Οι εικόνες είναι ειδεχθείς.
Ο άνδρας, που με δυσκολία ελέγχει τις κινήσεις του, με έναν πυροσβεστήρα προσπαθεί να σπάσει το τζάμι για να βγει από τον χώρο όπου έχει εγκλωβιστεί.
Λίγο αργότερα, τον βλέπουμε να σέρνεται μέσα από τη σπασμένη τζαμαρία για να φθάσει στο πεζοδρόμιο. Εκεί τον περιμένει μια ομάδα ανδρών.
Δύο από αυτούς αρχίζουν να τον κλωτσάνε προσπαθώντας να μην τον πλησιάσουν, λες και είναι κόμπρα ή πύθωνας.
Θα μπορούσαν να τον ακινητοποιήσουν όλοι μαζί, διότι σαφώς υπερτερούν.
Φοβούνται να τον πλησιάσουν ή θέλουν να ξεφορτώσουν πάνω του το απόθεμα της βίας που έχει σωρευτεί μέσα τους;
Και το ένα και το άλλο, θα έλεγα.
Συνεχίζουν να τον κλωτσάνε, ώσπου να έρθουν οι τραυματιοφορείς, από τους οποίους ξεφεύγει, ώσπου να τον ακινητοποιήσει η αστυνομία.
Σήμερα είναι νεκρός και μόλις χθες άκουσα ότι ο νέος άνδρας δεν έφερε κακώσεις που να αιτιολογούν τον θάνατο. Αναμένουμε τις τοξικολογικές εξετάσεις.
Η σκηνή εκτυλίχθηκε στο κέντρο της πρωτεύουσας, όπου η κανονικότητα της ζωής μετριέται σε καθημερινή παραβατικότητα, διαρρήξεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες ληστείες, γενικευμένη και εν πολλοίς ανέξοδη βία.
Οι δε καταστηματάρχες κάθε τόσο κατεβάζουν ρολά για να γλιτώσουν από τους επαγγελματίες της καταστροφής.
Στην επίσημη γλώσσα η κατάσταση ονομάζεται ανομία, στην καθημερινή απελπισία.
Ο άτυχος νέος ήταν τριάντα τριών ετών και ιδιαιτέρως δημοφιλής στο Διαδίκτυο. Ακτιβιστής που υπερασπιζόταν τους οροθετικούς, καθότι οροθετικός ο ίδιος, τους ομοφυλοφίλους, καθότι ομοφυλόφιλος, τοξικομανής.
Το όνομά του είναι γνωστό, Ζακ Κωστόπουλος.
Σε αντίθεση με το όνομα της άτυχης νέας που χτυπήθηκε στο Αγρίνιο, θύμα των μπαχαλάκηδων, και δεν το γνωρίζουμε.
Αναρωτιέμαι επίσης πόσοι θυμούνται τα ονόματα των θυμάτων της Μαρφίν που κάηκαν ζωντανά, επειδή είχαν την απρονοησία να εργάζονται σε ημέρα απεργίας.
Οσο για τα ονόματα των νεκρών στο Μάτι, ε, αυτά έμειναν στις στάχτες.
Για να μη μιλήσω για τον επαγγελματία καταδότη της ελεύθερης σκέψης που έκρινε ότι η επιστολή της μητέρας του νέου που σκοτώθηκε στου Φιλοπάππου ήταν ρατσιστική.
Η διαφορά επίσης του κοσμηματοπώλη από τους κουκουλοφόρους, που καίνε, κακοποιούν και απειλούν τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή των θυμάτων τους, είναι ότι όχι μόνον δεν φορούσε κουκούλα αλλά δεν χρειάστηκε κανένας Πολάκης για να αποκαλύψει τη διεύθυνσή του.
Βρίσκω άνανδρη την αντίδρασή του, το επαναλαμβάνω, όμως δεν μπορώ να την απομονώσω από τα συμφραζόμενα.
Γιατί, αν την απομονώσεις από τα συμφραζόμενα, αναπαράγεις την πορνογραφία της βίας που κυριαρχεί στον δημόσιο βίο μας.
Και κάτι τελευταίο για όσους, με αφορμή το θλιβερό γεγονός, ανακάλυψαν τους κινδύνους που ενέχει η αυτοδικία.
Τους καλωσορίζω στην πραγματικότητα...
του κ.Τ.Θεοδωρόπουλου
Ο άνδρας, που με δυσκολία ελέγχει τις κινήσεις του, με έναν πυροσβεστήρα προσπαθεί να σπάσει το τζάμι για να βγει από τον χώρο όπου έχει εγκλωβιστεί.
Λίγο αργότερα, τον βλέπουμε να σέρνεται μέσα από τη σπασμένη τζαμαρία για να φθάσει στο πεζοδρόμιο. Εκεί τον περιμένει μια ομάδα ανδρών.
Δύο από αυτούς αρχίζουν να τον κλωτσάνε προσπαθώντας να μην τον πλησιάσουν, λες και είναι κόμπρα ή πύθωνας.
Θα μπορούσαν να τον ακινητοποιήσουν όλοι μαζί, διότι σαφώς υπερτερούν.
Φοβούνται να τον πλησιάσουν ή θέλουν να ξεφορτώσουν πάνω του το απόθεμα της βίας που έχει σωρευτεί μέσα τους;
Και το ένα και το άλλο, θα έλεγα.
Συνεχίζουν να τον κλωτσάνε, ώσπου να έρθουν οι τραυματιοφορείς, από τους οποίους ξεφεύγει, ώσπου να τον ακινητοποιήσει η αστυνομία.
Η σκηνή εκτυλίχθηκε στο κέντρο της πρωτεύουσας, όπου η κανονικότητα της ζωής μετριέται σε καθημερινή παραβατικότητα, διαρρήξεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες ληστείες, γενικευμένη και εν πολλοίς ανέξοδη βία.
Οι δε καταστηματάρχες κάθε τόσο κατεβάζουν ρολά για να γλιτώσουν από τους επαγγελματίες της καταστροφής.
Στην επίσημη γλώσσα η κατάσταση ονομάζεται ανομία, στην καθημερινή απελπισία.
Ο άτυχος νέος ήταν τριάντα τριών ετών και ιδιαιτέρως δημοφιλής στο Διαδίκτυο. Ακτιβιστής που υπερασπιζόταν τους οροθετικούς, καθότι οροθετικός ο ίδιος, τους ομοφυλοφίλους, καθότι ομοφυλόφιλος, τοξικομανής.
Το όνομά του είναι γνωστό, Ζακ Κωστόπουλος.
Σε αντίθεση με το όνομα της άτυχης νέας που χτυπήθηκε στο Αγρίνιο, θύμα των μπαχαλάκηδων, και δεν το γνωρίζουμε.
Αναρωτιέμαι επίσης πόσοι θυμούνται τα ονόματα των θυμάτων της Μαρφίν που κάηκαν ζωντανά, επειδή είχαν την απρονοησία να εργάζονται σε ημέρα απεργίας.
Οσο για τα ονόματα των νεκρών στο Μάτι, ε, αυτά έμειναν στις στάχτες.
Για να μη μιλήσω για τον επαγγελματία καταδότη της ελεύθερης σκέψης που έκρινε ότι η επιστολή της μητέρας του νέου που σκοτώθηκε στου Φιλοπάππου ήταν ρατσιστική.
Η διαφορά επίσης του κοσμηματοπώλη από τους κουκουλοφόρους, που καίνε, κακοποιούν και απειλούν τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή των θυμάτων τους, είναι ότι όχι μόνον δεν φορούσε κουκούλα αλλά δεν χρειάστηκε κανένας Πολάκης για να αποκαλύψει τη διεύθυνσή του.
Βρίσκω άνανδρη την αντίδρασή του, το επαναλαμβάνω, όμως δεν μπορώ να την απομονώσω από τα συμφραζόμενα.
Γιατί, αν την απομονώσεις από τα συμφραζόμενα, αναπαράγεις την πορνογραφία της βίας που κυριαρχεί στον δημόσιο βίο μας.
Και κάτι τελευταίο για όσους, με αφορμή το θλιβερό γεγονός, ανακάλυψαν τους κινδύνους που ενέχει η αυτοδικία.
Τους καλωσορίζω στην πραγματικότητα...
του κ.Τ.Θεοδωρόπουλου
