Τα εξοπλιστικά σχέδια της Αθήνας έχουν προκαλέσει αναστάτωση και γκρίνια σε ορισμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Πέραν της παραδοσιακής γαλλογερμανικής «άμιλλας» στον τομέα αυτό, ασκείται κριτική γιατί η Ελλάδα ξοδεύει χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων σε ένα εξοπλιστικό σπριντ.
Ας δούμε την υποκρισία που κρύβει αυτή η κριτική.
Την εποχή που οι ελληνικές κυβερνήσεις δανείζονταν με χαμηλό επιτόκιο, λόγω ευρώ, πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις λειτουργούσαν κυριολεκτικά σαν θεσμικοί πλασιέ. Με κάθε ευκαιρία πίεζαν ή παρότρυναν την Ελλάδα να αγοράσει τα προϊόντα τους.
Προφανώς, τότε αδιαφορούσαν για το συσσωρευόμενο χρέος.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη, που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Η μεγάλη πλειονότητα των σημαντικών υποθέσεων διαφθοράς στον τομέα των εξοπλισμών –και σε άλλους τομείς– αφορά ευρωπαϊκές εταιρείες. Και επειδή η διαφθορά είναι σαν το τανγκό, προφανώς χρειάζεται δύο για να ευδοκιμήσει. Ολα αυτά τα χρόνια που αναπαράγεται το στερεότυπο της διεφθαρμένης Ελλάδας, δεν έχουμε δει κάποια σοβαρή αυτοκριτική για τις μεθόδους και τα ήθη ευρωπαϊκών κολοσσών.
Αυτά όμως αφορούν το παρελθόν ίσως, αν και έχουν τη σημασία τους. Σήμερα η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε χώρα πρώτης γραμμής απέναντι σε πολλές απειλές, μερικές εκ των οποίων αφορούν και την υπόλοιπη Ευρώπη. Τρομοκρατία, προσφυγική-μεταναστευτική κρίση είναι οι βασικές. Ταυτόχρονα, αντιμετωπίζει και μία έξαρση της παραδοσιακής απειλής εξ Aνατολών.
Η Ευρώπη πρέπει να ενδιαφέρεται για μια ισχυρή Ελλάδα, ικανή να τα βγάλει πέρα με όλες αυτές τις προκλήσεις.
Στοιχειώδεις γεωπολιτικοί υπολογισμοί οδηγούν στο συμπέρασμα πως μία ασταθής, αδύναμη ή και ταπεινωμένη Ελλάδα θα ήταν επιβλαβής για τα δυτικά συμφέροντα.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες που λαμβάνουν τις μεγάλες αποφάσεις πρέπει να αποφασίσουν τι θέλουν. Το ιδεατό για τα ελληνικά συμφέροντα σενάριο θα ήταν να αποφασίσουν ότι τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά και να εγγυηθούν την ακεραιότητά τους. Σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα θα μπορούσε να ξοδεύει η ίδια πολύ λιγότερα για την άμυνα. Δεν διακρίνω τη διάθεση για κάτι τέτοιο.
Η ευθύνη ανήκει, συνεπώς, στην Ελληνική Δημοκρατία. Οι αποφάσεις για τους εξοπλισμούς που χρειαζόμαστε πρέπει να ληφθούν εκ του μηδενός και με βάση τις δυνατότητές μας.
Πιθανόν να μη χρειαζόμαστε πανάκριβες φρεγάτες, αλλά πιο ευέλικτα και μικρά σκάφη. Οι αρμόδιοι και οι ειδικοί μπορούν να πάρουν τις αποφάσεις.
Οι εταίροι μας πρέπει, όμως, να καταλάβουν ότι είναι άλλο πράγμα η δημοσιονομική χαλαρότητα και σπατάλη και άλλο οι δαπάνες για την άμυνα σε μια χώρα που τις έχει ανάγκη.
Ακούγεται κάπως οξύμωρο ότι κάποτε μας δάνειζαν και μας πίεζαν για εξοπλισμούς που δεν χρειαζόμασταν και τώρα γκρινιάζουν γιατί ξοδεύουμε για τα άκρως απαραίτητα...
