"Ο στασιμοπληθωρισμός και η έξοδος.
Από την περίοδο της πρώτης πετρελαϊκής κρίσης, το 1973, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, η Αμερική, η Ευρώπη –και η Ελλάδα μέχρι τα μέσα του 1990– ζούσαν σε συνθήκες «στασιμοπληθωρισμού», δηλαδή και στασι
μότητα στους οικονομικούς δείκτες και ταυτόχρονος πληθωρισμός και άνοδος των τιμών. Το σύστημα απάντησε με την «παγκοσμιοποίηση». Δηλαδή εξήγαγε ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανικής παραγωγής σε χώρες με φθηνότερα μεροκάματα, ώστε να πέσει η πραγματική αξία των βιομηχανικών προϊόντων, ενώ στο εσωτερικό επιτέθηκε στο κοινωνικό κράτος και την «ακαμψία» των εργατικών και λαϊκών εισοδημάτων μέσω της μετανάστευσης ξένων και συχνά παράνομων εργαζόμενων.Ταυτόχρονα, με τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, έριξε την τιμή του πετρελαίου εξαιρετικά χαμηλά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο έπεσαν οι τιμές των βιομηχανικών προϊόντων και των λεγόμενων «προσωπικών υπηρεσιών», μέσα από την αφθονία ανασφάλιστου εργατικού δυναμικού, ενώ η ανάπτυξη μπορούσε να συνεχίζεται. Γι’ αυτό και οι Κεντρικές Τράπεζες της Αμερικής και της Ευρώπης έριχναν διαρκώς τα επιτόκια, διευκολύνοντας τα δάνεια, στεγαστικά, καταναλωτικά και επενδυτικά.Ωστόσο, σήμερα το μοντέλο μοιάζει να έχει μπει σε κρίση. Οι τιμές του πετρελαίου ανεβαίνουν κατακόρυφα, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την τιμή των τροφίμων. Παράλληλα, στο εσωτερικό των δυτικών χωρών γίνεται πιο δύσκολη η παραπέρα διόγκωση του αριθμού των μεταναστών, διότι αυτοί πλέον προέρχονται από χώρους και χώρες πολιτισμικά ξένους/ες με τις χώρες υποδοχής, και τα πολιτισμικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα επιδεινώνονται, ενώ αυξάνονται οι κίνδυνοι οξύτατων συγκρούσεων με τους γηγενείς. Γι’ αυτό στην Ευρώπη αναπτύσσεται πλέον μια διάθεση ανακοπής του μεταναστευτικού κύματος, δεδομένης μάλιστα της ανόδου της ανεργίας, που πλήττει και τους ντόπιους εργαζόμενους. Εξ ού και οι πολιτικές Σαρκοζί, Μπερλουσκόνι, κ.λπ. Και όμως, η ανάσχεση των πληθωριστικών τάσεων θα απαιτούσε παραπέρα εξαγωγή της βιομηχανίας στον Τρίτο Κόσμο και επίταση της μετανάστευσης. Με εκρηκτικές κοινωνικές συνέπειες. Αν σε αυτά προσθέσουμε το αυξανόμενο κόστος της οικολογικής κρίσης –απορρύπανση, αλλαγή του ενεργειακού μοντέλου, κ.λπ., κατανοούμε πως σήμερα η κρίση κινδυνεύει να είναι βαθύτερη απ’ ό,τι στο παρελθόν.Κατά συνέπεια, η Δύση οδηγείται και πάλι στον στασιμοπληθωρισμό, τα επιτόκια ανεβαίνουν και η στασιμότητα γενικεύεται, διότι τα δάνεια γίνονται ακριβότερα. Παράλληλα, προσπαθεί να ρίξει ακόμα πιο κάτω το ύψος της κοινωνικής προστασίας των ίδιων των γηγενών: «μεταρρυθμίσεις» στο Ασφαλιστικό, αύξηση των ωρών εργασίας, αύξηση του συνολικού συντάξιμου χρόνου εργασίας, κ.ο.κ. Κατά συνέπεια, τα κοινωνικά προβλήματα και οι συγκρούσεις θα οξυνθούν και πάλι. Γι’ αυτό και η περίοδος της χαβιαροαριστεράς, της δεκαετίας του 1990 και του 2000, έχει πλέον εξαντληθεί. Νέες μορφές πολιτικού και κοινωνικού ανταγωνισμού θα εμφανιστούν ή θα επανεμφανιστούν, και η παρούσα κρίση θα αντιμετωπιστεί πολύ δυσκολότερα, ή τουλάχιστον εξ ίσου δύσκολα με την προηγούμενη.
Μετά από έναν κύκλο ύφεσης των κοινωνικών αντιπαραθέσεων και των διεθνών συγκρούσεων, έχουμε ήδη εισέλθει σε μια νέα φάση, η οποία απαιτεί νέες πρωτότυπες ιδέες και προβληματισμούς. Από την κρίση δεν πρόκειται και δεν μπορούμε να βγούμε μέσα από την ξεπερασμένη λογική της παραπέρα ανάπτυξης, η οποία απειλεί να τινάξει τον πλανήτη στον αέρα τόσο από τις οικολογικές συνέπειές της, όσο και από τις κοινωνικές και πολιτισμικές συγκρούσεις που συνεπάγεται. Η μόνη εφικτή στρατηγική είναι εκείνη της αποανάπτυξης στη Δύση, της ριζικής μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων, του περιορισμού της εμπορευματικής λογικής, της μετάβασης σε ένα νέο τύπο ανθρώπου και πολιτισμού, επικεντρωμένου στις αξίες τού «είναι». Αποκέντρωση, λιγότερη κατανάλωση, επανατοπικοποίηση της παραγωγής, είναι οι μόνες ρεαλιστικές απαντήσεις απέναντι στην ουτοπία του τερατώδους συστήματος που βιώνουμε.
Όλη η εφημερίδα εδώ: www.ardin.gr"
