"..o συντονισμός των εθνικών οικονομιών προβλέφθηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, πάντα όμως τα κράτη-μέλη έβρισκαν τρόπους να τον παρακάμπτουν. Οσοι θεωρούν ότι η δημιουργική λογιστική είναι επινόηση των Αθηνών είτε κοροϊδεύουν τον εαυτό τους είτε εθελοτυφλούν.."
.
Άρθρο του κ.Α.Αθανασόπουλου,
αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα "Το Βήμα":
Το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα ή η «ελληνική τραγωδία», όπως επανειλημμένως το χαρακτήρισαν οι «Financial Τimes», αναδεικνύεται, όπως φαίνεται, στη βαθύτερη ρωγμή του οικοδομήματος της ευρωζώνης.
Και για τον λόγο αυτόν οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης δεν μπορούσαν να το αγνοήσουν.
Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι με διαφορά ο πιο αδύναμος κρίκος στους κόλπους των «27», σε πολιτικό επίπεδο, διευκόλυνε το στρίμωγμά της.
Η Ελλάδα πρέπει να αποτελέσει...παράδειγμα για να συνετιστούν προληπτικά και όποιες άλλες χώρες δεν μεριμνήσουν εγκαίρως για τη δημοσιονομική τους κατάσταση. Τελεία και παύλα. Πόσω μάλλον όταν στην Εντατική θα μπορούσε να βρεθεί λίαν συντόμως η Ισπανία- εξέλιξη με πολύ σοβαρότερες επιπτώσεις από τη δική μας.
Από την αρχή του εγχειρήματος του ευρώ, διάφορες φωνές επέμεναν ότι η Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) έπασχε από δύο ελλείμματα.
Το πρώτο αφορούσε το ότι ήταν κατ΄ αρχάς νομισματική και μετά οικονομική/ δημοσιονομική. Ο συντονισμός των εθνικών οικονομιών προβλέφθηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, πάντα όμως τα κράτη-μέλη έβρισκαν τρόπους να τον παρακάμπτουν. Οσοι θεωρούν ότι η δημιουργική λογιστική είναι επινόηση των Αθηνών είτε κοροϊδεύουν τον εαυτό τους είτε εθελοτυφλούν. Απλώς οι Ελληνες απεδείχθησαν για άλλη μία φορά χουβαρντάδες.
Το δεύτερο ζήτημα, αλλά σημαντικότερο, είναι ότι σε αντίθεση με τα όσα υποστήριζε τον 19ο αιώνα ο Μαρξ, η οικονομία (και κατ΄ επέκταση η ΟΝΕ) ήταν το εποικοδόμημα. Ελειπε όμως η βάση στην οποία θα στηριζόταν. Αυτή ήταν και εξακολουθεί να είναι η Πολιτική Ενωση της Ευρώπης. Πρόκειται όμως για έναν στόχο ουτοπικό, αν όχι αφελή. Ουδείς κομίζει γλαύκα εδώ. Μπορεί οι περισσότεροι στην Ελλάδα να ομνύουν στο ευρώ, διότι διαφορετικά θα μας πάρει ο... άνεμος, αν όχι κάτι χειρότερο. Η ΟΝΕ όμως δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένας ιστορικός συμβιβασμός των προαιώνιων εχθρών της ηπειρωτικής Ευρώπης, της Γαλλίας και της Γερμανίας, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
O Φρανσουά Μιτεράν διείδε τη μελλοντική οικονομική και πολιτική κυριαρχία της ενωμένης Γερμανίας στην Ευρώπη. «Διαβάζοντας» τις πολιτικές ισορροπίες κατάλαβε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, άρα και η Βρετανία, δεν επρόκειτο να την εμποδίσουν και να την εξισορροπήσουν. Προσαρμόστηκε στις ανάγκες της εποχής και πρόκρινε το δέσιμο της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό άρμα μέσω της ΟΝΕ. Ο Χέλμουτ Κολ δεν είχε πρόβλημα να δεχθεί κάτι τέτοιο. Με τον τρόπο αυτόν κατεύναζε τους φόβους των υπόλοιπων Ευρωπαίων, γνωρίζοντας παράλληλα ότι η πρωτοκαθεδρία του Βερολίνου στην Ευρώπη δεν θα αμφισβητείτο.
Η ευρωζώνη απαιτεί, για να λειτουργήσει ομαλά, περαιτέρω κοινοτική παρέμβαση στα εθνικά δημοσιονομικά, χώρο παραδοσιακής εθνικής κυριαρχίας. Οσο πιο ισχυρή μια χώρα, τόσο μεγαλύτερες οι αντιστάσεις. Η ανάγκη Πολιτικής Ενωσης παραμένει, οι πιθανότητες υλοποίησης όμως είναι απειροελάχιστες, αν όχι μηδαμινές. Και η συζήτηση περί «σκληρού πυρήνα» αντιβαίνει στην ίδια τη λογική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Φαύλος κύκλος...
