Το πότε ένα προεκλογικό σύνθημα προσλαμβάνει ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο έγινε αντιληπτό χθες. Μετά τις συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς και το χθεσινό διάγγελμα κατέστη σαφές πως αν δεν αλλάξουμε, θα βουλιάξουμε.
Μπορεί πλέον τα περιθώρια για την ελληνική οικονομία να έχουν στενέψει.
Μπορεί η χώρα να βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας – αν δεν έχει ήδη χρεοκοπήσει.
Oμως αυτό που σίγουρα έχει χρεοκοπήσει είναι η αντίληψη για τη θέση και τον ρόλο του κάθε πολίτη ξεχωριστά ως μέρος του κοινωνικού συνόλου.
Και είναι...κυρίως αυτή η αντίληψη που πρέπει να αλλάξει για να μη βουλιάξει ο τόπος.
Πρόκειται για «θυσία» μεγάλη, πράγματι.
Ο τραπεζίτης που δεν επενδύει στην πραγματική οικονομία, αλλά στα τοξικά.
Ο επιχειρηματίας που παίρνει το ρευστό απ' τα δάνεια ή από τις μετοχές που διαθέτει στο Xρηματιστήριο για να τα μεταφέρει σε ασφαλείς τραπεζικές θυρίδες, αντί να επενδύσει στον εκσυγχρονισμό της επιχείρησής του.
Ο γιατρός που παίρνει αφειδώς φακελάκια, πλουτίζοντας με την ανάγκη του συνανθρώπου του.
Ο εφοριακός και ο υπάλληλος της πολεοδομίας που ζητά «λάδι» για να επιτελέσει απλά το καθήκον του.
Ο μεγαλοαγρότης που αντιλαμβάνεται την επιδότηση ως εισόδημα (που δεν φορολογείται) αντί να την επενδύει σε τεχνογνωσία και νέες καλλιέργειες.
Ο δημόσιος υπάλληλος που έχει μάθει στη «λούφα» και την «άδεια απ' τη σημαία» την ώρα που μισθός και επιδόματα πέφτουν κάθε «πρώτη και δεκαπέντε», «βρέξει χιονίσει».
Ο δικηγόρος και ο δικαστής που τα βρίσκουν και στήνουν υποθέσεις και δίκες.
Ο ελεύθερος επαγγελματίας που αναζητά τρόπους για να κλέψει την εφορία.
Ο έμπορος που αγοράζει πάμφθηνα και πουλά με υπερκέρδος.
Ο πολιτικός που συντηρεί την εκλογική του πελατεία με πάσης φύσεως ρουσφέτια.
Ο μαθητής και ο φοιτητής που ανακαλύπτει την επαναστατικότητά του στο σμπαράλιασμα της περιουσίας του άλλου.
Ο βιομήχανος που μολύνει το περιβάλλον...
Oλοι εμείς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συντηρούμε και διαιωνίζουμε –αν δεν επικροτούμε– κάθε μορφή αντικοινωνικής συμπεριφοράς πρέπει να αλλάξουμε. Οι πολίτες γνωρίζουν το σωστό και το λάθος.
Γνωρίζουν το κοινωνικά αποδεκτό και επιλήψιμο.
Αλλά αν μέχρι τώρα το βολικό άλλοθι ήταν πως «δεν θα αλλάξω εγώ την κοινωνία», σήμερα γίνεται σαφές πως άλλοθι δεν υπάρχουν.
Σε μια κοινωνία σε πλήρη έκπτωση αρχών, αξιών και ηθικής η κατάρρευση είναι αναπόφευκτη...
