Δύο δρόμοι μια κατεύθυνση.Ιστορική αναδρομή.
Από διαφορετικούς δρόμους η Ιρλανδία και η Ελλάδα οδηγήθηκαν στο ίδιο σημείο, να δανειστούν με επαχθείς όρους από την Τρόϊκα και να παραμείνουν για πολλά χρόνια σε ταπεινωτική επιτήρηση.
Η Ιρλανδία για τους νεοφιλελεύθερους ήταν το πρότυπο τους.
Στην αρχή της δεκαετίας του 2000 είχε...καταπληκτικές επιδόσεις, μεγάλη ανάπτυξη, εξαιρετικές και πολλές επενδύσεις από το εξωτερικό, ελάχιστη φορολογία στις επιχειρήσεις, παντοδυναμία των τραπεζών. Η εικόνα όμως αποδείχθηκε μαγική.
Η ανάπτυξη αποδείχθηκε ότι στηρίχθηκε σε μια "φούσκα" και η "κελτική τίγρη" αποδείχθηκε ασθενέστατη. Έως τώρα κανένας από τους υποστηρικτές της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας δεν βγήκε να αναγνωρίσει δημόσια ότι αυτά που υποστηρίζει οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή την Ιρλανδία και σε δυσχερέστατη θέση ισχυρότατες οικονομίες, όπως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.
Από την άλλη πλευρά η Ελλάδα έως το ξέσπασμα της κρίσης ήταν το πρότυπο του σοσιαλίζοντος κρατικισμού, και της ανεύθυνης πολιτικής, που εδραζόταν στην αφθονία των παροχών, με δανεικά!
Στην Ιρλανδία ο λαός έχει υγιέστερα αντανακλαστικά από εμάς, τους Έλληνες. Όταν ανακοινώθηκε ο δανεισμός από την Τρόϊκα βγήκε μαζικά και αυθόρμητα στους δρόμους, διαμαρτυρήθηκε και συνεχίζει να διαδηλώνει, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Υπερήφανος και πολύπαθος ο λαός της Ιρλανδίας, όπως και ο Ελληνικός. Έχει και αυτός δοκιμαστεί σκληρά, έχει για αιώνες περάσει δια πυρός και σιδήρου, όπως κι εμείς.
Οι Έλληνες είχαν γείτονες και δυνάστες τους αλλόθρησκους Οθωμανούς, οι Ιρλανδοί τους ετερόδοξους "πολιτισμένους" Άγγλους, των οποίων το κνούτο βίωσε για ογδόντα χρόνια κι έως μυελού οστέων και ο Ελληνισμός της Κύπρου.
Για να κατακτήσουν την ελευθερία τους οι Ιρλανδοί έχυσαν άφθονο αίμα, όπως και οι Έλληνες. Το 1921 οι εκπρόσωποι του Ηνωμένου Βασιλείου εκβίασαν με πόλεμο τους Ιρλανδούς, για να αποδεχθούν τους όρους τους. Οι Ιρλανδοί υπέκυψαν και τότε δόθηκε αυτονομία στις 26 από τις 32 Κομητείες του νησιού. Έτσι, κατά τη συνήθεια της Αγγλικής πολιτικής, το νησί διχοτομήθηκε στην αυτόνομη Ιρλανδία, που εντάχθηκε στην Κοινοπολιτεία, και στη Βόρεια Ιρλανδία, που παρέμεινε μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου.
Οι Ιρλανδοί συνέχισαν να διεκδικούν πλήρη ανεξαρτησία για όλο το νησί και σε απάντηση οι Βρετανοί, το 1932, ξεκίνησαν οικονομικό πόλεμο σε βάρος τους. Τελικά στις 18 Απριλίου του 1948 ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της σημερινής Ιρλανδίας, ενώ οι Άγγλοι κράτησαν τη Βόρεια Ιρλανδία των έξι κομητειών, συνεχίζοντας να επιμένουν στη διχοτόμηση του νησιού, γεγονός που έως πρόσφατα είχε οδηγήσει σε απερίγραπτη βία και σε εκατόμβες αθώων Ιρλανδών.
Για να διατηρεί μιας μορφής επικυριαρχία στην Ιρλανδία και στον οικονομικό τομέα το Ηνωμένο Βασίλειο τοποθέτησε σημαντικά ποσά στις τράπεζες της. Η Royal Bank of Scotland και η Lloyds, μερικώς κρατικές τράπεζες, έχουν επενδύσει 80 δις. λίρες στερλίνες, περίπου 100 δις. Ευρώ, και προφανώς μια κατάρρευση της οικονομίας της Ιρλανδίας θα συμπαρέσυρε την οικονομία της Βρετανίας, που δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση…Όπως έγραψε ο Λάρι Έλιοτ στην "Γκάρντιαν", η Βρετανία συνεισφέρει επτά δις. στερλίνες στο σχέδιο διάσωσης της Ιρλανδίας " όχι από αλληλεγγύη, αλλά για να ελαχιστοποιήσει οποιαδήποτε παράπλευρη απώλεια στη δική της οικονομία".
Ιστορικά οι Ιρλανδοί έχουν πολλές ομοιότητες με τους Έλληνες της Κύπρου. Μένουν σε νησί και έχουν στο πετσί τους την εμπειρία της Βρετανικής κυριαρχίας. Όσοι ζητούσαν την ελευθερία τους γνώριζαν τα βασανιστήρια και τον θάνατο. Στην Κύπρο μάλιστα εκτελούσαν τους ήρωες με τη θεωρούμενη ταπεινωτική μέθοδο του απαγχονισμού. Στην Ιρλανδία δεν ήταν δήμιος, αλλά ένοπλο εκτελεστικό απόσπασμα. Οι Βρετανοί θέλησαν να ξεριζώσουν τις εθνικές ρίζες, την Πίστη, την ιδιοπροσωπία των Ιρλανδών και των Ελλήνων της Κύπρου. Στην Ιρλανδία, που δυνάστευσαν για αιώνες, υπάρχουν ακόμη σημαντικά σημάδια της καταπίεσης, όπως η αγγλική γλώσσα και η πολιτική ζωή και λιγότερα στην Κύπρο.
Στα δύο νησιά υπήρξε από τους Βρετανούς μια κοινή μεθόδευση, η αποκοπή του βόρειου μέρους τους, τεχνητά, με τον εποικισμό του από τον επιθυμητό για τα σχέδια τους πληθυσμό και με την βίαιη απομάκρυνση των ανεπιθύμητων. Στην Ιρλανδία οι Καθολικοί Ιρλανδοί (Σημ. η διαφορά των "Ενωτικών" από τους "Πατριώτες" ήταν και είναι κυρίως θρησκευτική. Οι "Ενωτικοί" είναι Αγγλικανοί και γενικά Προτεστάντες, ενώ οι "Πατριώτες" Καθολικοί) μπορούσαν να γίνουν κάτοχοι γης, μόνο αν ασπάζονταν τον Αγγλικανισμό. Επίσης για να γίνουν έμποροι θα έπρεπε να μιλάνε αγγλικά. Ακόμη οι Άγγλοι είχαν απαγορεύσει στους Καθολικούς Ιρλανδούς να μορφώνονται και αυτοί δημιούργησαν "κρυφά σχολειά", που τα έλεγαν "σχολεία του φράκτη".
Τα μαθήματα γίνονταν σε φράκτες, με ένα μαθητή να φυλάει τσίλιες, μήπως φανούν Άγγλοι στρατιώτες. Για να εξαφανίσουν οι Άγγλοι την κελτική γλώσσα των ιρλανδών καθιέρωσαν τα, με την οργουελιανή γλώσσα ονομαζόμενα, " εθνικά σχολεία". Η εκπαίδευση σ' αυτά ήταν δωρεάν και διδάσκονταν μόνο τα αγγλικά, κάτι που γενίκευσε τη γλώσσα των κυριάρχων και περιθωριοποίησε την εθνική γλώσσα των υπόδουλων.
Επίσης αγγλοποίησαν τα γεωγραφικά ονόματα, για να μη θυμίζει τίποτε την κελτική παράδοση και ιστορία, και έκαναν το παν για να ξεριζώσουν την εθνική τους συνείδηση.
Ως προς την Κύπρο σημειώνουμε αυτό που ο Βενέδικτος Εγγλεζάκης ( Αρχιμ. Παύλος) γράφει στο βιβλίο του "Δια την Εκκλησίαν Κύπρου ( Έκδ. Ιδρ. Α.Γ. Λεβέντη και ΜΙΕΤ, Αθήναι, 1996, σελ. 618-619): " Για το λαό της Κύπρου, η απολύτρωση του από το ανήθικο καθεστώς της αποικιοκρατίας ήταν ερώτημα ζωής ή θανάτου της ανθρώπινης του ταυτότητας, αν όχι της ελληνικής ( εάν θα μπορούσε να γίνεται λόγος περί ελληνικότητας χωρίς ανθρωπιά).
Μπροστά σε έναν υπερόπτη κατακτητή, που στήριζε το δίκαιο του στη δύναμη του χρήματος και των όπλων του, η Εκκλησία ενέπνευσε στον δούλο λαό της πίστη στο πνεύμα και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, στην αξιοπρέπεια του, στην ιστορία του, στην κλήση του, στη δύναμη του δικαίου", δηλαδή τα κοινά ιδανικά, που συντηρούν στην Ιστορία τους λαούς και που οι παλαιότεροι Έλληνες βίωσαν και δίδαξαν και που οι σημερινοί δείχνουν να μην ασπάζονται τα ίδια βιώματα.
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος
isotimia
