Σε ένα κάποιο, καταφανώς μαγικό, περιθώριο, όπου ο χώρος και ο χρόνος μπορεί να «παγώσουν». Το παράδοξο δεν είναι ότι η συζήτηση αυτή διεξάγεται.
Η παραδοξότητα εντοπίζεται στην ανικανότητα, ή απλή αδιαφορία, των δημοσιολογούντων, πολιτικών, ημών των δημοσιογράφων ή των αποκαλούμενων «ινφλουένσερς», να αντιληφθούν και, εν συνεχεία, να ερμηνεύσουν, ή έστω να συζητήσουν.
Τα πράγματα είναι αρκετά απλά.
Η Ελλάδα εξακολουθεί να λιμνάζει σε μια κρίση η οποία οφείλεται, πρώτον, στην ανικανότητα και του πελατειακού κράτους να προσαρμοστεί στον 21ο αιώνα, με ευθύνες που ξεκινούν από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. και φθάνουν ώς τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, που λειτουργεί ως βίντατζ σοσιαλιστικό κακέκτυπο των eighties και, δεύτερον, στην προφανή αδυναμία των δανειστών να αντιληφθούν ότι η σκληρή εσαεί λιτότητα αναβάλλει τη χρεοκοπία, ενώ παράλληλα συμβάλλει στην αποσταθεροποίηση της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου, κατεξοχήν χώρων συμφερόντων της Ε.Ε.
Υπάρχουν και άλλοι, τρίτοι παράγοντες, οι οποίοι, όπως φαίνεται ανάγλυφα τις τελευταίες ημέρες, μπορεί να μετατρέψουν την κυβερνητική ρητορική της εξόδου από τα μνημόνια σε πικρόχολο ανέκδοτο, κυρίως όμως να οδηγήσουν τη χώρα σε παρατεταμένη αστάθεια. Παρονομαστής της μελλοντικής ελληνικής κρίσης, όποια μορφή και αν αυτή λάβει, φαίνεται ότι είναι η Τουρκία.
Ηδη, λόγω του κλυδωνισμού της τουρκικής οικονομίας, τα ευαίσθητα ελληνικά ομόλογα επηρεάστηκαν, απομακρύνοντας έτι περαιτέρω το όνειρο περί καθαρής εξόδου, όπως και οι πολύτιμες εξαγωγές των ελληνικών επιχειρήσεων.
Είναι άγνωστο πόσο θα επηρεαστεί η παγκόσμια οικονομία από τους κλυδωνισμούς της τουρκικής, ωστόσο είναι ορατή η επιρροή της πάνω στον μικρότερο ασθενή γείτονα, την Ελλάδα.
Εμμέσως πλην σαφώς, η απομάκρυνση της Αγκυρας από το δυτικό σύστημα συμμαχιών δημιουργεί ρήγματα στις σχέσεις της Ελλάδας με κράτη όπως η Ρωσία, ενώ μεταφέρει εκ των πραγμάτων το κύριο βάρος στις χώρες που περιβάλλουν τον γεωγραφικό, πληθυσμιακό, στρατιωτικό όγκο της Τουρκίας.
Το σενάριο αυτό δεν είναι χειρότερο από εκείνο της εξομάλυνσης των σχέσεων της Δύσης με την Τουρκία. Σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα θα μετατραπεί ξανά στον «ενοχλητικό» εταίρο που διαρκώς θέτει ζητήματα.
Η σχέση της Δύσης με την Τουρκία στον 21ο αιώνα δεν θα παραμείνει ίδια.
Ως σύνορο της Δύσης η Ελλάδα δεν μπορεί να ταλαντεύεται από τους ψευτοεθνικισμούς στην ιερή ακινησία.
Τα ευοίωνα σενάρια έχουν προ πολλού ολοκληρώσει τον πολιτικό βίο τους.
Πρέπει να πορευθούμε με το χειρότερο δυνατό σενάριο, μήπως αυτή τη φορά βρεθεί πράγματι λύση. Ιδωμεν.
του κ.Β.Νέδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου