Πόσο χρονών είπαμε ότι θα είστε σε 41 χρόνια;Toυ Α.Αρκαγιάννη
Οπως καταλαβαίνετε το... 2050 δεν μας αφορά και κατά κανένα τρόπο δεν μας δεσμεύει. Μπορεί κανείς, επιτέλους, να αφήσει ελεύθερη τη σκέψη του και να πει και να γράψει ό,τι του καπνίσει, χωρίς να αισθάνεται υποχρεωμένος να αποδείξει οτιδήποτε. Σύμφωνα, λοιπόν, με προβλέψεις του ΟΟΣΑ (δείτε εδώ: http://greece-salonika168-2050.html ) οι δαπάνες στην Ελλάδα για υγεία, περίθαλψη και συντάξεις (αυτό που μονολεκτικά ονομάζουμε ασφαλιστικό) θα εκτιναχθούν στα ύψη και θα φθάσουν στο 16,8% του Ακαθαρίστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ). Θα είναι, προσθέτει ο διεθνής οργανισμός, το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των αναπτυγμένων οικονομιών .
Τέλος, προβλέπει ότι το 2050 ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός δεν θα είναι σε θέση να στηρίξει ένα υψηλό ποσοστό ασφαλιστικών δαπανών. Υπάρχει και μια άλλη πλευρά, ουσιαστική, για την οποία δεν γίνεται καμιά πρόβλεψη. Αν δηλαδή η... ελληνική οικονομία και κατά προέκταση η κοινωνία θα είναι σε θέση να στηρίξει ένα τόσο υψηλό ποσοστό ασφαλιστικών δαπανών. Που σημαίνει αν θα υπάρχουν τόσοι ασφαλισμένοι μισθωτοί με αρκετά υψηλές αποδοχές, ώστε τα καταβαλλόμενα ασφάλιστρα να καλύπτουν τουλάχιστον το 1/3 των δαπανών. Δεν είναι επίσης βέβαιο αν οι εργοδότες θα έχουν τόσα κέρδη για να καλύψουν με τις εργοδοτικές εισφορές το δεύτερο 1/3 των δαπανών. Το τελευταίο 1/3 που οφείλει να καλύψει ο κρατικός προϋπολογισμός ο ΟΟΣΑ ρητώς μας συμβουλεύει... να το ξεχάσουμε. Ας αφήσουμε μια τρίτη και σκοτεινότερη πλευρά: κατά πόσο το υψηλό αυτό ποσοστό ασφαλιστικών δαπανών θα επιβαρύνει το κόστος της εργασίας και κατά προέκταση την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Δύσκολα προβλήματα, αλλά υπάρχει μια μερίδα συμπολιτών μας που από καιρό διαθέτουν την πιο απλή και εύκολη λύση: να φορολογήσουμε άγρια τους πλούσιους εργοδότες, ώστε να έχει έσοδα ο κρατικός προϋπολογισμός και να μπορεί να καλύπτει όλες τις δαπάνες. Η λύση αυτή είναι πολύ καλή, έχει όμως ένα βασικό ελάττωμα. Λύνει το ένα σκέλος του προβλήματος, τη διανομή του πλούτου. Αφήνει άλυτο το άλλο, την παραγωγή του πλούτου.
Σας έλεγα ότι το 2050 δεν με αφορά. Δεν είναι, όμως, απολύτως βέβαιο. Ηδη από τώρα έχουμε πολλές ενδείξεις ότι κατά κει πηγαίνουν τα πράγματα, όπως το προβλέπει ο ΟΟΣΑ. Αν θέλουμε πραγματικά να κάνουμε κάτι και να αποτρέψουμε αυτή την εξέλιξη, πρέπει να αρχίσουμε από τώρα. Τι όμως μπορούμε να κάνουμε;
Από το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα σχεδόν εξ ολοκλήρου λείπει η ιδιωτική αποταμίευση. Αυτό που λέγαμε παλαιότερα, αποταμιεύω ένα ποσό για ώρα ανάγκης, εννοούσαμε ακριβώς την αρρώστια ή το ατύχημα. Τώρα χρειαζόμαστε κάποιο ποσό για να πληρώσουμε τα υπέρογκα έξοδα των ιδιωτικών νοσοκομείων (περίπου οι μισοί Ελληνες μπορούν και καταφεύγουν σ’ αυτά) και για να γεμίζουμε το «φακελάκι» των γιατρών στα κρατικά νοσοκομεία. Γελάω όταν βλέπω αναρτημένα συνθήματα του τύπου «Οχι στην ιδιωτικοποίηση της υγείας». Η ιδιωτική περίθαλψη καλύπτει τουλάχιστον το μισό του συνόλου.
Αν όμως πεις ότι είναι άδικο και άνισο τα κρατικά νοσοκομεία να προσφέρουν δωρεάν περίθαλψη σε όλους, στους έχοντες και στους μη έχοντες θα σου πουν ότι... εμφορείσαι από νεοφιλελεύθερες απόψεις. Και δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την ιδιαίτερη και «προοδευτική» φροντίδα και ευαισθησία για τους έχοντες και κατέχοντες. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για ένα άλλο πολυδάπανο σύστημα δημοσίου ενδιαφέροντος, την Εκπαίδευση...
