Είναι μερικά από τα ερωτήματα που έρχονται και παρέρχοντα
ι στις σελίδες του διεθνούς Τύπου και τις δηλώσεις διάφορων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων.
ι στις σελίδες του διεθνούς Τύπου και τις δηλώσεις διάφορων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων. Οπως είχαμε και παλαιότερα γράψει σε αυτήν εδώ τη στήλη, όταν άρχιζε η συζήτηση για τα «πράσινα βλαστάρια», τις ενδείξεις δηλαδή ότι η παγκόσμια οικονομία συνέρχεται από το σοκ της μεγάλης διεθνούς κρίσης, το ερώτημα δεν είναι αν έρχεται ανάκαμψη, ύστερα από ρυθμούς ανάπτυξης πολύ κάτω από το μηδέν, αλλά τι είδους και για ποιους έρχεται η ερχόμενη ανάκαμψη.
Την απάντηση έδωσε ο ΟΟΣΑ στην πρόσφατη έκθεσή του, που τη δημοσιοποίησε εν όψει της συνόδου του G20, που έγινε από πριν μερικές ημέρες στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ.
Την απάντηση έδωσε ο ΟΟΣΑ στην πρόσφατη έκθεσή του, που τη δημοσιοποίησε εν όψει της συνόδου του G20, που έγινε από πριν μερικές ημέρες στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ.
Ο ΟΟΣΑ επισημαίνει ότι.. μέχρι τα τέλη του 2010, οι άνεργοι στις 30 χώρες-μέλη του, στο πιο πλούσιο δηλαδή κομμάτι του πλανήτη, θα έχουν αυξηθεί κατά 25 εκατομμύρια και θα έχουν φθάσει στα 57 εκατομμύρια.
Αλλωστε, ακόμη και γι' αυτούς που εξακολουθούν να εργάζονται, το ζήτημα δεν είναι απλά αν έχουν δουλειά, αλλά τι είδους δουλειά. Για την Ελλάδα, πότε των συμβασιούχων και πότε των stages, τι να πούμε; Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές. Αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, η αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων οδηγεί εργαζόμενους ακόμη και στην... αυτοκτονία.
Ακόμη και αν θεωρήσουμε την περίπτωση της France Telecom, με τις 24 αυτοκτονίες, «γαλλική εξαίρεση», είναι αρκετό για να υπενθυμίσει ότι αν το ράθυμο και «ωχ αδελφέ» Δημόσιο δεν είναι η λύση, η λύση δεν μπορεί από την άλλη να είναι ο εξοντωτικός ανταγωνισμός και η διάλυση των κοινωνικών σχέσεων.
Η έκθεση του ΟΟΣΑ αναφέρει ακόμη ότι από την ανεργία πλήττονται κυρίως οι μετανάστες και οι προσωρινά απασχολούμενοι. Οι πρώτοι, φαινόμενο της πλήρους αποδιάρθρωσης του Τρίτου Κόσμου, βρίσκονται πλέον στο έλεος της αυξανόμενης ευρωπαϊκής ξενοφοβίας, που προσπαθεί να φορτώσει στον άλλο, τον ξένο, τα δεινά που προκαλεί ένα σύστημα που στηρίζεται στη λεηλασία του φτωχού νότου από τον μαθημένο στην υπερκατανάλωση πλούσιο βορρά.
Οι δεύτεροι αποτέλεσαν και αποτελούν τη συνταγή, υποτίθεται, οικονομικής εξυγίανσης που προωθούν με τεχνοκρατικούς όρους οι Βρυξέλλες (βλέπε Λισσαβώνα). Καθώς μάλιστα σφίγγει ο κλοιός του Συμφώνου Σταθερότητας και της ανάγκης οι κυβερνήσεις να επιστρέψουν στη δημοσιονομική πειθαρχία, οι πενιχρές κοινωνικές παροχές μπαίνουν στο κρεβάτι του Προκρούστη, για χάρη της χρηματοπιστωτικής αξιοπιστίας.
Πώς, όμως, προκλήθηκαν τα τεράστια ελλείμματα; Δεν ήταν η ανάγκη σωτηρίας του διεθνούς τραπεζικού συστήματος που έστειλε εκατομμύρια στα ταμεία των τραπεζών, για να γίνουν όχι έστω στοιχειώδης απασχόληση αλλά χρηματιστηριακή φούσκα εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσης; Η άνοδος στα χρηματιστήρια εν μέσω διεθνούς κρίσης ξεπερνά το 50%, σε σχέση με τα χαμηλά του περασμένου Μαρτίου.
Οπως φάνηκε από την τελευταία σύνοδο του G20, οι ισχυροί δεν είναι διατεθειμένοι, πέρα από κάποιες τεχνοκρατικού χαρακτήρα αλλαγές, να οικοδομήσουν ένα διαφορετικό οικονομικό πρότυπο που δεν θα στηρίζεται στις εκάστοτε χρηματοπιστωτικές φούσκες.
Το... αυστηρότερο για τις τράπεζες διεθνές ρυθμιστικό πλαίσιο παραπέμπεται για το 2012, ενώ η Κίνα ανάγεται σε ρυθμιστή, εξέλιξη που μπορεί να χαροποιεί τους μανδαρίνους των συναλλαγματικών αποθεμάτων αλλά σίγουρα δεν λέει πολλά στον μέσο Κινέζο, που από τη βαρβαρότητα της πολιτιστικής επανάστασης έχει βρεθεί μπροστά στη σύγχρονη βαρβαρότητα τύπου «άγριας Δύσης».
Οσο για την ανεργία και τα εκατομμύρια εργαζόμενους που αλέθονται στις μυλόπετρες της διεθνούς κρίσης, το μέλλον παραμένει ζοφερό χωρίς κοινωνικά συμβόλαια και «νιου ντιλ».
Μ.Λίτσης.
enet.gr
Αλλωστε, ακόμη και γι' αυτούς που εξακολουθούν να εργάζονται, το ζήτημα δεν είναι απλά αν έχουν δουλειά, αλλά τι είδους δουλειά. Για την Ελλάδα, πότε των συμβασιούχων και πότε των stages, τι να πούμε; Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές. Αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, η αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων οδηγεί εργαζόμενους ακόμη και στην... αυτοκτονία.
Ακόμη και αν θεωρήσουμε την περίπτωση της France Telecom, με τις 24 αυτοκτονίες, «γαλλική εξαίρεση», είναι αρκετό για να υπενθυμίσει ότι αν το ράθυμο και «ωχ αδελφέ» Δημόσιο δεν είναι η λύση, η λύση δεν μπορεί από την άλλη να είναι ο εξοντωτικός ανταγωνισμός και η διάλυση των κοινωνικών σχέσεων.
Η έκθεση του ΟΟΣΑ αναφέρει ακόμη ότι από την ανεργία πλήττονται κυρίως οι μετανάστες και οι προσωρινά απασχολούμενοι. Οι πρώτοι, φαινόμενο της πλήρους αποδιάρθρωσης του Τρίτου Κόσμου, βρίσκονται πλέον στο έλεος της αυξανόμενης ευρωπαϊκής ξενοφοβίας, που προσπαθεί να φορτώσει στον άλλο, τον ξένο, τα δεινά που προκαλεί ένα σύστημα που στηρίζεται στη λεηλασία του φτωχού νότου από τον μαθημένο στην υπερκατανάλωση πλούσιο βορρά.
Οι δεύτεροι αποτέλεσαν και αποτελούν τη συνταγή, υποτίθεται, οικονομικής εξυγίανσης που προωθούν με τεχνοκρατικούς όρους οι Βρυξέλλες (βλέπε Λισσαβώνα). Καθώς μάλιστα σφίγγει ο κλοιός του Συμφώνου Σταθερότητας και της ανάγκης οι κυβερνήσεις να επιστρέψουν στη δημοσιονομική πειθαρχία, οι πενιχρές κοινωνικές παροχές μπαίνουν στο κρεβάτι του Προκρούστη, για χάρη της χρηματοπιστωτικής αξιοπιστίας.
Πώς, όμως, προκλήθηκαν τα τεράστια ελλείμματα; Δεν ήταν η ανάγκη σωτηρίας του διεθνούς τραπεζικού συστήματος που έστειλε εκατομμύρια στα ταμεία των τραπεζών, για να γίνουν όχι έστω στοιχειώδης απασχόληση αλλά χρηματιστηριακή φούσκα εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσης; Η άνοδος στα χρηματιστήρια εν μέσω διεθνούς κρίσης ξεπερνά το 50%, σε σχέση με τα χαμηλά του περασμένου Μαρτίου.
Οπως φάνηκε από την τελευταία σύνοδο του G20, οι ισχυροί δεν είναι διατεθειμένοι, πέρα από κάποιες τεχνοκρατικού χαρακτήρα αλλαγές, να οικοδομήσουν ένα διαφορετικό οικονομικό πρότυπο που δεν θα στηρίζεται στις εκάστοτε χρηματοπιστωτικές φούσκες.
Το... αυστηρότερο για τις τράπεζες διεθνές ρυθμιστικό πλαίσιο παραπέμπεται για το 2012, ενώ η Κίνα ανάγεται σε ρυθμιστή, εξέλιξη που μπορεί να χαροποιεί τους μανδαρίνους των συναλλαγματικών αποθεμάτων αλλά σίγουρα δεν λέει πολλά στον μέσο Κινέζο, που από τη βαρβαρότητα της πολιτιστικής επανάστασης έχει βρεθεί μπροστά στη σύγχρονη βαρβαρότητα τύπου «άγριας Δύσης».
Οσο για την ανεργία και τα εκατομμύρια εργαζόμενους που αλέθονται στις μυλόπετρες της διεθνούς κρίσης, το μέλλον παραμένει ζοφερό χωρίς κοινωνικά συμβόλαια και «νιου ντιλ».
Μ.Λίτσης.
enet.gr
