..δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το δράμα για τη διάσωσή της ελληνικής οικονομίας θα είναι μεγάλης διάρκειας, θα παιχθεί στο εσωτερικό της χώρας και το σενάριο προβλέπει πολλά δάκρυα και ακόμη περισσότερο κόπο και ιδρώτα, ίσως και «αίμα», για να παραφράσουμε την γνωστή μνημειώδη φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ..Σε χιτσκοκικό θρίλερ εξελίσσεται η επιχείρηση στήριξης της ελληνικής οικονομίας σε αυτή τη φάση.
Ενώ εμείς νομίζαμε ότι από τη στιγμή που προσφύγαμε επίσημα στον μηχανισμό της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ, τα πράγματα θα έμπαιναν σε μία σειρά, φαίνεται ότι δεν είναι ακριβώς έτσι.
Τα άτιμα τα “spreads” σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και αν ο Τρισέ δεν είχε φροντίσει σχετικά έγκαιρα να παρατείνει για άλλον ένα χρόνο την αποδοχή ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ, ίσως σήμερα να είχε ήδη καταρρεύσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Επιπλέον, η...Γερμανία εν όψει εκλογών στις 9 Μαΐου και εγκλωβισμένη στο αρνητικό κλίμα που δημιούργησε η Άνγκελα Μέρκελ, ζητάει τη λήψη πρόσθετων, μακροχρόνιων σκληρών μέτρων (άραγε τα αντέχει η κοινωνία; ) για να γίνει αξιόπιστο το Πρόγραμμα Σταθερότητας, προκειμένου να εγκρίνει την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης και να εκταμιεύσει το δάνειο που της αναλογεί προς την Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι ο μεν Στρος-Καν προσπαθεί να πείσει ότι το ΔΝΤ δεν είναι «δαίμονας» και η Γαλλία με την Κομισιόν (που τα έχει χαμένα εξαιτίας της γερμανικής στάσης) διακηρύττουν ότι πρέπει να στηριχθεί άμεσα η χώρα μας. Για χάρη του ευρώ βέβαια, όπως τονίζουν τόσο το Βερολίνο, όσο και το Παρίσι με τις Βρυξέλλες. Όχι για χάρη της σπάταλης και ανεγκέφαλης Ελλαδίτσας…
Με λίγα λόγια, η στήριξη που χρειαζόμαστε ΤΩΡΑ δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι εντελώς εξασφαλισμένη, κυρίως από πλευράς Ευρώπης και ας διακηρύττει ο Γ. Παπακωνσταντίνου το αντίθετο.
Ισως μάλιστα να οργίστηκε η Γερμανίδα Καγκελάριος όταν έμαθε την Παρασκευή το πρωί το επίσημο αίτημα (που το εξάγγειλε από την παραλία του Καστελλόριζου ο πρωθυπουργός!) για ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, χωρίς να έχει ειδοποιηθεί προηγουμένως από την Αθήνα, ενώ ήταν πλήρως ενημερωμένος ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, σύμφωνα τουλάχιστον με τα δημοσιεύματα του τύπου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το δράμα για τη διάσωσή της ελληνικής οικονομίας θα είναι μεγάλης διάρκειας, θα παιχθεί στο εσωτερικό της χώρας και το σενάριο προβλέπει πολλά δάκρυα και ακόμη περισσότερο κόπο και ιδρώτα, ίσως και «αίμα», για να παραφράσουμε την γνωστή μνημειώδη φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Θα γίνουμε «νεόπτωχοι» και δεν υπάρχει άλλη λύση εδώ που φτάσαμε. Δυστυχώς όμως, για άλλη μία φορά το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και η ελληνική κοινωνία αντιδρούν αρνητικά υπονομεύοντας το παρόν και το μέλλον όλων μας. Η κυβέρνηση δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών, δίνει την εντύπωση «μη κυβερνητικής οργάνωσης» με νηπιακά πολιτικά αντανακλαστικά και σέρνεται, πολλά στελέχη της και του ΠΑΣΟΚ νομίζουν ότι βρίσκονται στη δεκαετία του 80’, ενώ το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιδρά ως καρικατούρα του ΚΚΕ απέναντι στην παρουσία του ΔΝΤ.
Το ίδιο το ΚΚΕ υπονομεύει συνειδητά, αλλά ανενόχλητο με στόχο κυρίως την βαριά βιομηχανία της χώρας που λέγεται τουρισμός (μόλις χθες το ΠΑΜΕ απέκλεισε τους επιβάτες ενός κρουαζιερόπλοιου), ο Συνασπισμός ζητάει δημοψήφισμα, χωρίς να λέει το ερώτημα, ενώ στελέχη του όπως ο Αλ. Αλαβάνος και ο Π. Λαφαζάνης συναγωνίζονται σε απερίγραπτους λαϊκισμούς του τύπου να πετάξουμε με τις κλωτσιές τους απεσταλμένους της «τρόϊκα» και να απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα στους Γ.Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου. Κανείς από όλους αυτούς δεν λέει φυσικά που θα βρούμε τα λεφτά, εκτός μηχανισμού στήριξης, με τα επιτόκια για τα 10ετή ομόλογα κοντά στο 10% χθες και για τα πενταετή και τριετή ακόμη υψηλότερα. Όσο για τον Γ. Καρατζαφέρη ελίσσεται συνεχώς, αλλά ομολογουμένως, χωρίς να προκαλεί τη νοημοσύνη.
Αυτά για τα κόμματα και του πολιτικούς, αλλά η κοινωνία δεν πάει πιο πίσω. Τα μήντια δημιουργούν αρνητικό κλίμα για την συμμετοχή του ΔΝΤ στο μηχανισμό στήριξης, παραγνωρίζοντας ότι οι ευρωπαίοι παίζουν τους «σκληρούς» της παρέας και ότι η κατάσταση μας είναι αντικειμενικά τραγική.
Φυσικά και δεν αποτελεί χαρμόσυνο γεγονός η εμπλοκή του ΔΝΤ, όπως δεν αποτελεί χαρμόσυνο γεγονός η αναλγησία των εταίρων. Κυρίως όμως δεν μπορούμε ούτε να υπερηφανευόμαστε, ούτε να βρίσκουμε δικαιολογίες, ούτε και να κρύβουμε τις ευθύνες μας για τη φούσκα που δημιουργήσαμε και στην οποία ζούσαμε τόσο καιρό. Αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι συνδικαλιστές και οι συντεχνίες με τις αντιδράσεις και τις απεργίες τους. Αλλά εδώ φτάσαμε στο πρωτοφανές, να κάνουν λευκή απεργία οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορία, όχι γιατί τους κόβουν τα επιδόματα πτήσεων, αλλά γιατί καταργείται και σε αυτούς, όπως και σε όλους, η αυτοτελής φορολόγησή τους! Και ενώ γίνεται προσπάθεια για να βρεθεί λύση και σωστά, ειδικά γι αυτούς…
Πολύ φοβάμαι ότι στην περίπτωσή μας το «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι» ισχύει. Αντίθετα, είναι απίθανο αυτή τη φορά να παρέμβει «από μηχανής Θεός» για να συνεχίσουμε όπως συνηθίσαμε.
Αγ.Στάγκος
reporter.gr
