Το 1984, μια χούφτα ανθρώπων οργάνωσαν τις πρώτες κινητοποιήσεις για να μην ξεπατωθεί το δάσος του Σέιχ Σού με την διάνοιξη (τότε) του περιφερειακού. Η απάντηση των ευαγγελιστών της «αλλαγής» που κυριαρχούσαν σ
τα γραφεία των σχεδιασμών ήταν τα ΜΑΤ και οι δίκες αυτών των αδιόρθωτων ρομαντικών που τα έβαλαν με την ανάγκη του Θεσσαλονικιού να πάει γρήγορα με το Ι.Χ. του από έναν δρόμο σύγχρονο και ασφαλή, που θα κάλυπτε τις ανάγκες μετακίνησης για 50(!) χρόνια.Πολύ πριν περάσουν τα μισά από αυτά οι προγνώσεις επαληθεύτηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο: Το δάσος καταπατήθηκε από κάθε του άκρη. Νέοι δρόμοι το ισοπέδωσαν, για να παν αυτή τη φορά πιο γρήγορα τα ασθενοφόρα στου Παπανικολάου είπαν, μόνο που κάποιοι είχαν άλλη γνώμη και έκαψαν τα φυλάκια για να μεταφέρουν την δική τους ασθένεια της οξείας ανίατης αυτοκίνησης. Η πυρκαγιά ήρθε να διαψεύσει τους σχεδιαστές των αντιπυρικών ζωνών και δρόμων που κατέστησαν το Σέιχ Σού το «καλύτερα προστατευμένο δάσος της Ευρώπης», κατακαίγοντας τα πάντα και ανοίγοντας ακόμη περισσότερο την όρεξη των κάθε λογής επενδυτών που έβλεπαν στα 30.000 στρέμματά του τα φιλέτα, που θα πάχαιναν ακόμα πιο πολύ το κορμί της παχύσαρκης πόλης μας. Όσο για τον περίφημο περιφερειακό που πλάτυνε, απέκτησε ανισόπεδους κόμβους, διεθνών παρακαλώ προδιαγραφών, όσοι τον χρησιμοποιούν ξέρουν καλά πόσο βοηθητικός και ασφαλής είναι.Το δάσος αντιμετωπίζεται από αρμόδιους και αναρμόδιους ως ένα απόθεμα φτηνής γης για την επέκταση της πόλης ή χρήσεων που μόνο συμβατές με την φύση ενός τέτοιου οικοσυστήματος δεν είναι. Και σήμερα, η καταστροφή μοιάζει να ολοκληρώνεται.. Για χρόνια μετά την πυρκαγιά το πάλαι ποτέ δάσος αφέθηκε απροστάτευτο να δέχεται τα μπάζα και τα σκουπίδια που κάθε αντικοινωνικός ιδιοκτήτης ντάτσουν θεωρούσε καλό να αδειάσει, μια απέραντη χωματερή, με ασύδοτη πρόσβαση αυτοκινήτων σε όλη του την έκταση. Η φύση βέβαια έχει την κακή συνήθεια να επιμένει να ζει. Όμως φαίνεται ότι υπάρχουν πιο επίμονοι από αυτήν. Την στιγμή που το τοπίο άρχισε να πρασινίζει, ήρθαν αυτοί που ο νόμος ορίζει ως φυσικούς φύλακες του δάσους να του δώσουν ακόμη μερικές μαχαιριές. Τα χρήματα της ευρωπαϊκής ένωσης, χρήματα που δόθηκαν για την προστασία και την διαχείριση του δάσους γίνονται σήμερα αφορμή για παραπέρα καταστροφές, ίσως επειδή η μόνη διαχείριση που γνωρίζουν οι αρμόδιοι να κάνουν είναι αυτή των πολυκατοικιών.Οι λεγόμενες αντιπυρικές διαπλατύνονται με κόψιμο και άλλων δέντρων, νέοι χώροι αναψυχής δημιουργούνται, με μια διαφορά: Δεν πρόκειται πλέον για κάποια κιόσκια και παγκάκια συμβατά με την αισθητική του περιβάλλοντος, προορισμένα να δεχτούν τον περιπατητή φίλο του δάσους. Αθλητικές εγκαταστάσεις, μπασκέτες με τσιμεντένιο δάπεδο, πρόσβαση παντού με αυτοκίνητο. Τα περίφημα αντιπλημμυρικά έργα επιλέχθηκε να γίνουν με την μορφή χιλιάδων κυβικών μπετόν, προς μεγάλη χαρά των εργολάβων, με το σχετικό οδικό δίκτυο για την συντήρηση τους. Ο καιρός των φίλων του δάσους έχει περάσει, ήρθε η ώρα των αδιάφορων που θέλουν απλώς χώρο, που η πόλη δεν τους προσφέρει λόγω κόστους της γης. Άλλωστε δεν είναι ο πρώτος πολίτης της, ο δήμαρχος μας, που διεκδικεί όλο το κομμάτι κάτω από τον περιφερειακό για «κοινωφελείς εγκαταστάσεις» και τις σχετικές αντιπαροχές που θα επιτρέψουν την κοινή ωφέλεια να γίνει γεγονός καθώς φυσικά ο δήμος μας είναι φτωχός.Σε όλα αυτά μια νέα πρόκληση ήρθε να προστεθεί: η διάνοιξη δύο νέων δρόμων, με πρόσχημα το ίδιο, την αντιπυρική προστασία, μόνο που αυτή η ιδιόμορφη προστασία συμπίπτει ακριβώς με την ανάγκη των κατοίκων της Εξοχής ή του Πανοράματος να έχουν εναλλακτικές προσβάσεις στην πόλη, όταν τα Ι.Χ. τους ακινητοποιούνται στις υπάρχουσες οδεύσεις. Και βέβαια τα μεγέθη και ο τρόπος κατασκευής τους οδηγούν σε θλιβερές εικόνες της βέβαιης ασφαλτόστρωσης τους σε δεύτερο χρόνο.Το ζήτημα δεν μόνο είναι η νομιμότητα των αποφάσεων αυτών της Δασικής Υπηρεσίας Θεσσαλονίκης, που καταστρέφει χιλιάδες στρέμματα αυτού που ορίστηκε να το φυλάει, μια νομιμότητα που πάσχει από έλλειψη περιβαλλοντικών μελετών αντίστοιχη με αυτή που έκανε δασική γη της Χαλκιδικής ανταλλάξιμη οικοδομήσιμη έκταση για το Βατοπέδι. Ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η λογική των «δημόσιων λειτουργών» μας. Η πολιτική λεηλασίας του δάσους από κάθε είδους δραστηριότητες που δεν το σέβονται είναι ο ηθικός αυτουργός των εμπρηστών και των καταπατητών. Το δάσος δεν είναι πάρκο της γειτονιάς, είναι ένα οικοσύστημα απαραίτητο για την επιβίωση μιας πόλης που όλο και πιο πολύ εμφανίζει συμπτώματα Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας. Η καταπάτηση του είναι η καταπάτηση των λίγων κυψελών που έμειναν ακόμη να λειτουργούν στα πνευμόνια μας. Το δάσος δεν είναι μόνο χώρος «αναψυχής», το δάσος έχει την δική του ψυχή.Και η τελευταία γραμμή άμυνας, τόσο για το Σέιχ Σού όσο και για την ποιότητα της ίδιας μας της ζωής στην πόλη αυτή, δεν είναι παρά η κινητοποίηση και η δράση μας τώρα.
τα γραφεία των σχεδιασμών ήταν τα ΜΑΤ και οι δίκες αυτών των αδιόρθωτων ρομαντικών που τα έβαλαν με την ανάγκη του Θεσσαλονικιού να πάει γρήγορα με το Ι.Χ. του από έναν δρόμο σύγχρονο και ασφαλή, που θα κάλυπτε τις ανάγκες μετακίνησης για 50(!) χρόνια.Πολύ πριν περάσουν τα μισά από αυτά οι προγνώσεις επαληθεύτηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο: Το δάσος καταπατήθηκε από κάθε του άκρη. Νέοι δρόμοι το ισοπέδωσαν, για να παν αυτή τη φορά πιο γρήγορα τα ασθενοφόρα στου Παπανικολάου είπαν, μόνο που κάποιοι είχαν άλλη γνώμη και έκαψαν τα φυλάκια για να μεταφέρουν την δική τους ασθένεια της οξείας ανίατης αυτοκίνησης. Η πυρκαγιά ήρθε να διαψεύσει τους σχεδιαστές των αντιπυρικών ζωνών και δρόμων που κατέστησαν το Σέιχ Σού το «καλύτερα προστατευμένο δάσος της Ευρώπης», κατακαίγοντας τα πάντα και ανοίγοντας ακόμη περισσότερο την όρεξη των κάθε λογής επενδυτών που έβλεπαν στα 30.000 στρέμματά του τα φιλέτα, που θα πάχαιναν ακόμα πιο πολύ το κορμί της παχύσαρκης πόλης μας. Όσο για τον περίφημο περιφερειακό που πλάτυνε, απέκτησε ανισόπεδους κόμβους, διεθνών παρακαλώ προδιαγραφών, όσοι τον χρησιμοποιούν ξέρουν καλά πόσο βοηθητικός και ασφαλής είναι.Το δάσος αντιμετωπίζεται από αρμόδιους και αναρμόδιους ως ένα απόθεμα φτηνής γης για την επέκταση της πόλης ή χρήσεων που μόνο συμβατές με την φύση ενός τέτοιου οικοσυστήματος δεν είναι. Και σήμερα, η καταστροφή μοιάζει να ολοκληρώνεται.. Για χρόνια μετά την πυρκαγιά το πάλαι ποτέ δάσος αφέθηκε απροστάτευτο να δέχεται τα μπάζα και τα σκουπίδια που κάθε αντικοινωνικός ιδιοκτήτης ντάτσουν θεωρούσε καλό να αδειάσει, μια απέραντη χωματερή, με ασύδοτη πρόσβαση αυτοκινήτων σε όλη του την έκταση. Η φύση βέβαια έχει την κακή συνήθεια να επιμένει να ζει. Όμως φαίνεται ότι υπάρχουν πιο επίμονοι από αυτήν. Την στιγμή που το τοπίο άρχισε να πρασινίζει, ήρθαν αυτοί που ο νόμος ορίζει ως φυσικούς φύλακες του δάσους να του δώσουν ακόμη μερικές μαχαιριές. Τα χρήματα της ευρωπαϊκής ένωσης, χρήματα που δόθηκαν για την προστασία και την διαχείριση του δάσους γίνονται σήμερα αφορμή για παραπέρα καταστροφές, ίσως επειδή η μόνη διαχείριση που γνωρίζουν οι αρμόδιοι να κάνουν είναι αυτή των πολυκατοικιών.Οι λεγόμενες αντιπυρικές διαπλατύνονται με κόψιμο και άλλων δέντρων, νέοι χώροι αναψυχής δημιουργούνται, με μια διαφορά: Δεν πρόκειται πλέον για κάποια κιόσκια και παγκάκια συμβατά με την αισθητική του περιβάλλοντος, προορισμένα να δεχτούν τον περιπατητή φίλο του δάσους. Αθλητικές εγκαταστάσεις, μπασκέτες με τσιμεντένιο δάπεδο, πρόσβαση παντού με αυτοκίνητο. Τα περίφημα αντιπλημμυρικά έργα επιλέχθηκε να γίνουν με την μορφή χιλιάδων κυβικών μπετόν, προς μεγάλη χαρά των εργολάβων, με το σχετικό οδικό δίκτυο για την συντήρηση τους. Ο καιρός των φίλων του δάσους έχει περάσει, ήρθε η ώρα των αδιάφορων που θέλουν απλώς χώρο, που η πόλη δεν τους προσφέρει λόγω κόστους της γης. Άλλωστε δεν είναι ο πρώτος πολίτης της, ο δήμαρχος μας, που διεκδικεί όλο το κομμάτι κάτω από τον περιφερειακό για «κοινωφελείς εγκαταστάσεις» και τις σχετικές αντιπαροχές που θα επιτρέψουν την κοινή ωφέλεια να γίνει γεγονός καθώς φυσικά ο δήμος μας είναι φτωχός.Σε όλα αυτά μια νέα πρόκληση ήρθε να προστεθεί: η διάνοιξη δύο νέων δρόμων, με πρόσχημα το ίδιο, την αντιπυρική προστασία, μόνο που αυτή η ιδιόμορφη προστασία συμπίπτει ακριβώς με την ανάγκη των κατοίκων της Εξοχής ή του Πανοράματος να έχουν εναλλακτικές προσβάσεις στην πόλη, όταν τα Ι.Χ. τους ακινητοποιούνται στις υπάρχουσες οδεύσεις. Και βέβαια τα μεγέθη και ο τρόπος κατασκευής τους οδηγούν σε θλιβερές εικόνες της βέβαιης ασφαλτόστρωσης τους σε δεύτερο χρόνο.Το ζήτημα δεν μόνο είναι η νομιμότητα των αποφάσεων αυτών της Δασικής Υπηρεσίας Θεσσαλονίκης, που καταστρέφει χιλιάδες στρέμματα αυτού που ορίστηκε να το φυλάει, μια νομιμότητα που πάσχει από έλλειψη περιβαλλοντικών μελετών αντίστοιχη με αυτή που έκανε δασική γη της Χαλκιδικής ανταλλάξιμη οικοδομήσιμη έκταση για το Βατοπέδι. Ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η λογική των «δημόσιων λειτουργών» μας. Η πολιτική λεηλασίας του δάσους από κάθε είδους δραστηριότητες που δεν το σέβονται είναι ο ηθικός αυτουργός των εμπρηστών και των καταπατητών. Το δάσος δεν είναι πάρκο της γειτονιάς, είναι ένα οικοσύστημα απαραίτητο για την επιβίωση μιας πόλης που όλο και πιο πολύ εμφανίζει συμπτώματα Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας. Η καταπάτηση του είναι η καταπάτηση των λίγων κυψελών που έμειναν ακόμη να λειτουργούν στα πνευμόνια μας. Το δάσος δεν είναι μόνο χώρος «αναψυχής», το δάσος έχει την δική του ψυχή.Και η τελευταία γραμμή άμυνας, τόσο για το Σέιχ Σού όσο και για την ποιότητα της ίδιας μας της ζωής στην πόλη αυτή, δεν είναι παρά η κινητοποίηση και η δράση μας τώρα.
