"είναι σαν να μας ζητούν, καταπιεστικά, να διορθώσουμε μέσα σε τρεις μήνες ή σε ένα χρόνο όλες τις στρεβλώσεις... από συστάσεως του ελεύθερου ελληνικού κράτους.Αυτό είναι μάλλον ανέφικτο και είναι ακριβώς αυτή η καπιταλιστική επιμονή που μας ενοχλεί και μας κάνει καχύποπτους"
Άρθρο του κ.Α.Καρκαγιάννη,
αναδημοσιεύται από την εφημερίδα Καθημερινή:
Αν καταλαβαίνω καλά, η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ευρωζώνη (δηλαδή η Γερμανία και μερικά ακόμη βιομηχανικά κράτη), η Κομισιόν, η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, όλη αυτή η δύναμη που τόσα χρόνια ονομάζουμε Ευρώπη και κατ’ επέκταση Δύση, συμμάχησε με τις κερδοσκοπικές «Αγορές» για να θέσουν ορόσημα στην ελευθερία μας και στην εθνική κυριαρχία.
Επιμένουν φορτικά ότι η ελευθερία μας και η εθνική κυριαρχία οφείλει για απεριόριστο χρονικό διάστημα να κινηθεί στο ασφυκτικό περιθώριο ανάμεσα σε δύο ορόσημα: το ένα δείχνει την πτώχευση και τον γκρεμό, όπως.... πολύ σωστά επισημαίνει ο Γιώργος Παπανδρέου και το άλλο δείχνει την πλήρη, τη χωρίς δεύτερη συζήτηση, τη δουλική αποδοχή των κελευσμάτων τους. Για μια κυβέρνηση που εκλέγεται ελεύθερα από τον λαό μιας χώρας δεν είναι μόνο θέμα κύρους και γοήτρου. Είναι και θέμα καθημερινής πρακτικής όταν είναι υποχρεωμένη να μεριμνά για την καθημερινή λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας, έστω σε χαμηλά επίπεδα απόδοσης ώστε να αποφεύγεται η κοινωνική έκρηξη. Ομολογουμένως δεν είναι αυτή η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», την οποία είχαμε σκεφθεί και φαντασθεί και στην οποία είχαμε τόσο ελπίσει, διεκδικώντας μια θέση έστω ευρωπαϊκής επαρχίας. Αυτό που μας προτείνουν τώρα δεν είναι καν ευρωπαϊκή επαρχία. Είναι μοντέλο αποικίας το οποίο ανέσυραν από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν τους.
Για να είμαστε εξηγημένοι. Δεν είναι τόσο τα μέτρα που προτείνουν. Αυτά τα μέτρα, σχεδόν στο σύνολό τους, εδώ και πολλά χρόνια και με διαφορετικές κυβερνήσεις τα απαιτούσε η κοινή λογική. Οχι μόνο αυτά, αλλά και πολλά ακόμη που θα μας έκαναν ικανούς να συμμετέχουμε με ίσους όρους σε οργανωμένη ομάδα κρατών, όπως είναι η Ευρωζώνη με μέλη υψηλής και χαμηλής ανάπτυξης. Για πολλούς λόγους, περισσότερο υποκειμενικούς, σφάλματα, παραλείψεις, αλλά και αθλιότητες των κυβερνήσεων, μας εμπόδισαν να ακολουθήσουμε την κοινή λογική και να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις ανανέωσης και εκσυγχρονισμού, στη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας.
Δεν είναι τόσο τα μέτρα που μας ενοχλούν. Μόνοι μας θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και άλλα, για παράδειγμα την αναδιοργάνωση της αγοράς εργασίας, τη μεταρρύθμιση των συστημάτων Εκπαίδευσης και Υγείας που είναι πολυδάπανα και ταυτόχρονα χαμηλής απόδοσης. Είναι κυρίως ο τρόπος με τον οποίο μονομερώς ορίζουν τα μέτρα, καταπιεστικά επιμένουν στην άμεση εφαρμογή τους, συνεπικουρούμενοι από ενορχηστρωμένα σχόλια και εφιαλτικά σενάρια του διεθνούς Τύπου.
Αλλά και πάλι δεν είναι λόγοι γοήτρου και κύρους που μας κάνουν να εξοργιζόμαστε. Είναι πάλι πρακτικοί λόγοι στην εφαρμογή των μέτρων που θα οδηγούσαν στην απόγνωση μια κυβέρνηση και ένα λαό. Τόσο μεγάλες αλλαγές σε μια χώρα απαιτούν χρόνο και ιεράρχηση, γιατί θίγουν ισχυρές πραγματικότητες, εδραιωμένα δικαιώματα, κακοφορμίζουν χρόνιες πληγές. Είναι σαν να μας ζητούν, καταπιεστικά, να διορθώσουμε μέσα σε τρεις μήνες ή σε ένα χρόνο όλες τις στρεβλώσεις... από συστάσεως του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Αυτό είναι μάλλον ανέφικτο και είναι ακριβώς αυτή η καπιταλιστική επιμονή που μας ενοχλεί και μας κάνει καχύποπτους.
