Γιατί οι αμοιβές στο χρηματοοικονομικό τομέα είναι τόσο παχυλές; Η απάντηση είναι απλή: επειδή εκεί ακριβώς βρίσκεται το χρήμα..
-Σχολιάζει ο κ.Floyd Norris των nytimes.com-
Και όσοι πραγματικά θέλουν να κάνουν κάτι για να περιορίσουν αυτές τις υψηλές αμοιβές, θα πρέπει να εστιάσουν στους λόγους της συγκέντρωσης όλου αυτού του χρήματος στο χρηματοοικονομικό τομέα τα τελευταία έτη.
Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις επιθυμούν να αμείβονται τόσο πολύ.
Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις επιθυμούν να αμείβονται τόσο πολύ.
Αντιθέτως, αυτό που θα πρέπει να μας εκπλήσσει είναι η...συγκέντρωση τόσο μεγάλης ποσότητας χρήματος.
Η αμερικανική κυβέρνηση εκτιμά ότι το σύνολο του χρηματοοικονομικού τομέα παρουσιάζει κέρδη ετησίως, τα οποία είναι εύκολο να συγκριθούν με το μέγεθος της οικονομίας.
Τις έξι δεκαετίες, από το 1929 έως το 1988, τα κέρδη αυτά αντιστοιχούσαν στο 1,2% του ΑΕΠ και ουδέποτε είχαν ξεπεράσει το 1,7%. Στη δεκαετία όμως του 1990 εκτινάχθηκαν στα ύψη για να φθάσουν στη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας στο απόγειο του 3,3% το 2005.
Ακόμη και σήμερα, το ποσοστό είναι υψηλότερο σε σχέση με τα επίπεδα στα οποία βρισκόταν πριν από το 1990.
Υπάρχουν ορισμένοι λόγοι οι οποίοι ευθύνονται για αυτή τη μεγάλη συσσώρευση πλούτου: Οι υψηλότερες προμήθειες, ειδικά στο χώρο της αγοράς αντισταθμιστικών ταμείων, η τάση συγκεντρωτισμού δεδομένου ότι το 1990 οι 10 μεγαλύτεροι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί ήλεγχαν το 10% του αμερικανικού χρηματοοικονομικού ενεργητικού, τα παράγωγα και άλλα περίπλοκα χρηματοοικονομικά προϊόντα από τα οποία κέρδισαν τα μέγιστα οι τράπεζες, η φοροδιαφυγή ή μη συμμόρφωση με κανονισμούς από πολλούς χρηματοοικονομικούς ομίλους και η στρατηγική ανάληψης υπερβολικού ρίσκου.
Εάν όλα τα παραπάνω μπορούν να δικαιολογήσουν τα παχυλά κέρδη, τότε πιθανότατα η προσοχή των ρυθμιστικών αρχών θα πρέπει να εστιαστεί στις αιτίες και όχι στο γεγονός αυτό καθεαυτό.
Και αντί να πληρώνει έναν τσάρο επί των μισθολογικών θεμάτων ο οποίος προσπαθεί να καθορίσει τις αποδοχές για τις τράπεζες που δέχθηκαν κρατική οικονομική στήριξη, το Κογκρέσο θα ήταν καλύτερα να αλλάξει το περιβάλλον που δημιουργεί αυτήν την αναστάτωση.
Ενας τρόπος είναι η ενθάρρυνση περισσότερου ανταγωνισμού, ενώ παράλληλα προτείνεται η μείωση των αποδοχών μέσω της ενίσχυσης της θέσης των μετόχων, ώστε να απαιτούν περισσότερα από τα κέρδη των τραπεζών.
naftemporiki
Η αμερικανική κυβέρνηση εκτιμά ότι το σύνολο του χρηματοοικονομικού τομέα παρουσιάζει κέρδη ετησίως, τα οποία είναι εύκολο να συγκριθούν με το μέγεθος της οικονομίας.
Τις έξι δεκαετίες, από το 1929 έως το 1988, τα κέρδη αυτά αντιστοιχούσαν στο 1,2% του ΑΕΠ και ουδέποτε είχαν ξεπεράσει το 1,7%. Στη δεκαετία όμως του 1990 εκτινάχθηκαν στα ύψη για να φθάσουν στη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας στο απόγειο του 3,3% το 2005.
Ακόμη και σήμερα, το ποσοστό είναι υψηλότερο σε σχέση με τα επίπεδα στα οποία βρισκόταν πριν από το 1990.
Υπάρχουν ορισμένοι λόγοι οι οποίοι ευθύνονται για αυτή τη μεγάλη συσσώρευση πλούτου: Οι υψηλότερες προμήθειες, ειδικά στο χώρο της αγοράς αντισταθμιστικών ταμείων, η τάση συγκεντρωτισμού δεδομένου ότι το 1990 οι 10 μεγαλύτεροι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί ήλεγχαν το 10% του αμερικανικού χρηματοοικονομικού ενεργητικού, τα παράγωγα και άλλα περίπλοκα χρηματοοικονομικά προϊόντα από τα οποία κέρδισαν τα μέγιστα οι τράπεζες, η φοροδιαφυγή ή μη συμμόρφωση με κανονισμούς από πολλούς χρηματοοικονομικούς ομίλους και η στρατηγική ανάληψης υπερβολικού ρίσκου.
Εάν όλα τα παραπάνω μπορούν να δικαιολογήσουν τα παχυλά κέρδη, τότε πιθανότατα η προσοχή των ρυθμιστικών αρχών θα πρέπει να εστιαστεί στις αιτίες και όχι στο γεγονός αυτό καθεαυτό.
Και αντί να πληρώνει έναν τσάρο επί των μισθολογικών θεμάτων ο οποίος προσπαθεί να καθορίσει τις αποδοχές για τις τράπεζες που δέχθηκαν κρατική οικονομική στήριξη, το Κογκρέσο θα ήταν καλύτερα να αλλάξει το περιβάλλον που δημιουργεί αυτήν την αναστάτωση.
Ενας τρόπος είναι η ενθάρρυνση περισσότερου ανταγωνισμού, ενώ παράλληλα προτείνεται η μείωση των αποδοχών μέσω της ενίσχυσης της θέσης των μετόχων, ώστε να απαιτούν περισσότερα από τα κέρδη των τραπεζών.
naftemporiki
