκή. Άνθρωποι κάποιου πολιτικού προσανατολισμού, με παραστάσεις κομματικών γραφείων, ορίζοντες οριοθετημένους από τα αναγνώσματα των κομματικών εντύπων και των -μονομερούς θέασης- παραταξιακών βιβλίων, ενώ διακρίνεται από έλλειψη αποδοχής του περιρρέοντος κόσμου και της πολύπλοκης διάρθρωσής του, ως έχει. Διέπεται από τον παραδοσιακό μανιχαϊσμό της σύγκρουσης εκμεταλλευτών και εκμεταλλευμένων, όχι από ιδεοληψία αλλά -νομίζουμε- από απλοϊκότητα. Γι’ αυτό και αναλώνεται σε συνεχείς καταγγελίες εκπέμποντας την αίσθηση του συνεχώς αδικημένου (έτσι έμαθε από την παραταξιακή παράδοση), ενώ οι προτάσεις της για την επίλυση των προβλημάτων της χώρας ήταν ανεδαφικές και πλέον έγιναν αδιέξοδες. Το μόνο καινούργιο που διακρίνει κανείς πάνω τους, είναι ότι τους γοήτευσε η εξουσία και αρνούνται να την απαρνηθούν, παρά την ολοκληρωτική αποτυχία.
Σ.Α.
