Encardia:Το συγκρότημα των Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας! - Greece-Salonika| Ενημέρωση και Άποψη

NEWSROOM

Post Top Ad

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2008

Encardia:Το συγκρότημα των Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας!

παράδοση των Ελλήνων (Γκρεκάνων) της Κάτω Ιταλίας ξαναζεί από τους "Εncardia".
Όταν παίζουν οι Εncardia, είναι δύσκολο να καθήσεις στην καρέκλα. Τα πόδια ηλεκτρίζονται, τα χέρια (άθελά τους σχεδόν) χτυπούν παλαμάκια, ενώ ο διονυσιακός ρυθμός της ταραντέλας σε στέλνει νοητά στο κέντρο μιας πλατείας, ανάμεσα σε ένα πλήθος που ξεφαντώνει. Τι κι αν δεν έχεις πάει ποτέ σ΄ εκείνα τα μέρη της Grecia Salentina στην Κάτω Ιταλία, όπου η φύση μοιάζει με τη δική μας και τα χωριά είναι επιρρεπή στις γιορτές... Ο διονυσιασμός των σωμάτων που χορεύουν, ο ήχος των οργάνων (κυρίως ταμπορέλο και οργκανέτο), ακόμη και ο ήχος της τραγουδιστής διαλέκτου τους είναι απόλυτα οικεία, κάτι σαν γιορτή σε διπλανό σπίτι, που ξέρεις ότι με λίγη προσπάθεια μπορείς να ενσωματωθείς κι εσύ.





«Γκρίκο» λέγεται η εν λόγω διάλεκτος (είναι μία από τις πολλές της Κάτω Ιταλίας) και πρόκειται για μείξη αρχαίων ελληνικών- ομηρική διάλεκτος- και λατινικών. Σήμερα επιβιώνει μόνο μέσα από τα τραγούδια της περιοχής. «Είναι ένας άλλος κόσμος, τόσο δίπλα μας», λέει ο Κώστας Κωνσταντάτος, ιδρυτικό μέλος του ελληνικού γκρουπ Εncardia, που εδώ και πέντε χρόνια μάς φέρνει κοντά σε μια παράδοση που είναι ακόμα ζωντανή. «Έχουμε τσιμπηθεί κι εμείς από την ταραντούλα. Μέσα μας κυλάει το δηλητήριό της και δεν μπορούμε να σταματήσουμε με τίποτα», λέει γελώντας. Η αναφορά της ταραντούλας (αράχνη που το τσίμπημά της είναι θανατηφόρο) δεν είναι τυχαία. Κάθε παραδοσιακός χορός κρύβει πίσω του μια ιστορία και εδώ, στην Κάτω Ιταλία, η ιστορία της ταραντέλας χάνεται στα βάθη των αιώνων. «Κοντά στο Πρίντιζι και το Σαλέντο κυρίως», μου εξηγεί ο κ. Κωνσταντάτος, «ήταν το αντίδοτο που έπρεπε να πάρει ο ασθενής για να γλιτώσει από το δηλητήριο ενός είδους αράχνης, της ταραντούλας. Καλούσαν λοιπόν τους μουσικούς στο σπίτι και ο ασθενής έπρεπε να σηκωθεί να χορέψει- και όταν λέμε να χορέψει, εννοούμε μέχρι τελικής πτώσεως. Αλλιώς το "πανηγύρι" συνεχιζόταν και την επόμενη μέρα». Αργότερα, η ταραντέλα εξελίχθηκε σε χορό και τραγούδι της ευρύτερης περιοχής της Κάτω Ιταλίας, κρατώντας γερά το διονυσιακό της στοιχείο και την ολόψυχη συμμετοχή θεατών και μουσικών...
»
από "την εφημερίδα Τα Νέα
Bookmark and Share