.
Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να μην έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της οικονομικής καταιγίδας και τις τεράστιες συνέπειες που ήδη έχει και θα έχει σε όλα τα υγιή και ασθενή κύτταρα των κοινωνιών. Οπως δεν υπάρχει κανείς, ακόμη και ανάμεσα στον κύκλο των υπεραισιόδο
ξων ατόμων, που να μην αντιλαμβάνεται ότι τούτος ο περίπλοκος και συγχρόνως απλός κόσμος κρέμεται από μια κλωστή, όχι μόνον εξαιτίας της επαπειλούμενης περιβαλλοντικής ανατροπής, αλλά και του σοβαρού ενδεχόμενου ολικής ανάφλεξης στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανομένου και του Ιράν, τη στιγμή μάλιστα που το ΝΑΤΟ θα κληθεί να διευρύνει τον ρόλο του σε Αφγανιστάν και Πακιστάν.
Σε τούτη δω τη γωνιά του κόσμου, όμως, στην Ελλάδα, ελάχιστα πράγματα γίνονται αντιληπτά στα πραγματικά τους μεγέθη. Το «ξώφαλτσο» είναι ο καλύτερος χαρακτηρισμός. Κι αν υπάρχουν ορισμένοι που επιχειρούν να τα θέσουν, ή να τα σχολιάσουν, αποκαλούνται γραφικοί. Θα πείτε, μα αφού δεν έχουμε λύσει τα εσωτερικά μας προβλήματα, θα ασχοληθούμε με τα διεθνή; Κομμάτια να γίνουν οι ξένοι, έτσι όπως τα ’καναν. Κι είναι αλήθεια ότι το πακέτο που αφορά την αναδιοργάνωση του κράτους μας –για να μην πω τη λέξη επανίδρυση και γελοιοποιηθώ– παραμένει άσκηση επί χάρτου. Τα πάντα εκτείνονται στο αχανές πεδίο του «θα» και του «να, τώρα, τον άλλο μήνα ξεκινάμε» και του «α, δεν πήγε καλά ο πρώτος μειοδοτικός διαγωνισμός, καταλαβαίνετε, τώρα» … Φυσικά καταλαβαίνουμε, γι’ αυτό και η κοινωνία μας έχει γίνει αστέρι σ’ αυτού του είδους την προσαρμοστικότητα. Αποτέλεσμα; Εξελισσόμαστε σε μια χαλαρή κοινότητα ατόμων, όπου βεβαίως υπάρχουν κάποιοι που τρέχουν με χίλια, για τους οποίους κανείς δεν λέει κουβέντα και γύρω τους περιστρέφονται οι υπόλοιποι, οι οποίοι πολύ θα ήθελαν να δραστηριοποιηθούν, αλλά βρίσκουν θαυμάσια τη λογική της μετριότητας. Κάτω από αυτό το πρίσμα, θά ταν ...αστείο να μιλήσουμε σοβαρά για το υπέρτερο συλλογικό συμφέρον και το πώς οι λαοί μεγαλουργούν όταν αποφασίζουν να το υπηρετήσουν σωστά.
Χιλιοειπωμένες απόψεις. Αλλά ποιος πρωτοτυπεί πια; Και πώς, όταν το πολιτικό προσωπικό μοιάζει να έχει κατέβει από άλλον πλανήτη, όπου η μικροπολιτική, το κουτσομπολιό και ο βηματισμός στην επιφάνεια των πραγμάτων είναι ο κανόνας; Πώς, όταν στην κυβέρνηση, λίγο μετά τον ανασχηματισμό, οι κυβερνώντες αναλώνουν πολύτιμο δημιουργικό χρόνο σε απρεπή υπουργικά αδειάσματα και σε άκαιρα μετεκλογικά σενάρια: Πώς, όταν η μείζων αντιπολίτευση δρέπει χαιρέκακα τους καρπούς των αποτυχημένων κινήσεων της κυβερνώσας παράταξης, χωρίς να μπορεί να δώσει πειστικές απαντήσεις για τον τρόπο εξόδου από την κρίση; Πώς, όταν το ΚΚΕ ασχολείται με τη νεκρανάσταση του Στάλιν, αντί να δει την ταινία «Κατίν» του Βάιντα. Συγγνώμη, σύντροφοι!
Στον μεταβαλλόμενο σημερινό κόσμο, η εσωστρέφεια αποδεικνύεται καταστροφική. Ας πρωτοστατήσουμε, λοιπόν, στην αναζήτηση εξόδου από αυτήν. Ας ψάξουμε για πολιτικούς που θα θέλουν πραγματικά να κυβερνήσουν και δεν θα σύρονται από δυναμικές μειοψηφίες. Και κυρίως πολιτικούς που θα επιδιώξουν πλήρη συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους, όχι γιατί εκείνοι είναι εξυπνότεροι, αλλά γιατί αυτό επιβάλλει το συμφέρον της χώρας. Αλλιώς, θα εξασφαλίσουμε μετ’ επαίνων τη θέση του ουραγού των εξελίξεων…
ξων ατόμων, που να μην αντιλαμβάνεται ότι τούτος ο περίπλοκος και συγχρόνως απλός κόσμος κρέμεται από μια κλωστή, όχι μόνον εξαιτίας της επαπειλούμενης περιβαλλοντικής ανατροπής, αλλά και του σοβαρού ενδεχόμενου ολικής ανάφλεξης στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανομένου και του Ιράν, τη στιγμή μάλιστα που το ΝΑΤΟ θα κληθεί να διευρύνει τον ρόλο του σε Αφγανιστάν και Πακιστάν.Σε τούτη δω τη γωνιά του κόσμου, όμως, στην Ελλάδα, ελάχιστα πράγματα γίνονται αντιληπτά στα πραγματικά τους μεγέθη. Το «ξώφαλτσο» είναι ο καλύτερος χαρακτηρισμός. Κι αν υπάρχουν ορισμένοι που επιχειρούν να τα θέσουν, ή να τα σχολιάσουν, αποκαλούνται γραφικοί. Θα πείτε, μα αφού δεν έχουμε λύσει τα εσωτερικά μας προβλήματα, θα ασχοληθούμε με τα διεθνή; Κομμάτια να γίνουν οι ξένοι, έτσι όπως τα ’καναν. Κι είναι αλήθεια ότι το πακέτο που αφορά την αναδιοργάνωση του κράτους μας –για να μην πω τη λέξη επανίδρυση και γελοιοποιηθώ– παραμένει άσκηση επί χάρτου. Τα πάντα εκτείνονται στο αχανές πεδίο του «θα» και του «να, τώρα, τον άλλο μήνα ξεκινάμε» και του «α, δεν πήγε καλά ο πρώτος μειοδοτικός διαγωνισμός, καταλαβαίνετε, τώρα» … Φυσικά καταλαβαίνουμε, γι’ αυτό και η κοινωνία μας έχει γίνει αστέρι σ’ αυτού του είδους την προσαρμοστικότητα. Αποτέλεσμα; Εξελισσόμαστε σε μια χαλαρή κοινότητα ατόμων, όπου βεβαίως υπάρχουν κάποιοι που τρέχουν με χίλια, για τους οποίους κανείς δεν λέει κουβέντα και γύρω τους περιστρέφονται οι υπόλοιποι, οι οποίοι πολύ θα ήθελαν να δραστηριοποιηθούν, αλλά βρίσκουν θαυμάσια τη λογική της μετριότητας. Κάτω από αυτό το πρίσμα, θά ταν ...αστείο να μιλήσουμε σοβαρά για το υπέρτερο συλλογικό συμφέρον και το πώς οι λαοί μεγαλουργούν όταν αποφασίζουν να το υπηρετήσουν σωστά.
Χιλιοειπωμένες απόψεις. Αλλά ποιος πρωτοτυπεί πια; Και πώς, όταν το πολιτικό προσωπικό μοιάζει να έχει κατέβει από άλλον πλανήτη, όπου η μικροπολιτική, το κουτσομπολιό και ο βηματισμός στην επιφάνεια των πραγμάτων είναι ο κανόνας; Πώς, όταν στην κυβέρνηση, λίγο μετά τον ανασχηματισμό, οι κυβερνώντες αναλώνουν πολύτιμο δημιουργικό χρόνο σε απρεπή υπουργικά αδειάσματα και σε άκαιρα μετεκλογικά σενάρια: Πώς, όταν η μείζων αντιπολίτευση δρέπει χαιρέκακα τους καρπούς των αποτυχημένων κινήσεων της κυβερνώσας παράταξης, χωρίς να μπορεί να δώσει πειστικές απαντήσεις για τον τρόπο εξόδου από την κρίση; Πώς, όταν το ΚΚΕ ασχολείται με τη νεκρανάσταση του Στάλιν, αντί να δει την ταινία «Κατίν» του Βάιντα. Συγγνώμη, σύντροφοι!
Στον μεταβαλλόμενο σημερινό κόσμο, η εσωστρέφεια αποδεικνύεται καταστροφική. Ας πρωτοστατήσουμε, λοιπόν, στην αναζήτηση εξόδου από αυτήν. Ας ψάξουμε για πολιτικούς που θα θέλουν πραγματικά να κυβερνήσουν και δεν θα σύρονται από δυναμικές μειοψηφίες. Και κυρίως πολιτικούς που θα επιδιώξουν πλήρη συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους, όχι γιατί εκείνοι είναι εξυπνότεροι, αλλά γιατί αυτό επιβάλλει το συμφέρον της χώρας. Αλλιώς, θα εξασφαλίσουμε μετ’ επαίνων τη θέση του ουραγού των εξελίξεων…
