Του κ. Αχιλλέα Γραβάνη καθηγητή Ιατρικής του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Τις τελευταίες ημέρες επανέρχεται η συζήτηση για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.
Μα το πανεπιστημιακό άσυλο έχει από καιρό καταργηθεί στην πράξη από τα κόμματα της Αριστεράς, η οποία διακαώς «κόπτεται» για την προάσπισή του!
Θέλετε παραδείγματα της πολιτικής της στα πανεπιστήμια;
Προ ημερών στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης αναβλήθηκε συζήτηση για τον νόμο πλαίσιο με προσκεκλημένο τον πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, καθηγητή Θ. Βερέμη, διότι συγκεκριμένες «αριστερές» φοιτητικές παρατάξεις απείλησαν τη διοίκηση της Σχολής ότι θα τα κάνουν γης μαδιάμ. Τι είδους δημοκρατική πολιτική στάση είναι αυτή όταν καταργεί στην πράξη την ελεύθερη αντιπαράθεση ιδεών, που είναι συνυφασμένη με τη λειτουργία του Πανεπιστημίου; Αλλο παράδειγμα οι δημοκρατικές «αριστερές» φοιτητικές παρατάξεις καταλαμβάνουν τα κτίρια του Πανεπιστημίου και δεν επιτρέπουν την ελεύθερη πρόσβαση των υπόλοιπων μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας για εβδομάδες, καταργώντας στην ουσία την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, επιστημονικών και πολιτικών. Τι είδους δημοκρατική, «αριστερή» συνείδηση είναι αυτή όταν περιορίζεται μόνο σε ό,τι συμφωνεί με την άποψή μου;
Είναι προφανές ότι η... πολιτική της «Αριστεράς» στα πανεπιστήμια εστιάζεται στην πλήρη διάλυσή τους για τη διευκόλυνση δημιουργίας συνθηκών όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και την προσκόμιση πολιτικών οφελών και ψήφων από τη «ριζοσπαστικοποίηση» της κοινωνίας. Το δηλώνει πλέον ανερυθρίαστα στα αμφιθέατρα: το σύστημα δεν επιδέχεται βελτίωσης πρέπει να το οδηγήσουμε στην κατάρρευση. Η ανεπιτυχής προσπάθειά της να πείσει την κοινωνία με παρωχημένες πολιτικές ιδέες αντικαθίσταται με την πολιτική της πλήρους άρνησης και της βίαιης επιβολής της άποψής της με οποιοδήποτε τίμημα, στην προκειμένη περίπτωση της επιβίωσης του δημόσιου πανεπιστημίου, για το οποίο επίσης «κόπτεται»! Τι είδους προοδευτική πολιτική είναι όμως αυτή και τι σχέση έχει με τις ιδέες της Αριστεράς που έζησα από μέσα σαν φοιτητής στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, τότε που συζητούσαμε για ένα πραγματικά πολιτικοποιημένο πανεπιστήμιο με συνείδηση του ρόλου του και της συμμετοχής του στην κοινωνική πρόοδο και ευημερία και τη δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας; Εχω την αίσθηση ότι η αδυναμία παραγωγής πολιτικής έχει οδηγήσει την ελληνική Αριστερά στη μετάλλαξή της σε αριστερίστικη οργάνωση.
Είναι παρήγορο ότι αυτές οι διαπιστώσεις συνειδητοποιούνται πλέον από μεγάλο μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας. Το διαπίστωσα συμμετέχοντας στο πρόσφατο συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ, όπου οι αριστερίστικες, μηδενιστικές αυτές αντιλήψεις αποδοκιμάστηκαν από τη συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων.
Αχιλλεας Γραβανης - Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Κρήτης
Σημείωση: Το «άσυλο», οι καταλήψεις και οι ποικίλες εκτροπές και ασχημίες από τις οποίες συνήθως συνοδεύονται, δεν είναι θέμα δικαστικής και αστυνομικής καταστολής, όπως μερικοί πιστεύουν. Υπάρχει μάλιστα ο κίνδυνος η καταστολή να διαμορφώσει ένα ψευδές και παραπλανητικό μέτωπο αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις καταστολής.
Είναι πρώτο θέμα που άμεσα αφορά το ρόλο και τη λειτουργία της Εκπαίδευσης στη σύγχρονη κοινωνία. Είναι υπόθεση της εκπαιδευτικής κοινότητας και μπορεί να το λύσει αν η ίδια πιστέψει στο ρόλο της και στις δυνατότητές της. Είναι επίσης θέμα της κοινωνίας, η οποία πληρώνει για να λειτουργήσουν Σχολεία και Πανεπιστήμια και κυρίως προσδοκά συγκεκριμένο έργο και συγκεκριμένα οφέλη. Δική τους υπόθεση είναι και η αποκάλυψη του ψεύδους του «ασύλου» και των καταλήψεων.
Είναι προφανές ότι η... πολιτική της «Αριστεράς» στα πανεπιστήμια εστιάζεται στην πλήρη διάλυσή τους για τη διευκόλυνση δημιουργίας συνθηκών όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και την προσκόμιση πολιτικών οφελών και ψήφων από τη «ριζοσπαστικοποίηση» της κοινωνίας. Το δηλώνει πλέον ανερυθρίαστα στα αμφιθέατρα: το σύστημα δεν επιδέχεται βελτίωσης πρέπει να το οδηγήσουμε στην κατάρρευση. Η ανεπιτυχής προσπάθειά της να πείσει την κοινωνία με παρωχημένες πολιτικές ιδέες αντικαθίσταται με την πολιτική της πλήρους άρνησης και της βίαιης επιβολής της άποψής της με οποιοδήποτε τίμημα, στην προκειμένη περίπτωση της επιβίωσης του δημόσιου πανεπιστημίου, για το οποίο επίσης «κόπτεται»! Τι είδους προοδευτική πολιτική είναι όμως αυτή και τι σχέση έχει με τις ιδέες της Αριστεράς που έζησα από μέσα σαν φοιτητής στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, τότε που συζητούσαμε για ένα πραγματικά πολιτικοποιημένο πανεπιστήμιο με συνείδηση του ρόλου του και της συμμετοχής του στην κοινωνική πρόοδο και ευημερία και τη δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας; Εχω την αίσθηση ότι η αδυναμία παραγωγής πολιτικής έχει οδηγήσει την ελληνική Αριστερά στη μετάλλαξή της σε αριστερίστικη οργάνωση.
Είναι παρήγορο ότι αυτές οι διαπιστώσεις συνειδητοποιούνται πλέον από μεγάλο μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας. Το διαπίστωσα συμμετέχοντας στο πρόσφατο συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ, όπου οι αριστερίστικες, μηδενιστικές αυτές αντιλήψεις αποδοκιμάστηκαν από τη συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων.
Αχιλλεας Γραβανης - Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Κρήτης
Σημείωση: Το «άσυλο», οι καταλήψεις και οι ποικίλες εκτροπές και ασχημίες από τις οποίες συνήθως συνοδεύονται, δεν είναι θέμα δικαστικής και αστυνομικής καταστολής, όπως μερικοί πιστεύουν. Υπάρχει μάλιστα ο κίνδυνος η καταστολή να διαμορφώσει ένα ψευδές και παραπλανητικό μέτωπο αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις καταστολής.
Είναι πρώτο θέμα που άμεσα αφορά το ρόλο και τη λειτουργία της Εκπαίδευσης στη σύγχρονη κοινωνία. Είναι υπόθεση της εκπαιδευτικής κοινότητας και μπορεί να το λύσει αν η ίδια πιστέψει στο ρόλο της και στις δυνατότητές της. Είναι επίσης θέμα της κοινωνίας, η οποία πληρώνει για να λειτουργήσουν Σχολεία και Πανεπιστήμια και κυρίως προσδοκά συγκεκριμένο έργο και συγκεκριμένα οφέλη. Δική τους υπόθεση είναι και η αποκάλυψη του ψεύδους του «ασύλου» και των καταλήψεων.
