σύμφωνα με τους Financial Times.Το ιστορικό πολιτικό επίτευγμα της Ευρώπης ήταν η σύμπλευση παλαιών εχθρών κάτω από ένα κοινό νόμισμα.
Σήμερα, οι δεσμοί αυτοί δοκιμάζονται όπως ποτέ στο παρελθόν.
Η ΟΝΕ δεν διαλύεται ακόμα. Όμως, είναι απαραίτητη η...εμπνευσμένη ηγεσία για να αποφευχθεί η πολιτική διάλυση της Ευρωζώνης ισχυρίζεται το δημοσίευμα των Financial Times:
"Η νομισματική ένωση ήταν τόσο πολιτικό όσο και οικονομικό εγχείρημα. Αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα. Αν το ευρώ σήμερα απειλείται, αυτό δεν οφείλεται στις οικονομικές δυσκολίες, είτε αυτές λέγονται χρεωκοπίες είτε αυξημένα επιτόκια. Το ευρώ υποστήριξε με επιτυχία την κοινή αγορά παρέχοντας νομισματική σταθερότητα. Η επιβίωση του ευρώ έχει να κάνει με πολιτικούς λόγους, που καμιά φορά και αυτοί υπερτονίζονται. Προς το παρόν, οι δικλίδες που κρατούν το ευρώ ενωμένο αντέχουν: κανένα μέλος δεν μπορεί να εκδιωχθεί από την ΟΝΕ, οι πολιτικοί ηγέτες θέλουν να παραμείνουν στην ευρωζώνη και ακόμα και αν ήθελαν να φύγουν, θα κόστιζε πολλά.
Όμως, οι πιέσεις που δέχεται το κοινό νόμισμα είναι σοβαρές. Για να επιβιώσει θα πρέπει οι ηγέτες της Ευρωζώνης να συμφωνήσουν σε μια καινούρια πολιτική ρότα από αυτήν που επικρατούσε την εποχή που ιδρύθηκε το νόμισμα. Η Γερμανία εγκατέλειψε το γερμανικό μάρκο και ως αντάλλαγμα η υπόλοιπη Ευρώπη υιοθέτησε την γερμανικού τύπου πειθαρχία. Αυτό βασίστηκε σε τρία αξιώματα: μια ανεξάρτητη ΕΚΤ, το Σύμφωνο Σταθερότητας και η ρήτρα του no bail-out. Από τα τρία, σχεδόν κανένα δεν ισχύει πλέον.
Τα κράτη, συμπεριλαμβανομένων και της Γαλλίας και της Γερμανίας, καταπάτησαν το Σύμφωνο. Καμία χώρα δεν τιμωρείται. Η αγωνία για οικονομική εγκράτεια, ακόμα και σε οικονομικά καλές περιόδους, χάθηκε. Η υπερβολική κρατική δανειοδότηση δεν υπήρξε ο μόνος λόγος για την κρίση χρέους: η Ισπανία βάλλεται παρόλο που πριν την περσινή κρίση είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό και χαμηλότερο χρέος από τη Γερμανία. Η έλλειψη πειθαρχίας όμως σήμαινε καθυστέρηση και στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για την οικονομική ανάπτυξη. Τεράστιες εισροές χρημάτων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο θα μπορούσαν να είχαν εξομαλύνει αυτές τις αλλαγές. Όμως, χρηματοδότησαν τελικά την κατανάλωση και άφησαν ανεκμετάλλευτες τις επενδύσεις.
Και ενώ η οικονομική ευμάρεια συνεχιζόταν, κανείς δεν έδινε σημασία στους κανόνες που καταπατούσε όποια χώρα ήθελε χωρίς καμία επίπτωση.
Όμως, σήμερα η εικόνα είναι τελείως διαφορετική και μοιάζει σαν οι ενάρετοι να πληρώνουν τους…αμαρτωλούς. Οι ομιλίες των ηγετών της ευρωζώνης που αποκλείουν το ενδεχόμενο χρεοκοπίας μοιάζουν με τα κάστανα που ρίχνουμε στη φωτιά για να φουντώσει. Η ρήτρα no bail-out (μη διάσωση), έχει μετατραπεί στη ρήτρα no default (όχι χρεοκοπία). Κατά συνέπεια, οι Γερμανοί αισθάνονται ακόμα πιο θύματα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους συνεχίζει το δημοσίευμα, θα πρέπει να βρεθεί μια καινούρια πολιτική για να υποστηρίξει την νομισματική ένωση. Αυτό που απαιτείται είναι μια καινούρια είδους ηγεσία, παρόμοια της οποίας δεν έχει επιδείξει κανένας ευρωπαίος ηγέτης. Ο χειρισμός της κρίσης από την πλευρά τους είναι λανθασμένος ενώ δεν κατανοούν την φύση του προβλήματος επακριβώς. Η σθεναρή αντίθεση στην εμπλοκή του ΔΝΤ απέτρεψε την άμεση λήψη αποφάσεων για την Ελλάδα.
Κάποιοι παρομοιάζουν τις επιπτώσεις μιας ελληνικής χρεοκοπίας με τις επιπτώσεις της χρεοκοπίας της εταιρίας Lehman Brothers. Φυσικά υπάρχουν κοινά σημεία, η αδιαφάνεια, η εκροή κεφαλαίων και η πιθανή διάχυση της κρίσης. Με αυτή τη λογική, θα πρέπει και η λύση να είναι παρόμοια: ένα καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας προς τη χώρα και προς άλλες χώρες με παρόμοια προβλήματα. Η Ελλάδα θα πρέπει να μπορεί να χρεοκοπήσει με ασφάλεια, δηλαδή όπως επισημαίνει ο κύριος Σόιμπλε, θα πρέπει η Ευρώπη να εξασφαλίσει μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση σε περίπτωση που αποτύχει το πρόγραμμα του ΔΝΤ. Επίσης, θα πρέπει να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να αποφευχθεί στο μέτρο του δυνατού η διάχυση σε άλλες χώρες του προβλήματος. Αν το πακέτο 750 δισεκατομμυρίων είναι διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή σε χώρες που αντιμετωπίσουν πρόβλημα φερεγγυότητας, μια χρεοκοπία δεν θα προκαλέσει ντόμινο και σε άλλες. Τρίτον, η χειρότερη «επιμόλυνση» είναι αυτή του ιδιωτικού τομέα με κύριους πρωταγωνιστές τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες. Οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών αδικαιολόγητα επιμένουν να τους παρέχουν πακέτα στήριξης.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, των οποίων τα χρέη θα ξεφεύγουν θα πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους αφού κάτι τέτοιο θα ενδυναμώσει την πολιτική συνοχή της Ευρωζώνης. Θα αποδείκνυε ότι η Ευρώπη δεν στερείται λαϊκής νομιμότητας.
Ως επί πλείστον, το Σύμφωνο Σταθερότητας θα πρέπει να αλλάξει και να ενδυναμωθεί. Όποιοι παραβαίνουν τους κανόνες θα πρέπει να μην έχουν δικαίωμα σε επιχορηγήσεις αλλά και ψήφου. Όμως οι σωστοί κανόνες θα πρέπει να εξασφαλίζουν τη δημοσιονομική εντιμότητα αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι και αυτοσκοπός. Η ανάπτυξη είναι μια προϋπόθεση της σταθερότητας αλλά δεν είναι κάτι που θα πρέπει να υπάρχει ως αντάλλαγμα για κάτι άλλο.
Θα πρέπει οι χώρες με πλεόνασμα να δώσουν κάτι και αυτές. Η οικονομική πειθαρχία θα πρέπει να πηγαίνει χέρι χέρι με την επέκταση της ιδιωτικής ζήτησης. Στο μέλλον, η ανάπτυξη της Ευρώπης θα πρέπει να γίνεται μέσω της παραγωγικότητας. Αυτό δεν επιτυγχάνεται ούτε με δημοσιονομικά ούτε με νομισματικά μέτρα: μόνο μέσω σοβαρών διαρθρωτικών αλλαγών που η Ευρώπη αποφεύγει τόσο καιρό. Η μεγαλύτερη επιβράβευση για το ευρώ είναι ο δυναμισμός της πραγματικής της οικονομίας και όχι η σταθερότητα του νομίσματος.
Αν δεν καταλήξει η Ευρωζώνη σε μια συμφωνία, οι χώρες θα λειτουργούν βάσει του εθνικού τους συμφέροντος ώστε να αποφύγουν το…σφίξιμο του ζωναριού και την ύφεση. Θα πιέζουν για πληθωριστικές πολιτικές, είτε σε εθνικό είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο υποβιβάζοντας την ανεξαρτησία της ΕΚΤ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε το ευρώ πραγματικά κινδυνεύει. Και αυτή είναι η πρωταρχική ευθύνη αυτή τη στιγμή των Ευρωπαίων ηγετών. Η κυρία Μέρκελ δήλωσε ότι αν το ευρώ γκρεμιστεί, θα γκρεμιστεί και η Ευρώπη. Θα έπρεπε να πει: αν η Ευρώπη γκρεμιστεί, θα γκρεμιστεί και το ευρώ".
**Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα:
http://www.ft.com/cms/s/0/5adc64f6-676b-11df-a932-00144feab49a.html
newstime
"Η νομισματική ένωση ήταν τόσο πολιτικό όσο και οικονομικό εγχείρημα. Αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα. Αν το ευρώ σήμερα απειλείται, αυτό δεν οφείλεται στις οικονομικές δυσκολίες, είτε αυτές λέγονται χρεωκοπίες είτε αυξημένα επιτόκια. Το ευρώ υποστήριξε με επιτυχία την κοινή αγορά παρέχοντας νομισματική σταθερότητα. Η επιβίωση του ευρώ έχει να κάνει με πολιτικούς λόγους, που καμιά φορά και αυτοί υπερτονίζονται. Προς το παρόν, οι δικλίδες που κρατούν το ευρώ ενωμένο αντέχουν: κανένα μέλος δεν μπορεί να εκδιωχθεί από την ΟΝΕ, οι πολιτικοί ηγέτες θέλουν να παραμείνουν στην ευρωζώνη και ακόμα και αν ήθελαν να φύγουν, θα κόστιζε πολλά.
Όμως, οι πιέσεις που δέχεται το κοινό νόμισμα είναι σοβαρές. Για να επιβιώσει θα πρέπει οι ηγέτες της Ευρωζώνης να συμφωνήσουν σε μια καινούρια πολιτική ρότα από αυτήν που επικρατούσε την εποχή που ιδρύθηκε το νόμισμα. Η Γερμανία εγκατέλειψε το γερμανικό μάρκο και ως αντάλλαγμα η υπόλοιπη Ευρώπη υιοθέτησε την γερμανικού τύπου πειθαρχία. Αυτό βασίστηκε σε τρία αξιώματα: μια ανεξάρτητη ΕΚΤ, το Σύμφωνο Σταθερότητας και η ρήτρα του no bail-out. Από τα τρία, σχεδόν κανένα δεν ισχύει πλέον.
Τα κράτη, συμπεριλαμβανομένων και της Γαλλίας και της Γερμανίας, καταπάτησαν το Σύμφωνο. Καμία χώρα δεν τιμωρείται. Η αγωνία για οικονομική εγκράτεια, ακόμα και σε οικονομικά καλές περιόδους, χάθηκε. Η υπερβολική κρατική δανειοδότηση δεν υπήρξε ο μόνος λόγος για την κρίση χρέους: η Ισπανία βάλλεται παρόλο που πριν την περσινή κρίση είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό και χαμηλότερο χρέος από τη Γερμανία. Η έλλειψη πειθαρχίας όμως σήμαινε καθυστέρηση και στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για την οικονομική ανάπτυξη. Τεράστιες εισροές χρημάτων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο θα μπορούσαν να είχαν εξομαλύνει αυτές τις αλλαγές. Όμως, χρηματοδότησαν τελικά την κατανάλωση και άφησαν ανεκμετάλλευτες τις επενδύσεις.
Και ενώ η οικονομική ευμάρεια συνεχιζόταν, κανείς δεν έδινε σημασία στους κανόνες που καταπατούσε όποια χώρα ήθελε χωρίς καμία επίπτωση.
Όμως, σήμερα η εικόνα είναι τελείως διαφορετική και μοιάζει σαν οι ενάρετοι να πληρώνουν τους…αμαρτωλούς. Οι ομιλίες των ηγετών της ευρωζώνης που αποκλείουν το ενδεχόμενο χρεοκοπίας μοιάζουν με τα κάστανα που ρίχνουμε στη φωτιά για να φουντώσει. Η ρήτρα no bail-out (μη διάσωση), έχει μετατραπεί στη ρήτρα no default (όχι χρεοκοπία). Κατά συνέπεια, οι Γερμανοί αισθάνονται ακόμα πιο θύματα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους συνεχίζει το δημοσίευμα, θα πρέπει να βρεθεί μια καινούρια πολιτική για να υποστηρίξει την νομισματική ένωση. Αυτό που απαιτείται είναι μια καινούρια είδους ηγεσία, παρόμοια της οποίας δεν έχει επιδείξει κανένας ευρωπαίος ηγέτης. Ο χειρισμός της κρίσης από την πλευρά τους είναι λανθασμένος ενώ δεν κατανοούν την φύση του προβλήματος επακριβώς. Η σθεναρή αντίθεση στην εμπλοκή του ΔΝΤ απέτρεψε την άμεση λήψη αποφάσεων για την Ελλάδα.
Κάποιοι παρομοιάζουν τις επιπτώσεις μιας ελληνικής χρεοκοπίας με τις επιπτώσεις της χρεοκοπίας της εταιρίας Lehman Brothers. Φυσικά υπάρχουν κοινά σημεία, η αδιαφάνεια, η εκροή κεφαλαίων και η πιθανή διάχυση της κρίσης. Με αυτή τη λογική, θα πρέπει και η λύση να είναι παρόμοια: ένα καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας προς τη χώρα και προς άλλες χώρες με παρόμοια προβλήματα. Η Ελλάδα θα πρέπει να μπορεί να χρεοκοπήσει με ασφάλεια, δηλαδή όπως επισημαίνει ο κύριος Σόιμπλε, θα πρέπει η Ευρώπη να εξασφαλίσει μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση σε περίπτωση που αποτύχει το πρόγραμμα του ΔΝΤ. Επίσης, θα πρέπει να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να αποφευχθεί στο μέτρο του δυνατού η διάχυση σε άλλες χώρες του προβλήματος. Αν το πακέτο 750 δισεκατομμυρίων είναι διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή σε χώρες που αντιμετωπίσουν πρόβλημα φερεγγυότητας, μια χρεοκοπία δεν θα προκαλέσει ντόμινο και σε άλλες. Τρίτον, η χειρότερη «επιμόλυνση» είναι αυτή του ιδιωτικού τομέα με κύριους πρωταγωνιστές τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες. Οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών αδικαιολόγητα επιμένουν να τους παρέχουν πακέτα στήριξης.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, των οποίων τα χρέη θα ξεφεύγουν θα πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους αφού κάτι τέτοιο θα ενδυναμώσει την πολιτική συνοχή της Ευρωζώνης. Θα αποδείκνυε ότι η Ευρώπη δεν στερείται λαϊκής νομιμότητας.
Ως επί πλείστον, το Σύμφωνο Σταθερότητας θα πρέπει να αλλάξει και να ενδυναμωθεί. Όποιοι παραβαίνουν τους κανόνες θα πρέπει να μην έχουν δικαίωμα σε επιχορηγήσεις αλλά και ψήφου. Όμως οι σωστοί κανόνες θα πρέπει να εξασφαλίζουν τη δημοσιονομική εντιμότητα αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι και αυτοσκοπός. Η ανάπτυξη είναι μια προϋπόθεση της σταθερότητας αλλά δεν είναι κάτι που θα πρέπει να υπάρχει ως αντάλλαγμα για κάτι άλλο.
Θα πρέπει οι χώρες με πλεόνασμα να δώσουν κάτι και αυτές. Η οικονομική πειθαρχία θα πρέπει να πηγαίνει χέρι χέρι με την επέκταση της ιδιωτικής ζήτησης. Στο μέλλον, η ανάπτυξη της Ευρώπης θα πρέπει να γίνεται μέσω της παραγωγικότητας. Αυτό δεν επιτυγχάνεται ούτε με δημοσιονομικά ούτε με νομισματικά μέτρα: μόνο μέσω σοβαρών διαρθρωτικών αλλαγών που η Ευρώπη αποφεύγει τόσο καιρό. Η μεγαλύτερη επιβράβευση για το ευρώ είναι ο δυναμισμός της πραγματικής της οικονομίας και όχι η σταθερότητα του νομίσματος.
Αν δεν καταλήξει η Ευρωζώνη σε μια συμφωνία, οι χώρες θα λειτουργούν βάσει του εθνικού τους συμφέροντος ώστε να αποφύγουν το…σφίξιμο του ζωναριού και την ύφεση. Θα πιέζουν για πληθωριστικές πολιτικές, είτε σε εθνικό είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο υποβιβάζοντας την ανεξαρτησία της ΕΚΤ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε το ευρώ πραγματικά κινδυνεύει. Και αυτή είναι η πρωταρχική ευθύνη αυτή τη στιγμή των Ευρωπαίων ηγετών. Η κυρία Μέρκελ δήλωσε ότι αν το ευρώ γκρεμιστεί, θα γκρεμιστεί και η Ευρώπη. Θα έπρεπε να πει: αν η Ευρώπη γκρεμιστεί, θα γκρεμιστεί και το ευρώ".
**Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα:
http://www.ft.com/cms/s/0/5adc64f6-676b-11df-a932-00144feab49a.html
newstime
