Ο Μοντεσκιέ,η εξουσία και η Ελλάδα του σήμερα..

«για να μη γίνεται κατάχρηση της εξουσίας πρέπει με την κατάλληλη ρύθμιση των πραγμάτων, η εξουσία να είναι σε θέση να σταματήσει την εξουσία»
΄΄
Του Γ.Δαράτου

Ολοι γνωρίζουν ότι «κάθε άνθρωπος που ασκεί εξουσία έχει την τάση να κάνει κατάχρησή της. Την πηγαίνει μέχρι εκεί που θα συναντήσει το πρώτο εμπόδιο. Για να μη γίνεται λοιπόν κατάχρηση της εξουσίας πρέπει με την κατάλληλη ρύθμιση των πραγμάτων, η εξουσία να είναι σε θέση να σταματήσει την εξουσία».
Αυτά έγραφε πριν από μερικούς αιώνες ο Μοντεσκιέ θέτοντας τις βάσεις της έννοιας του διαχωρισμού των εξουσιών. Το φυσιολογικό συμπέρασμα της παραπάνω άποψης τον οδηγεί στον απαραίτητο κατακερματισμό της εξουσίας σε διάφορα -πολλά- κέντρα άσκησής της έτσι ώστε το ένα να ελέγχει το άλλο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το κάθε κέντρο άσκησης της εξουσίας είναι στεγανοποιημένο από τα υπόλοιπα.
Στην Ελλάδα ο διαχωρισμός των εξουσιών είναι μια πραγματική καρικατούρα.
Ας σκεφθεί κανείς την πλήρη εξάρτηση της νομοθετικής εξουσίας (Βουλή) από την εκτελεστική (κυβέρνηση) και αυτής από τον πρωθυπουργό. Και πόσο εμείς όλοι μας είμαστε «καλουπωμένοι» σε αυτή την απαράδεκτη και αντιδημοκρατική κατάσταση που μόλις ένας υπουργός ή βουλευτής της πλειοψηφίας εκφράσει μια διαφορετική γνώμη τον χαρακτηρίζουμε μειωτικά ως «επαναστάτη».
Και τι λέμε όταν πολλοί εκφράζουν πολλές ή διαφορετικές απόψεις; Αντί να χαιρόμαστε που λειτουργεί στοιχειωδώς η Δημοκρατία, φθάνουμε στη διάγνωση ότι η κυβέρνηση διανύει περίοδο «εσωστρέφειας» ή ότι βρίσκεται σε κρίση. Το ίδιο και με την ... «αξιωματική αντιπολίτευση»: «αλληλοσπαράζονται» διότι κάποια από τα μέλη της απειλούν ότι θα χρησιμοποιήσουν την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ως μοχλό κινητοποίησης του μηχανισμού διενέργειας εκλογών. Ενώ η επίσημη θέση του αρχηγού είναι «όχι πολιτική εκμετάλλευση» των θεσμών κ.λπ.
Ο Μοντεσκιέ γράφοντας στην εποχή του μιλούσε φυσικά για τον διαχωρισμό των τριών εξουσιών. Πού να φανταστεί ότι ο μη διαχωρισμός στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Δύο παραδείγματα: Η κατάργηση της χωροφυλακής και η απορρόφησή της από την αστυνομία. Ετσι κανείς δεν μπορεί να «παίξει» με τον ανταγωνισμό των δύο οργάνων καταστολής - καταπίεσης και να την εκμεταλλευθεί διευρύνοντας τους μικρούς χώρους της καθημερινής «ελευθερίας» μας.
Η απογύμνωση του Προέδρου της Δημοκρατίας από κάθε εξουσία και η μεταφορά αυτής της έστω μικρής δύναμής του στο πρόσωπο του πρωθυπουργού που ελέγχει έτσι όλα τα κέντρα εξουσίιας του κράτους, εκμεταλλευόμενος για τη δική του απόλαυση όλα τα περιθώρια που διαθέτουν οι νόμιμοι μηχανισμοί αποφάσεων του κράτους μας.