Του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου.
"Είναι αδύνατον πιά να μετρήσω τους ισχυρισμούς που κατά καιρούς έχω ακούσει για την κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού, της 
παγκοσμιοποίησης και τελευταία ολόκληρου πλέον του καπιταλισμού. Επιχαίροντες πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητάδες και λογής αναλυτές είναι πια πεπεισμένοι πως ο εχθρός έχει εξοντωθεί. Και πως ήρθε η ώρα της αλήθειας. Του παγκόσμιου δηλ. θριάμβου του σοσιαλισμού και της εργατικής - κοινωνικής επανάστασης.
Το ότι θα διαψευσθούν για μια ακόμη φορά δεν με χαροποιεί. Γιατί καταντάει μονότονο και βαρετό να συνθλίβονται οι ίδιες πάντα ιδεοληψίες και φαντασιώσεις. Η μοναδική διαφορά είναι πως από διάψευση σε διάψευση είμαστε ηλικιακά μεγαλύτεροι. Κατά τα άλλα τίποτε σχεδόν δεν αλλάζει. Το κακό είναι πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη. Η λεγόμενη λαική δεξιά διαφέρει από την αριστερά μοναχά στην αγάπη της για την βασιλεία, στην πεποίθησή της πως ο εμφύλιος του '44 - '46 ήταν συμμοριτοπόλεμος και πως η δικτατορία του '67 δεν ήταν και τόσο κακό πράγμα. Σε όλα τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα στην οικονομία, στις απλόχερες κι αδούλευτες βέβαια παροχές και στον κρατισμό, οι διαφορές είναι ασήμαντες. Ολοι λοιπόν συγκλονίζονται αρνητικά όταν η ελεύθερη οικονομία της αγοράς επιβιώνει και κυριαρχεί. Και ο τόπος βέβαια παρακμάζει.
Το μόνο που καταρρέει είναι η πρόσφατη εφεύρεση των «επενδυτικών τραπεζών» και οι οργανισμοί που χορηγούσαν δίχως ουσιαστικές εγγυήσεις στεγαστικά, στην κυριολεξία, θαλασσοδάνεια. Η κλασσική καπιταλιστική συνταγή των αυτορυθμιζόμενων αγορών δηλώνει: να τις αφήσετε να καταρρεύσουν
Που βρίσκεται λοιπόν η σημερινή οικονομική «κρίση»; Αυξάνονται θεαματικά τα επιτόκια; Θυμίζω πως στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 είχαν ακουμπήσει το 20%. Και δεν είχε κινδυνεύσει ο κόσμος. Σήμερα, φθάνουν δεν φθάνουν στο 6%. Μήπως μεγαλώνει απειλητικά η ανεργία; Oχι βέβαια. Τότε πως βρισκόμαστε σε κρίση, και καταρρέει, υποτίθεται, ο καπιταλισμός; Το μόνο που καταρρέει είναι..."
παγκοσμιοποίησης και τελευταία ολόκληρου πλέον του καπιταλισμού. Επιχαίροντες πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητάδες και λογής αναλυτές είναι πια πεπεισμένοι πως ο εχθρός έχει εξοντωθεί. Και πως ήρθε η ώρα της αλήθειας. Του παγκόσμιου δηλ. θριάμβου του σοσιαλισμού και της εργατικής - κοινωνικής επανάστασης.Το ότι θα διαψευσθούν για μια ακόμη φορά δεν με χαροποιεί. Γιατί καταντάει μονότονο και βαρετό να συνθλίβονται οι ίδιες πάντα ιδεοληψίες και φαντασιώσεις. Η μοναδική διαφορά είναι πως από διάψευση σε διάψευση είμαστε ηλικιακά μεγαλύτεροι. Κατά τα άλλα τίποτε σχεδόν δεν αλλάζει. Το κακό είναι πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη. Η λεγόμενη λαική δεξιά διαφέρει από την αριστερά μοναχά στην αγάπη της για την βασιλεία, στην πεποίθησή της πως ο εμφύλιος του '44 - '46 ήταν συμμοριτοπόλεμος και πως η δικτατορία του '67 δεν ήταν και τόσο κακό πράγμα. Σε όλα τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα στην οικονομία, στις απλόχερες κι αδούλευτες βέβαια παροχές και στον κρατισμό, οι διαφορές είναι ασήμαντες. Ολοι λοιπόν συγκλονίζονται αρνητικά όταν η ελεύθερη οικονομία της αγοράς επιβιώνει και κυριαρχεί. Και ο τόπος βέβαια παρακμάζει.
Το μόνο που καταρρέει είναι η πρόσφατη εφεύρεση των «επενδυτικών τραπεζών» και οι οργανισμοί που χορηγούσαν δίχως ουσιαστικές εγγυήσεις στεγαστικά, στην κυριολεξία, θαλασσοδάνεια. Η κλασσική καπιταλιστική συνταγή των αυτορυθμιζόμενων αγορών δηλώνει: να τις αφήσετε να καταρρεύσουν
Που βρίσκεται λοιπόν η σημερινή οικονομική «κρίση»; Αυξάνονται θεαματικά τα επιτόκια; Θυμίζω πως στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 είχαν ακουμπήσει το 20%. Και δεν είχε κινδυνεύσει ο κόσμος. Σήμερα, φθάνουν δεν φθάνουν στο 6%. Μήπως μεγαλώνει απειλητικά η ανεργία; Oχι βέβαια. Τότε πως βρισκόμαστε σε κρίση, και καταρρέει, υποτίθεται, ο καπιταλισμός; Το μόνο που καταρρέει είναι..."
(..η συνέχεια πατώντας εδώ)
