άρθρο του κ.Γ.Καραμπελιά.
"Πολλοί φίλοι επικρίνουν τις απόψεις μας για το ζήτημα των Σκοπίων με το επιχείρημα πως δεν κατανοούμε την τεράστια σημασία που έχει για τους Μακεδόνες στη Βόρειο Ελλάδα και την Θεσσαλονίκη.
Σε πλήρη αντίθεση με αυτό το σχήμα, οι
απόψεις μας καθορίζονται από μια αντίστροφη θεώρηση: Εκείνη που θεωρεί πως το μέλλον της Ελλάδας κρίνεται σε δύο περιοχές, στον Βορρά (με κέντρο τη Θεσσαλονίκη) και στη νοτιότερη εσχατιά του ελληνισμού, την Κύπρο. Και μην ξεχνάμε τους Κρητικούς που πρωτοστάτησαν στον Μακεδονικό αγώνα.Η Θεσσαλονίκη, η Μακεδονία, η Θράκη, η Ήπειρος, γενικότερα ο βόρειος άξονας του ελληνισμού καθορίζει τη μοίρα του συνόλου. Διότι αν αυτός ο βόρειος χώρος πάσχει, ή αλωθεί τότε ολόκληρος ο ελληνικός χώρος είναι ανοικτός. Αυτό διδάσκει η ιστορία μας σε όλη την μακρά της διαδρομή. Γι’ αυτό και ο ελληνικός χώρος στην αρχαιότητα ενοποιήθηκε μόνον από τους Μακεδόνες, ενώ ούτε οι Αθηναίοι ούτε οι Σπαρτιάτες το κατόρθωσαν, ενώ στην χιλιόχρονη ιστορία του Βυζαντίου το κέντρο του ελληνισμού είχε μεταφερθεί εδώ, από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη. Όταν η Θεσσαλονίκη, τον 11ο αιώνα, είχε 200.000 πληθυσμό, (εποχή για την οποία δεν μιλάει καθόλου ο κύριος Μαζάουερ αλλά αρχίζει την ιστορία της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς για να αποκρύψει τον ελληνικό της χαρακτήρα), όταν την ίδια στιγμή η Αθήνα είναι ζήτημα αν είχε 20.000 πληθυσμό, η δε Σπάρτη ήταν σωρός ερειπίων, μια και ακόμα δεν είχε καν κτιστεί η Νέα Σπάρτη, ο Μυστράς. Ακόμα και μετά, επί Οθωμανών, η Θεσσαλονίκη θα μεταβληθεί και πάλι σταδιακά στη μεγαλύτερη πόλη της ελληνικής χερσονήσου.
Αυτός ο στρατηγικός ρόλος της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας είχε μια προϋπόθεση: Πως η Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία αναφέρονταν σε μια ευρύτερη βαλκανική ενδοχώρα. Η Θεσσαλονίκη η Καστοριά, η Σιάτιστα η Μοσχόπολη, το Μοναστήρι, η Δράμα, οι Σέρρες, τα Γιάννενα, το Μέτσοβο, αποτελούσαν το επίκεντρο μιας εμπορικής και πνευματικής κίνησης που έφθανε μέχρι το Βουκουρέστι, το Ιάσιο, την Οδησσό και τη Βιέννη. Τότε ο βόρειος χώρος αποτελούσε τον πνεύμονα του ελληνισμού και θεμελίωνε τις φιλικές μας σχέσεις με τους βαλκανικούς λαούς. Τα πράγματα αλλάξανε μόνο όταν η εθνική απελευθέρωση της Ελλάδας περιορίστηκε σε ένα τμήμα του ελληνισμού, το Νότιο και ο βόρειος χώρος απελευθερώθηκε σχεδόν έναν αιώνα μετά και μάλιστα όχι στο σύνολό του.
Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας η σύγκρουση γύρω από το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα» μείωσε την ακτινοβολία της στο σύνολο του βαλκανικού χώρου. Γιατί οι συγκρούσεις με τον βουλγαρικό φασισμό στη διάρκεια του Πολέμου και η λυκοφιλία με την Γιουγκοσλαβία του Τίτο, που δημιούργησε για πρώτη φορά ένα κράτος με την ονομασία «Μακεδονία» στα βόρεια σύνορά μας, καθώς και το γεγονός ότι η Ελλάδα..."
