.
Εργάτριες κονσερβοποιίας φρούτων στη Νάουσα κρύφτηκαν στα ψυγεία, σε «έφοδο» επιθεωρητών εργασίας. Στην άλλοτε «βασίλισσα» της κλωστοϋφαντουργίας, η ανεργία είναι 50%. Εύκολα δέχονται οι ντόπιες να δουλέψουν ανασφάλιστες. Ωστόσο, η «μαύρ
η» εργασία είναι εκτεταμένη και έξω από τους θυλάκους αποβιομηχάνισης. Το 20%-25% του εργατικού δυναμικού είναι αδήλωτο, ενώ τα ποσοστά είναι εφιαλτικά μεταξύ των αλλοδαπών (από τα 2 εκατ. νόμιμων και παράνομων μόνο οι 289.836 είναι ασφαλισμένοι). Το 25% των επιχειρήσεων κάνει χρήση εργολάβων και υπεργολάβων, που συνηθίζουν να απασχολούν «δουλοπάροικους». Συνεργεία καθαρισμού, υπάλληλοι security, ταχυμεταφορείς, οδηγοί ταξί, οικοδόμοι, εργάτες, ξενοδοχοϋπάλληλοι, τραπεζικοί υπάλληλοι, αποκλειστικές νοσοκόμες, παραϊατρικό προσωπικό κλινικών και διαγνωστικών κέντρων δουλεύουν «μαύρα» σε συνθήκες δουλείας.
Οι επιθεωρητές εργασίας είναι λίγοι – 400 για 900.000 επιχειρήσεις· το 80% αυτών έχουν να ελεγχθούν πάνω από πέντε χρόνια. Δεν υπάρχει εσωτερικός έλεγχος· ρουτίνα, η τακτική, ελεγκτές να ειδοποιούν «συνεργάσιμες» επιχειρήσεις πριν από την «έφοδο».
Και όσο προσεγγίζουμε τη θυελλώδη φάση της κρίσης τόσο πιο «ελαστικές» γίνονται οι εργασιακές σχέσεις και πετσοκομμένα τα δικαιώματα. Το 80% των νέων θέσεων αφορούν ...ημιαπασχόληση («απορροφά» ήδη 270.000 εργαζόμενους), προσωρινή απασχόληση (330.000 άτομα), νοικιασμένη απασχόληση (20.000 απέλπιδες νέους), συμβάσεις έργου ή ανεξάρτητη παροχή υπηρεσιών... Τόσο περισσότερα, παλιά και νέα τεχνάσματα ανασύρουν οι εργοδότες για να μετακυλίσουν το κόστος της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Διότι, για να εξασφαλιστεί ένα περίσσευμα ικανό να θεραπεύσει τις συνέπειες του ανταγωνισμού, πρέπει να ελαχιστοποιηθεί το κόστος παραγωγής. Ιδού πώς οι ισχυροί επιδοτούνται από τους αδυνάτους. Υπογράφουν διπλές συμβάσεις, μία επίσημη για την Επιθεώρηση Εργασίας και μία ανεπίσημη όπου αναγράφεται ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν υπερωριακά χωρίς αμοιβή. Την ώρα της πρόσληψης, τους βάζουν να υπογράψουν μια λευκή παραίτηση, με κενή ημερομηνία ώστε να μπορούν να τους απολύσουν χωρίς αποζημίωση. Τους βάζουν να υπογράφουν λευκές αποδείξεις μισθοδοσίας, ώστε οι αμοιβές να είναι ελαστικές. Υπογράφουν ατομικές συμβάσεις με μισθούς χαμηλότερους από τους προβλεπόμενους στις συλλογικές συμβάσεις. Τους δηλώνουν ως στελέχη ώστε να μην μπορούν να διεκδικήσουν υπερωρίες και εργασία τα Σαββατοκύριακα...
Το 20% των Ελλήνων εργαζομένων (774.810 άτομα) δουλεύουν πάνω από 60 ώρες την εβδομάδα. Αλλοι τόσοι, απασχολούνται «μαύρα» (σε ποσοστό 84%) σε δεύτερη δουλειά. Μια φυλακή χωρίς φύλακες, από όπου κάθε απόδραση σημαίνει στέρηση ή ανεργία.
Η λύσσα του χρήματος συνεπάγεται χαμένους και κερδισμένους. Αλλά για κάθε νικητή υπάρχουν αναρίθμητοι χαμένοι. Και ο κερδισμένος δεν οφείλει τίποτα σε κείνους που εκμηδένισε...
η» εργασία είναι εκτεταμένη και έξω από τους θυλάκους αποβιομηχάνισης. Το 20%-25% του εργατικού δυναμικού είναι αδήλωτο, ενώ τα ποσοστά είναι εφιαλτικά μεταξύ των αλλοδαπών (από τα 2 εκατ. νόμιμων και παράνομων μόνο οι 289.836 είναι ασφαλισμένοι). Το 25% των επιχειρήσεων κάνει χρήση εργολάβων και υπεργολάβων, που συνηθίζουν να απασχολούν «δουλοπάροικους». Συνεργεία καθαρισμού, υπάλληλοι security, ταχυμεταφορείς, οδηγοί ταξί, οικοδόμοι, εργάτες, ξενοδοχοϋπάλληλοι, τραπεζικοί υπάλληλοι, αποκλειστικές νοσοκόμες, παραϊατρικό προσωπικό κλινικών και διαγνωστικών κέντρων δουλεύουν «μαύρα» σε συνθήκες δουλείας.Οι επιθεωρητές εργασίας είναι λίγοι – 400 για 900.000 επιχειρήσεις· το 80% αυτών έχουν να ελεγχθούν πάνω από πέντε χρόνια. Δεν υπάρχει εσωτερικός έλεγχος· ρουτίνα, η τακτική, ελεγκτές να ειδοποιούν «συνεργάσιμες» επιχειρήσεις πριν από την «έφοδο».
Και όσο προσεγγίζουμε τη θυελλώδη φάση της κρίσης τόσο πιο «ελαστικές» γίνονται οι εργασιακές σχέσεις και πετσοκομμένα τα δικαιώματα. Το 80% των νέων θέσεων αφορούν ...ημιαπασχόληση («απορροφά» ήδη 270.000 εργαζόμενους), προσωρινή απασχόληση (330.000 άτομα), νοικιασμένη απασχόληση (20.000 απέλπιδες νέους), συμβάσεις έργου ή ανεξάρτητη παροχή υπηρεσιών... Τόσο περισσότερα, παλιά και νέα τεχνάσματα ανασύρουν οι εργοδότες για να μετακυλίσουν το κόστος της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Διότι, για να εξασφαλιστεί ένα περίσσευμα ικανό να θεραπεύσει τις συνέπειες του ανταγωνισμού, πρέπει να ελαχιστοποιηθεί το κόστος παραγωγής. Ιδού πώς οι ισχυροί επιδοτούνται από τους αδυνάτους. Υπογράφουν διπλές συμβάσεις, μία επίσημη για την Επιθεώρηση Εργασίας και μία ανεπίσημη όπου αναγράφεται ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν υπερωριακά χωρίς αμοιβή. Την ώρα της πρόσληψης, τους βάζουν να υπογράψουν μια λευκή παραίτηση, με κενή ημερομηνία ώστε να μπορούν να τους απολύσουν χωρίς αποζημίωση. Τους βάζουν να υπογράφουν λευκές αποδείξεις μισθοδοσίας, ώστε οι αμοιβές να είναι ελαστικές. Υπογράφουν ατομικές συμβάσεις με μισθούς χαμηλότερους από τους προβλεπόμενους στις συλλογικές συμβάσεις. Τους δηλώνουν ως στελέχη ώστε να μην μπορούν να διεκδικήσουν υπερωρίες και εργασία τα Σαββατοκύριακα...
Το 20% των Ελλήνων εργαζομένων (774.810 άτομα) δουλεύουν πάνω από 60 ώρες την εβδομάδα. Αλλοι τόσοι, απασχολούνται «μαύρα» (σε ποσοστό 84%) σε δεύτερη δουλειά. Μια φυλακή χωρίς φύλακες, από όπου κάθε απόδραση σημαίνει στέρηση ή ανεργία.
Η λύσσα του χρήματος συνεπάγεται χαμένους και κερδισμένους. Αλλά για κάθε νικητή υπάρχουν αναρίθμητοι χαμένοι. Και ο κερδισμένος δεν οφείλει τίποτα σε κείνους που εκμηδένισε...
