.
Ενας Καραμανλής μάς έβαλε στην Ευρώπη και ένας Καραμανλής θα μας βγάλει. Αυτή θα μπορούσε να είναι με λίγα λόγια και κ
άποια ορισμένη υπερβολή η διαδρομή μιας ολόκληρης γενιάς. Το 2010 οδηγείται στη συνταξιοδότηση η γενιά της ΕΟΚ (συγκεκριμένα όσοι και όσες δεν πρόλαβαν να την «κάνουν» με κάποια «πρόωρη»). Αποκάλεσαν τους εαυτούς τους «γενιά του Πολυτεχνείου» ή «γενιά της αλλαγής» για να ταιριάζει με το ανοιξιάτικο αεράκι του φαντασιακού σοσιαλισμού, αλλά στην πραγματικότητα είναι η «γενιά της ΕΟΚ» και των κοινοτικών πακέτων. Εξηντάρηδες σήμερα είναι η γενιά που έσυρε για 30 χρόνια το κάρο της Ελλάδας στην Ευρώπη. Είναι η γενιά που είχε διαλείμματα δημιουργικής συμβολής στην πρόοδο του τόπου, αλλά τελικά είναι αμφίβολο αν σε δυο-τρία χρόνια θα πάρει το εφάπαξ ή αν θα υπάρχει δουλειά για τα παιδιά της. Ειδικά όταν είναι αμφίβολο ακόμη και αν θα υπάρχει Ευρώπη, αφού η πολιτική κρίση στη Βαβέλ των Βρυξελλών δυναμώνει τη Βαβέλ της κρίσης στην ευρωπαϊκή οικονομία. Ο κ. Κ. Καραμανλής έδειξε αμέσως ποιος είναι. Στη Λουκέρνη το 2004, όπου παιζόταν η τύχη του Κυπριακού, κλείστηκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. «Η Ελλάδα μοιάζει με χώρα της διεύρυνσης, με χώρα της Βαλτικής» έλεγαν τότε οι έκπτωτοι εκσυγχρονιστές. «Αποσύρεται από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι». Ως το 2004 η Ελλάδα είχε καρφώσει στην ευρωπαϊκή ατζέντα θέματα όπως το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η χώρα παρουσιαζόταν διαβασμένη και αποφασισμένη στο καθημερινό παζάρι της Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Ο... κ. Σημίτης όχι μόνο δεν κλεινόταν στο ξενοδοχείο του, αλλά έμπαινε στις συνόδους με το γνωστό σκληρό και επίμονο βλέμμα και δεν συμφωνούσε να προχωρήσει το παραμικρό χωρίς να εξασφαλίσει τα μέγιστα ανταλλάγματα. Δυστυχώς όμως η «γενιά της ΕΟΚ» δεν μπόρεσε να υπερασπίσει τα επιτεύγματά της, δεν κατάφερε να υπερβεί τον εαυτό της και τελικά βολεύτηκε στη νιρβάνα του νεοκαραμανλισμού. «Η Ελλάδα δεν είναι σε καλύτερη μοίρα από την Ανατολική Ευρώπη» έγραψε την περασμένη εβδομάδα ο «Εconomist». Και γιατί να είναι; Τα τελευταία πέντε χρόνια κράτος και πολίτες ζήσαμε με πιο πολλά δανεικά από ποτέ. Τώρα η αύξηση της φορολογίας σε ό,τι μπορεί να φορολογηθεί και το πάγωμα των αυξήσεων στα εισοδήματα είναι ίσως και θέμα εβδομάδων. Εκείνο που προκαλεί εντύπωση είναι ο υπαρξιακός τρόμος των πολιτικών να πουν την αλήθεια. Ακριβώς αυτό είναι εκείνο που τους κάνει ανάξιους σεβασμού. Οι κυβερνητικοί, αφού έχασαν τέσσερις μήνες μοιράζοντας καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, τώρα ντρέπονται να τους πουν ότι «εξαιτίας της κρίσης» θα τους κατασχέσουν ακόμη και τα εσώρουχα. Ακόμη κι έτσι, γιατί φοβάται ο κ. Καραμανλής να κάνει το καθήκον του; Υπάρχει κοινοβουλευτικός ήρωας που θα τολμήσει να ρίξει τον ανιψιό του εθνάρχη; Και τελικά ποιος είναι περισσότερο «ηγετικός»; Εκείνος που πέφτει στο πάτωμα τέσσερις φορές την ημέρα για να προσκυνήσει τις δημοσκοπήσεις ή εκείνος που δεν διστάζει να πράξει αυτό για το οποίο εξελέγη, δηλαδή το κατά τη γνώμη του σωστό για τον τόπο του; Ενδεχομένως η αίσθηση του καθήκοντος να έχει οξειδωθεί από τον κυνισμό που λέγεται ότι τον διακρίνει. Πάντως βολεύτηκε στην καρέκλα του και κρύφτηκε από τις υποχρεώσεις του. Γι΄ αυτό και παραμένει ο «καταλληλότερος πρωθυπουργός» που γνώρισε ποτέ η «γενιά της ΕΟΚ».
