γράφουν οι Financial Times."Πριν την κρίση του 2008, το ΔΝΤ σχεδόν είχε πέσει σε αχρηστία.
Η σχετική ηρεμία που επικρατούσε στις αγορές από το 2003, σήμαινε ότι δεν υπήρχαν και πολλές χώρες που είχαν ανάγκη την παρέμβασή του. Επίσης, οι εξαναγκαστικές τακτικές που είχε εφαρμόσει σε Ασία και Λατινική Αμερική είχαν προκαλέσει δυσφορία στους περισσότερους.Όλα πλέον έχουν αλλάξει" διαβάζουμε στους Financial Times.
Όπως δηλώνει και ο...Κεμάλ Ντερβίς, πρώην υπουργός των Οικονομικών της Τουρκίας «Συγκριτικά με τρία με τέσσερα χρόνια πριν, τίποτα δεν είναι ίδιο πλέον στον Οργανισμό.»
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ιδρύθηκε το 1944 κατά τη διάρκεια της συνόδου Bretton Woods ώστε να επιβλέπει το διεθνές σύστημα σταθερών συναλλαγματικών αξιών που είχε θεσπιστεί μετά το 2ο ΠΠ. Το πρώτο δάνειο το καρπώθηκε η Γαλλία. Μετά την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods το 1971, το ΔΝΤ έγινε ένας πυροσβέστης που δάνειζε χώρες οι οποίες είχαν οικονομικά προβλήματα. Έχει 186 κράτη μέλη, τα οποία απαρτίζουν το 24μελές ΔΣ του οποίου οι ψήφοι είναι ανάλογοι με το οικονομικό τους μέγεθος και την εισφορά τους. Η Αμερική είναι ο πιο ισχυρός παίκτης με ποσοστό 17% των ψήφων ενώ συνολικά η ΕΕ έχει το 32% των ψήφων.
Μετά από μια περίοδο ραστώνης, σημειώνει το δημοσίευμα και ενώ η κρίση εξαπλωνόταν το 2008, ανέλαβε δράση ειδικά στην Ανατολική Ευρώπη. Η Λετονία εισέπραξε 10.5 δις ευρώ, η Ουγγαρία 25 δις ενώ τα δάνεια του Οργανισμού ήταν «χορηγία» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεμονωμένων ευρωπαϊκών κρατών και της Διεθνούς Τράπεζας.
Υπό το άγρυπνο βλέμμα του τετραπέρατου Ντομινίκ Στρος Καν, το ίδρυμα κατάφερε να αυξήσει τα κονδύλια που είχε στα ταμεία του στα 750 δισεκατομμύρια δολάρια. Άλλαξε τις διευκολύνσεις στα δάνειά του για να μπορεί να δίνει χρήματα πιο γρήγορα και με περισσότερη ευελιξία από ότι πριν. Έκανε ιδεολογική στροφή, αποποιούμενο κάποιες φιλελεύθερες αξίες της δεκαετίας του 1990 και επέτρεψε την εύκολη διακίνηση χρημάτων.
Επίσης, σταμάτησε να έχει τόσο αυστηρούς κανόνες στα δάνειά του όπως για παράδειγμα ότι όποια χώρα έμπαινε υπό την ομπρέλα του υποχρεωνόταν να προβεί σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις όπως ιδιωτικοποιήσεις και μείωση της κρατικής παρέμβασης, μέτρα που είχαν προκαλέσει το μένος των ασιατικών χωρών.
Παράλληλα, έβαλε μπρος ένα εγχείρημα που σχεδίαζε πάνω από μία δεκαετία. Χώρες με καλό οικονομικό ιστορικό- όπως το Μεξικό, η Πολωνία και η Κολομβία-, υπέγραψαν ενός είδους προκαταβολικής ασφάλειας η οποία τους επιτρέπει να έχουν πρόσβαση σε χρήματα άμεσα, σε περίπτωση εξαπλωμένης οικονομικής κρίσης. Όπως δηλώνει ο έμπειρος τραπεζίτης της Citygroup Γουίλιαμ Ρόντς, ο οποίος έχει συμμετάσχει και σε αρκετές προσπάθειες… διάσωσης «Αυτή η διευκόλυνση αποτέλεσε σημείο καμπής. Ψυχολογικά, έβαλε ξανά το ΔΝΤ στο παιχνίδι. Ακόμα υπάρχει κακό προηγούμενο από τις ασιατικές και λατινοαμερικάνες χώρες, όμως αυτή η διευκόλυνση του προσδίδει εκ νέου αξιοπιστία.»
Όπως διαβάζουμε στο δημοσίευμα, το ΔΝΤ έκανε αναδιανομή των ψήφων στο ΔΣ οπότε και ανερχόμενες ασιατικές χώρες να έχουν αντίστοιχη εκπροσώπηση. Δεδομένου ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται διά της συναίνεσης, η σύστασή του είναι περισσότερο συμβολική παρά ουσιαστική, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άσκοπη. Όπως δηλώνει και ο Άρβιντ Σαμπραμάνιαν του Peterson Institute της Ουάσινγκτον, το ΔΝΤ πολύ συχνά δίνει την εντύπωση ότι είναι το «Ευρω-Ατλαντικό Νομισματικό Ταμείο.»
Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα μετά την Ιταλία και τη Μεγάλη Βρετανία στη δεκαετία του 1970 που καλεί το ΔΝΤ σε διάσωση. Αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει ο Οργανισμός ενώ παράλληλα θέτει και τον τρόπο λειτουργίας του σε σοβαρή δοκιμασία.
Ένας από τους κυριότερους λόγους που είναι τόσο σημαντική αυτή η διάσωση είναι διότι η Ελλάδα είναι μέρος της Ευρωζώνης και δεν μπορεί να ανατιμήσει ούτε να υποτιμήσει το νόμισμά της. Όπως αναφέρει πρώην κορυφαίος οικονομολόγος του Οργανισμού Σάιμον Τζόνσον «Αν επρόκειτο για μια ανερχόμενη οικονομία με σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία, σίγουρα θα συζητούσαμε για αποτίμηση του νομίσματος.»
Ένα άλλο στοιχείο ανησυχίας είναι το γεγονός ότι οι χώρες Ευρωζώνης επιμένουν να παρέχουν τα δύο τρίτα του συνολικού ποσού, οπότε και να έχουν τον πρώτο λόγο στο όλο πακέτο. Οι συνομιλίες μεταξύ της ΕΕ καθυστέρησαν τα δάνεια για εβδομάδες κάτι το οποίο δεν δίνει και τις καλύτερες εντυπώσεις για την ικανότητα γρήγορης και αποφασιστικής λειτουργίας, απαραίτητης όταν θα αρχίσουν να εισρέουν τα χρήματα. Όπως δηλώνει ο κύριος Ρόουντς, «Το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ πρέπει να συντονιστούν. Ήδη το συζητούσαν στο Νταβός τον Ιανουάριο και έχουμε φτάσει Απρίλη και ακόμα το συζητάμε. Όσο πιο πολύ αναβάλει κανείς κάτι τέτοιο, τόσο πιο οδυνηρό γίνεται.»
Στο μεταξύ, όπως δηλώνει ο κύριος Τζόνσον «Για τις αγορές αυτές οι καταστάσεις είναι ιδανικές. Στην πραγματικότητα η αναποφασιστικότητα της ΕΕ έχει κάνει την Ελλάδα κινούμενο στόχο.»
Επίσης, όπως διαβάζουμε στο δημοσίευμα, δεν είναι ξεκάθαρο ποιος θα κάνει κουμάντο στον μηχανισμό στήριξης. Η επιμονή της Ευρωζώνης να ηγηθεί του μηχανισμού δεν σημαίνει ότι το ΔΝΤ θα αλλάξει τον τρόπο που δουλεύει. Θα συνεχίσει να δίνει χρήματα σύμφωνα με τους κανονισμούς και όπως κρίνει καλύτερα. Παρόλο που έχει ξανασυνεργαστεί στην περίπτωση του Μεξικού το 1995 και των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών το 2008 και 2009, πάντοτε ακολουθούσε τους δικούς του κανόνες.
Για να είναι επιτυχημένος ο μηχανισμός διάσωσης της Ελλάδας, θα πρέπει η χώρα να μην χρεωκοπήσει και θα πρέπει να μειώσει κατά δέκα μονάδες το έλλειμμά της μέσα σε δύο χρόνια πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Σε περίπτωση που ο μηχανισμός δεν αποδειχτεί επαρκής για να επαναφέρει την εμπιστοσύνη στη χώρα στα μάτια των αγορών και να γυρίσει τις υπάρχουσες δυναμικές σε σχέση με το χρέος, η κατάσταση θα αρχίσει να μοιάζει με μια από τις χειρότερες εμπειρίες του ΔΝΤ: την Αργεντινή.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 το Μπουένος Άιρες πήρε μια σειρά από δάνεια με σκοπό να σταθεροποιήσει την οικονομία της Αργεντινής, που τότε ήταν πολλά υποσχόμενη ενώ το νόμισμα της ήταν δεμένο στο δολάριο. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έβαλε τα χέρια της και έβγαλε τα μάτια της. Τελικά όλα αυτά οδήγησαν στην μεγαλύτερη πτώχευση όλων των εποχών το 2001 και επακολούθησε τσακωμός μεταξύ των κατόχων ομολόγων και του ΔΝΤ, αφού όλοι ήθελαν τα λεφτά τους πίσω.
Οι οικονομολόγοι φοβούνται ότι αν τα πράγματα πάρουν άσχημη τροπή, θα είναι πολύ δύσκολο τόσο για την Ευρωζώνη όσο και το ΔΝΤ να παραδεχτούν ότι η Ελλάδα πτώχευσε και να δεχτούν αναδιάρθρωση του χρέους-ή να δείξουν την πόρτα εξόδου στη χώρα από την Ευρωζώνη, πράγμα ακόμα χειρότερο. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η Ευρωζώνη δεν θέλει να δει μια «αδελφή» χώρα να σέρνεται στον οικονομικό πάτο. Το πρόβλημα είναι ότι οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες είναι εκτεθειμένες κατά πολύ στο ελληνικό χρέος.
Αν λοιπόν το ΔΝΤ επιμείνει σε έναν μηχανισμό στήριξης ανέλπιδο υπό αυτές τις συνθήκες, θα έρθουν στην επιφάνεια παλιές κατηγορίες εναντίον του: ότι στην πραγματικότητα υπερασπίζεται τα συμφέροντα των επενδυτών και όχι της καταχρεωμένης χώρας.
Το ΔΝΤ τέλος πρέπει να κρατήσει και κάποιες ισορροπίες. Σύμφωνα με τον κύριο Κεμάλ Ντερβίς, που ήταν και ο βασικός διαπραγματευτής της Τουρκίας το 2001 όταν η χώρα δανείστηκε από το ΔΝΤ «Δεν μπορεί να υποστηρίξει την αναδιάρθρωση του χρέους ακόμα και αν πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι σωστό. Δεν μπορεί να το δηλώσει δημόσια.» Από τη μία δεν μπορεί να φανεί προς τους επενδυτές ότι αποδέχεται την πτώχευση και καλεί για αναδιάρθρωση μπορεί όμως να δηλώσει ότι για να συνεχίσει να δέχεται βοήθεια η χώρα θα πρέπει τα ξένα κεφάλαια να παραμείνουν στη χώρα «Το 2001 στην Τουρκία κάναμε προσπάθειες να κρατήσουμε τα ξένα κεφάλαια στη χώρα και το ΔΝΤ μας βοήθησε, όμως δεν αποτελούσε έναν από τους όρους δανεισμού.»
Παρόλο όμως που οι ορέξεις των αγορών είναι πολύ σημαντικές προκειμένου να κινητοποιηθούν οι επενδυτές και να γίνει πάλι ανταγωνιστική η οικονομία της χώρας, το ΔΝΤ δεν έχει άμεση επιρροή σε αυτό. Πλέον ζούμε στην εποχή της τιτλοποίησης οπότε το χρέος είναι σε μορφή ομολόγων και όχι τραπεζικών δανείων. Έχουν περάσει οι ημέρες που ένας επικεφαλής του ΔΝΤ μπορούσε να καλέσει σε σύσκεψη μερικούς τραπεζικούς και να αποφασίσουν το οικονομικό μέλλον μιας χώρας.
Ο κύριος Ρογκόφ δηλώνει έκπληκτος με την ταχύτητα που το ΔΝΤ προσαρμόστηκε στην καινούρια κατάσταση και τα καινούρια δεδομένα. Όμως ανησυχεί αν κάτι πάει στραβά στην περίπτωση της Ελλάδας ή κάποιας άλλης χώρας. «Ποια είναι η στρατηγική εξόδου; Είναι ευκολότερο να εμπλακεί κανείς παρά να απεμπλακεί.»
**Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα:
http://www.ft.com/cms/s/0/ab006102-4d77-11df-9560-00144feab49a.html
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ιδρύθηκε το 1944 κατά τη διάρκεια της συνόδου Bretton Woods ώστε να επιβλέπει το διεθνές σύστημα σταθερών συναλλαγματικών αξιών που είχε θεσπιστεί μετά το 2ο ΠΠ. Το πρώτο δάνειο το καρπώθηκε η Γαλλία. Μετά την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods το 1971, το ΔΝΤ έγινε ένας πυροσβέστης που δάνειζε χώρες οι οποίες είχαν οικονομικά προβλήματα. Έχει 186 κράτη μέλη, τα οποία απαρτίζουν το 24μελές ΔΣ του οποίου οι ψήφοι είναι ανάλογοι με το οικονομικό τους μέγεθος και την εισφορά τους. Η Αμερική είναι ο πιο ισχυρός παίκτης με ποσοστό 17% των ψήφων ενώ συνολικά η ΕΕ έχει το 32% των ψήφων.
Μετά από μια περίοδο ραστώνης, σημειώνει το δημοσίευμα και ενώ η κρίση εξαπλωνόταν το 2008, ανέλαβε δράση ειδικά στην Ανατολική Ευρώπη. Η Λετονία εισέπραξε 10.5 δις ευρώ, η Ουγγαρία 25 δις ενώ τα δάνεια του Οργανισμού ήταν «χορηγία» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεμονωμένων ευρωπαϊκών κρατών και της Διεθνούς Τράπεζας.
Υπό το άγρυπνο βλέμμα του τετραπέρατου Ντομινίκ Στρος Καν, το ίδρυμα κατάφερε να αυξήσει τα κονδύλια που είχε στα ταμεία του στα 750 δισεκατομμύρια δολάρια. Άλλαξε τις διευκολύνσεις στα δάνειά του για να μπορεί να δίνει χρήματα πιο γρήγορα και με περισσότερη ευελιξία από ότι πριν. Έκανε ιδεολογική στροφή, αποποιούμενο κάποιες φιλελεύθερες αξίες της δεκαετίας του 1990 και επέτρεψε την εύκολη διακίνηση χρημάτων.
Επίσης, σταμάτησε να έχει τόσο αυστηρούς κανόνες στα δάνειά του όπως για παράδειγμα ότι όποια χώρα έμπαινε υπό την ομπρέλα του υποχρεωνόταν να προβεί σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις όπως ιδιωτικοποιήσεις και μείωση της κρατικής παρέμβασης, μέτρα που είχαν προκαλέσει το μένος των ασιατικών χωρών.
Παράλληλα, έβαλε μπρος ένα εγχείρημα που σχεδίαζε πάνω από μία δεκαετία. Χώρες με καλό οικονομικό ιστορικό- όπως το Μεξικό, η Πολωνία και η Κολομβία-, υπέγραψαν ενός είδους προκαταβολικής ασφάλειας η οποία τους επιτρέπει να έχουν πρόσβαση σε χρήματα άμεσα, σε περίπτωση εξαπλωμένης οικονομικής κρίσης. Όπως δηλώνει ο έμπειρος τραπεζίτης της Citygroup Γουίλιαμ Ρόντς, ο οποίος έχει συμμετάσχει και σε αρκετές προσπάθειες… διάσωσης «Αυτή η διευκόλυνση αποτέλεσε σημείο καμπής. Ψυχολογικά, έβαλε ξανά το ΔΝΤ στο παιχνίδι. Ακόμα υπάρχει κακό προηγούμενο από τις ασιατικές και λατινοαμερικάνες χώρες, όμως αυτή η διευκόλυνση του προσδίδει εκ νέου αξιοπιστία.»
Όπως διαβάζουμε στο δημοσίευμα, το ΔΝΤ έκανε αναδιανομή των ψήφων στο ΔΣ οπότε και ανερχόμενες ασιατικές χώρες να έχουν αντίστοιχη εκπροσώπηση. Δεδομένου ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται διά της συναίνεσης, η σύστασή του είναι περισσότερο συμβολική παρά ουσιαστική, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άσκοπη. Όπως δηλώνει και ο Άρβιντ Σαμπραμάνιαν του Peterson Institute της Ουάσινγκτον, το ΔΝΤ πολύ συχνά δίνει την εντύπωση ότι είναι το «Ευρω-Ατλαντικό Νομισματικό Ταμείο.»
Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα μετά την Ιταλία και τη Μεγάλη Βρετανία στη δεκαετία του 1970 που καλεί το ΔΝΤ σε διάσωση. Αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει ο Οργανισμός ενώ παράλληλα θέτει και τον τρόπο λειτουργίας του σε σοβαρή δοκιμασία.
Ένας από τους κυριότερους λόγους που είναι τόσο σημαντική αυτή η διάσωση είναι διότι η Ελλάδα είναι μέρος της Ευρωζώνης και δεν μπορεί να ανατιμήσει ούτε να υποτιμήσει το νόμισμά της. Όπως αναφέρει πρώην κορυφαίος οικονομολόγος του Οργανισμού Σάιμον Τζόνσον «Αν επρόκειτο για μια ανερχόμενη οικονομία με σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία, σίγουρα θα συζητούσαμε για αποτίμηση του νομίσματος.»
Ένα άλλο στοιχείο ανησυχίας είναι το γεγονός ότι οι χώρες Ευρωζώνης επιμένουν να παρέχουν τα δύο τρίτα του συνολικού ποσού, οπότε και να έχουν τον πρώτο λόγο στο όλο πακέτο. Οι συνομιλίες μεταξύ της ΕΕ καθυστέρησαν τα δάνεια για εβδομάδες κάτι το οποίο δεν δίνει και τις καλύτερες εντυπώσεις για την ικανότητα γρήγορης και αποφασιστικής λειτουργίας, απαραίτητης όταν θα αρχίσουν να εισρέουν τα χρήματα. Όπως δηλώνει ο κύριος Ρόουντς, «Το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ πρέπει να συντονιστούν. Ήδη το συζητούσαν στο Νταβός τον Ιανουάριο και έχουμε φτάσει Απρίλη και ακόμα το συζητάμε. Όσο πιο πολύ αναβάλει κανείς κάτι τέτοιο, τόσο πιο οδυνηρό γίνεται.»
Στο μεταξύ, όπως δηλώνει ο κύριος Τζόνσον «Για τις αγορές αυτές οι καταστάσεις είναι ιδανικές. Στην πραγματικότητα η αναποφασιστικότητα της ΕΕ έχει κάνει την Ελλάδα κινούμενο στόχο.»
Επίσης, όπως διαβάζουμε στο δημοσίευμα, δεν είναι ξεκάθαρο ποιος θα κάνει κουμάντο στον μηχανισμό στήριξης. Η επιμονή της Ευρωζώνης να ηγηθεί του μηχανισμού δεν σημαίνει ότι το ΔΝΤ θα αλλάξει τον τρόπο που δουλεύει. Θα συνεχίσει να δίνει χρήματα σύμφωνα με τους κανονισμούς και όπως κρίνει καλύτερα. Παρόλο που έχει ξανασυνεργαστεί στην περίπτωση του Μεξικού το 1995 και των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών το 2008 και 2009, πάντοτε ακολουθούσε τους δικούς του κανόνες.
Για να είναι επιτυχημένος ο μηχανισμός διάσωσης της Ελλάδας, θα πρέπει η χώρα να μην χρεωκοπήσει και θα πρέπει να μειώσει κατά δέκα μονάδες το έλλειμμά της μέσα σε δύο χρόνια πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Σε περίπτωση που ο μηχανισμός δεν αποδειχτεί επαρκής για να επαναφέρει την εμπιστοσύνη στη χώρα στα μάτια των αγορών και να γυρίσει τις υπάρχουσες δυναμικές σε σχέση με το χρέος, η κατάσταση θα αρχίσει να μοιάζει με μια από τις χειρότερες εμπειρίες του ΔΝΤ: την Αργεντινή.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 το Μπουένος Άιρες πήρε μια σειρά από δάνεια με σκοπό να σταθεροποιήσει την οικονομία της Αργεντινής, που τότε ήταν πολλά υποσχόμενη ενώ το νόμισμα της ήταν δεμένο στο δολάριο. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έβαλε τα χέρια της και έβγαλε τα μάτια της. Τελικά όλα αυτά οδήγησαν στην μεγαλύτερη πτώχευση όλων των εποχών το 2001 και επακολούθησε τσακωμός μεταξύ των κατόχων ομολόγων και του ΔΝΤ, αφού όλοι ήθελαν τα λεφτά τους πίσω.
Οι οικονομολόγοι φοβούνται ότι αν τα πράγματα πάρουν άσχημη τροπή, θα είναι πολύ δύσκολο τόσο για την Ευρωζώνη όσο και το ΔΝΤ να παραδεχτούν ότι η Ελλάδα πτώχευσε και να δεχτούν αναδιάρθρωση του χρέους-ή να δείξουν την πόρτα εξόδου στη χώρα από την Ευρωζώνη, πράγμα ακόμα χειρότερο. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η Ευρωζώνη δεν θέλει να δει μια «αδελφή» χώρα να σέρνεται στον οικονομικό πάτο. Το πρόβλημα είναι ότι οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες είναι εκτεθειμένες κατά πολύ στο ελληνικό χρέος.
Αν λοιπόν το ΔΝΤ επιμείνει σε έναν μηχανισμό στήριξης ανέλπιδο υπό αυτές τις συνθήκες, θα έρθουν στην επιφάνεια παλιές κατηγορίες εναντίον του: ότι στην πραγματικότητα υπερασπίζεται τα συμφέροντα των επενδυτών και όχι της καταχρεωμένης χώρας.
Το ΔΝΤ τέλος πρέπει να κρατήσει και κάποιες ισορροπίες. Σύμφωνα με τον κύριο Κεμάλ Ντερβίς, που ήταν και ο βασικός διαπραγματευτής της Τουρκίας το 2001 όταν η χώρα δανείστηκε από το ΔΝΤ «Δεν μπορεί να υποστηρίξει την αναδιάρθρωση του χρέους ακόμα και αν πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι σωστό. Δεν μπορεί να το δηλώσει δημόσια.» Από τη μία δεν μπορεί να φανεί προς τους επενδυτές ότι αποδέχεται την πτώχευση και καλεί για αναδιάρθρωση μπορεί όμως να δηλώσει ότι για να συνεχίσει να δέχεται βοήθεια η χώρα θα πρέπει τα ξένα κεφάλαια να παραμείνουν στη χώρα «Το 2001 στην Τουρκία κάναμε προσπάθειες να κρατήσουμε τα ξένα κεφάλαια στη χώρα και το ΔΝΤ μας βοήθησε, όμως δεν αποτελούσε έναν από τους όρους δανεισμού.»
Παρόλο όμως που οι ορέξεις των αγορών είναι πολύ σημαντικές προκειμένου να κινητοποιηθούν οι επενδυτές και να γίνει πάλι ανταγωνιστική η οικονομία της χώρας, το ΔΝΤ δεν έχει άμεση επιρροή σε αυτό. Πλέον ζούμε στην εποχή της τιτλοποίησης οπότε το χρέος είναι σε μορφή ομολόγων και όχι τραπεζικών δανείων. Έχουν περάσει οι ημέρες που ένας επικεφαλής του ΔΝΤ μπορούσε να καλέσει σε σύσκεψη μερικούς τραπεζικούς και να αποφασίσουν το οικονομικό μέλλον μιας χώρας.
Ο κύριος Ρογκόφ δηλώνει έκπληκτος με την ταχύτητα που το ΔΝΤ προσαρμόστηκε στην καινούρια κατάσταση και τα καινούρια δεδομένα. Όμως ανησυχεί αν κάτι πάει στραβά στην περίπτωση της Ελλάδας ή κάποιας άλλης χώρας. «Ποια είναι η στρατηγική εξόδου; Είναι ευκολότερο να εμπλακεί κανείς παρά να απεμπλακεί.»
**Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα:
http://www.ft.com/cms/s/0/ab006102-4d77-11df-9560-00144feab49a.html
