Του κ.Γ.Πιπερόπουλου
καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
"«Τρακάρισμα» ίσον ψυχικό τραύμα!
Το “ ψυχικό τραύμα “ ως έννοια που χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένες ψυχοκοινωνικές αντιδράσεις ενός ατόμου το ανέλυσε με περισσή επιτυχία στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα όχι μόνο για την εποχή του αλλά και
για την δική μας εποχή ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Δόκτωρ Φρόύντ.
Το “ ψυχικό τραύμα “ ως έννοια που χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένες ψυχοκοινωνικές αντιδράσεις ενός ατόμου το ανέλυσε με περισσή επιτυχία στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα όχι μόνο για την εποχή του αλλά και
για την δική μας εποχή ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Δόκτωρ Φρόύντ. Και την έννοια του “ στρες “ ως συνοδευτικού στοιχείου του καταλυτικού και φθοροποιού άγχους, την εισήγαγε στο δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα ο Δόκτωρ Σέλυε. Στρες και άγχος, αποτέλεσαν τα δυό μαζί ένα φοβερό δίδυμο για την ανθρωπότητα στη δική μας γενηά και, πολύ φοβάμαι, ότι θα συνεχίσουν να ταλανίζουν την ανθρωπότητα και στον 21ο αιώνα.
Σήμερα, θα ήταν ανευλαβές και προκλητικό εάν με τις σκέψεις μου προσπαθούσα ή τουλάχιστον είχα την πρόθεση να… ξεπεράσω τους δυό αυτούς πνευματικούς γίγαντες αλλά και δεν μπορώ και να αποποιηθώ την δυνατότητα μέσα από τη δική μου σκοπιά να ρίξω λίγο φώς στα σύγχρονα δεδομένα του ψυχικού τραύματος και της “ μετα-τραυματικής στρεσσογόνου διαταραχής “ από την οποία όπως δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία πάσχει ένας μεγάλος αριθμός ατόμων θυμάτων οδικού ατυχήματος με αυτοκίνητο ή μοτοσυκλέτα.
Γιατί πέρα από τους σχεδόν δυό χιλιάδες νεκρούς που θρηνούμε από ατυχήματα στους εθνικούς και επαρχιακούς μας δρόμους «επί τόπου» (και σε αυτούς θα έπρεπε να προσθέσουμε σχεδόν άλλους τόσους που αφήνουν την τελευταία τους πνοή σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας των ελλαδικών Νοσοκομείων) κάθε χρόνο ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων εμπλέκονται στα ίδια ατυχήματα ως τραυματίες.
Ξεχνάμε, όμως, τους..."
Σήμερα, θα ήταν ανευλαβές και προκλητικό εάν με τις σκέψεις μου προσπαθούσα ή τουλάχιστον είχα την πρόθεση να… ξεπεράσω τους δυό αυτούς πνευματικούς γίγαντες αλλά και δεν μπορώ και να αποποιηθώ την δυνατότητα μέσα από τη δική μου σκοπιά να ρίξω λίγο φώς στα σύγχρονα δεδομένα του ψυχικού τραύματος και της “ μετα-τραυματικής στρεσσογόνου διαταραχής “ από την οποία όπως δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία πάσχει ένας μεγάλος αριθμός ατόμων θυμάτων οδικού ατυχήματος με αυτοκίνητο ή μοτοσυκλέτα.
Γιατί πέρα από τους σχεδόν δυό χιλιάδες νεκρούς που θρηνούμε από ατυχήματα στους εθνικούς και επαρχιακούς μας δρόμους «επί τόπου» (και σε αυτούς θα έπρεπε να προσθέσουμε σχεδόν άλλους τόσους που αφήνουν την τελευταία τους πνοή σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας των ελλαδικών Νοσοκομείων) κάθε χρόνο ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων εμπλέκονται στα ίδια ατυχήματα ως τραυματίες.
Ξεχνάμε, όμως, τους..."
