"..δεν είμαστε δα κάποια οικονομία που μόλις χθες υιοθέτησε τους μηχανισμούς ελεύθερης διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών και χρειάζεται περιθώρια προσαρμογής.."Μία από τις πλέον σημαντικές υπηρεσίες που θα μπορούσε να προσφέρει η κυβέρνηση, η οποιαδήποτε κυβέρνηση, στην ελληνική αγορά, θα ήταν να την οδηγήσει, ως «στοργική και γνωστική μητέρα», στο δρόμο της ενηλικίωσης και της ωριμότητας.
Διότι η εικόνα που με κάθε...ευκαιρία παρουσιάζει αυτή η αγορά απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ψύχραιμη.
Θυμίζει με τη συμπεριφορά της νήπιο που ανακαλύπτει ερεθίσματα κάθε είδους και αντιδρά ενστικτωδώς παρά -όπως θα έπρεπε- ενήλικα ο οποίος έχοντας συμπληρώσει «τη νόμιμη ηλικία της αυτεξουσιότητας» μπορεί να αξιολογήσει τις καταστάσεις και να κάνει τις επιλογές του. Δεν είμαστε δα κάποια οικονομία που μόλις χθες υιοθέτησε τους μηχανισμούς ελεύθερης διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών και χρειάζεται περιθώρια προσαρμογής.
Η υπόθεση με τις τιμές των αλεύρων που έχει κερδίσει τις τελευταίες ημέρες καλές θέσεις στην αξιολόγηση των θεμάτων υψηλού ενδιαφέροντος και κορυφαίας επικαιρότητας είναι χαρακτηριστική μιας αγοράς που δουλεύει επί σειρά ετών με λάθος τρόπο.
Διαθέτει σχεδόν τα πάντα: θυμωμένους καταναλωτές, οργισμένα πολιτικά κόμματα, απειλητικούς αρμόδιους παράγοντες, αποκαλυπτικά media, «σκληρές» επιχειρήσεις, αλλά στερείται ουσιαστικών μηχανισμών ελέγχου.
Στην εποχή της διατίμησης -πάνε δεκαετίες από τότε- το κράτος καθόριζε τις τιμές των αλεύρων και του ψωμιού και το πρόβλημα είχε λυθεί με τη μέθοδο του γόρδιου δεσμού. Μετά την κατάργηση του συστήματος των κεντρικά ελεγχόμενων τιμών, η «μάχη της φρατζόλας» αποτέλεσε πεδίο «ιερού πολέμου» για πολλούς υπουργούς Εμπορίου όμως κανείς ή σχεδόν κανείς δεν φρόντισε να δημιουργήσει και να συντηρήσει τους μηχανισμούς εκείνους που θα του έδιναν δυνατότητα διακριτικής, αλλά πλήρους παρακολούθησης των εξελίξεων στην αγορά και άμεσης παρέμβασης όποτε αυτό ήταν απαραίτητο.
Χωρίς να χρειάζεται κανείς να κραυγάζει και να σημάνει συναγερμούς, χωρίς να καταλύεται το δικαίωμα των επιχειρήσεων και των παραγωγών να διαπραγματεύονται τις τιμές των πρώτων υλών και των προϊόντων τους, χωρίς να αισθάνονται οι καταναλωτές αδικημένοι και παραδομένοι σε άγριες κερδοσκοπικές διαθέσεις. Τα ζητήματα αυτά έχουν λυθεί στις αναπτυγμένες οικονομίες αλλά εδώ φαίνεται πως πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή.
"Ν"
naftemporiki
