Eχουμε δει και άλλες κηδείες, και στα μέρη μας, να ξεφεύγουν από τους τρόπους που επιβάλλει
το σέβας, το δέος και η σιωπή και να γλιστρούν στον βατό δρόμο που ορίζεται από τον θόρυβο, τη φλυαρία, την καπηλεία κι από μια θλίψη που ναρκισσεύεται και επιδεικνύεται διογκωμένη στους άλλους, είτε φυσικά παρόντες είναι είτε καταναλώνουν το θέαμα από τους δέκτες τους.
το σέβας, το δέος και η σιωπή και να γλιστρούν στον βατό δρόμο που ορίζεται από τον θόρυβο, τη φλυαρία, την καπηλεία κι από μια θλίψη που ναρκισσεύεται και επιδεικνύεται διογκωμένη στους άλλους, είτε φυσικά παρόντες είναι είτε καταναλώνουν το θέαμα από τους δέκτες τους. Θέαμα ήταν η κηδεία του Μάικλ Τζάκσον.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Ενας βασιλιάς του σόου (μανία και αυτή των δημοκρατιών να αναζητούν ή να κατασκευάζουν βασιλιάδες και βασίλισσες, σαν να θέλουν να ξαναβρεθούν στην ήπειρο του παραμυθιού ή να παρατείνουν τη βρεφονηπιακή τους ηλικία), δεν θα μπορούσε να ταφεί παρά υπό τη δεσποτεία των κανόνων του σόου. Τόσο που να μη μοιάζει μακάβριος, ούτε καν παράξενος, ο τίτλος στην οθόνη κάποιου από τα ελληνικά κανάλια που κάλυψαν το γεγονός επί ώρες: «Η κηδεία του Μάικλ Τζάκσον σε ΖΩΝΤΑΝΗ σύνδεση».
Ο θάνατος λάιβ...
Αποδεδειγμένα, οι Αμερικανοί ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον να μετατρέπουν και την κηδεία (ή την προσομοίωση της κηδείας, γιατί τώρα λέγεται ότι η σορός του θανόντος δεν ήταν στο χρυσό φέρετρο, και θα ακούσουμε πολλά τέτοια ακόμη) σε πρόσχημα και ευκαιρία γιορτής, αν πρόκειται για... γιορτή και όχι, και πάλι, για προσομοίωση. Δεν λέω για τις μουσικές και τα όργανα· και εδώ γίνονται κηδείες με κλαρίνα, ζουρνάδες ή κιθάρες να αποχαιρετούν τον αγαπημένο νεκρό, την ώρα που κατεβαίνει εκεί όπου, όπως από την αρχαιότητα ιστορήθηκε, δεν ηχεί καμιά μελωδία. Λέω για τον ενθουσιασμό που εκδήλωσαν μπροστά στις πανταχού παρούσες κάμερες όσοι κληρώθηκαν να παραστούν στην προτάφια τελετή.
Οι τσιρίδες τους, τσιρίδες τινέιτζερ που παίρνουν επιτέλους αυτόγραφο του ειδώλου τους, είχαν κάτι άγριο, εξωανθρώπινο, ίσως επειδή εξωανθρώπινη είναι και η πίστη ότι περνάμε στην αθανασία αν είμαστε μάρτυρες κάποιου σπουδαίου συμβάντος, ενός event όπως η τελετή στην Αμερική.
Ούτε η μεταθανάτια αγιογράφηση είναι αμερικανική ευρεσιτεχνία, για να εκκρεμεί έτσι το σαρκαστικό επιτύμβιο του Μανόλη Αναγνωστάκη για τον διαβόητο Λαυρέντη, κάθε Λαυρέντη που άλλα άκουγε για το άτομό του όσο ζούσε και άλλα (δεν) ακούει όταν πεθαίνει.
Τι ήταν ο Μάικλ Τζάκσον πέρα από θρύλος, μύθος, είδωλο, βασιλιάς της ποπ και σίγουρα ένας απαράμιλλος διεγέρτης του κοινού του, με τον χορό του προπάντων (εκείνο το moonwalk ας πούμε), τι ήταν σαν άνθρωπος, είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί ότι ξέρει· οι φήμες, φαρμακερές ή ηρωοποιητικές, είναι περισσότερες από τις ειδήσεις και η εικόνα του (όπως άλλαζε από χρόνο σε χρόνο) επιβλητικότερη από τον λόγο του. Ο αιδεσιμότατος που τον προέπεμψε είπε πως δεν ήταν παράξενος. Ισως ήταν.
Σαν ήρωας του Ρεμπώ, ήταν «ένας άλλος», που δεν χωρούσε στη φυλή και στο φύλο του και δοκίμασε να αποδράσει διαρρηγνύοντας το σώμα του.
Ο θάνατός του, όπως συνέβη, εξάλειψε και την τελευταία πιθανότητα να μάθουμε κάτι για την αλήθεια του.
καθημερινή
Αποδεδειγμένα, οι Αμερικανοί ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον να μετατρέπουν και την κηδεία (ή την προσομοίωση της κηδείας, γιατί τώρα λέγεται ότι η σορός του θανόντος δεν ήταν στο χρυσό φέρετρο, και θα ακούσουμε πολλά τέτοια ακόμη) σε πρόσχημα και ευκαιρία γιορτής, αν πρόκειται για... γιορτή και όχι, και πάλι, για προσομοίωση. Δεν λέω για τις μουσικές και τα όργανα· και εδώ γίνονται κηδείες με κλαρίνα, ζουρνάδες ή κιθάρες να αποχαιρετούν τον αγαπημένο νεκρό, την ώρα που κατεβαίνει εκεί όπου, όπως από την αρχαιότητα ιστορήθηκε, δεν ηχεί καμιά μελωδία. Λέω για τον ενθουσιασμό που εκδήλωσαν μπροστά στις πανταχού παρούσες κάμερες όσοι κληρώθηκαν να παραστούν στην προτάφια τελετή.
Οι τσιρίδες τους, τσιρίδες τινέιτζερ που παίρνουν επιτέλους αυτόγραφο του ειδώλου τους, είχαν κάτι άγριο, εξωανθρώπινο, ίσως επειδή εξωανθρώπινη είναι και η πίστη ότι περνάμε στην αθανασία αν είμαστε μάρτυρες κάποιου σπουδαίου συμβάντος, ενός event όπως η τελετή στην Αμερική.
Ούτε η μεταθανάτια αγιογράφηση είναι αμερικανική ευρεσιτεχνία, για να εκκρεμεί έτσι το σαρκαστικό επιτύμβιο του Μανόλη Αναγνωστάκη για τον διαβόητο Λαυρέντη, κάθε Λαυρέντη που άλλα άκουγε για το άτομό του όσο ζούσε και άλλα (δεν) ακούει όταν πεθαίνει.
Τι ήταν ο Μάικλ Τζάκσον πέρα από θρύλος, μύθος, είδωλο, βασιλιάς της ποπ και σίγουρα ένας απαράμιλλος διεγέρτης του κοινού του, με τον χορό του προπάντων (εκείνο το moonwalk ας πούμε), τι ήταν σαν άνθρωπος, είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί ότι ξέρει· οι φήμες, φαρμακερές ή ηρωοποιητικές, είναι περισσότερες από τις ειδήσεις και η εικόνα του (όπως άλλαζε από χρόνο σε χρόνο) επιβλητικότερη από τον λόγο του. Ο αιδεσιμότατος που τον προέπεμψε είπε πως δεν ήταν παράξενος. Ισως ήταν.
Σαν ήρωας του Ρεμπώ, ήταν «ένας άλλος», που δεν χωρούσε στη φυλή και στο φύλο του και δοκίμασε να αποδράσει διαρρηγνύοντας το σώμα του.
Ο θάνατός του, όπως συνέβη, εξάλειψε και την τελευταία πιθανότητα να μάθουμε κάτι για την αλήθεια του.
καθημερινή
