Γερμανική επέλαση σε μια κουρασμένη Ευρώπη.

Μετά την ενοποίηση του 1989, το όνειρο να κατακτήσουν την Ευρώπη επανήλθε.Το εργαλείο όμως αυτή τη φορά δεν ήταν οι στρατιές της Βέρμαχτ...αλλά το ευρώ.

Oι Γερμανοί είναι πάντα Γερμανοί, δεν αλλάζουν, συνηθίζουν να λένε όσοι έχουν ζήσει μαζί τους. Κατά καιρούς, όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν, καταπνίγουν τα συναισθήματά τους, αλλά με την πρώτη ευκαιρία το όνειρο της γερμανικής υπεροχής επανέρχεται.
Αυτό συνέβη...μετά την ενοποίηση του 1989. Το όνειρο να κατακτήσουν την Ευρώπη επανήλθε και το εργαλείο αυτή τη φορά δεν ήταν οι στρατιές της Βέρμαχτ αλλά το ευρώ.
Οι Γερμανοί δεν θα εγκατέλειπαν ποτέ το ισχυρό μάρκο αν δεν ήξεραν ότι το ευρώ θα ήταν ίδιο και απαράλλακτο. Και έκαναν γι΄ αυτό ό,τι περνούσε από το χέρι τους. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ στηρίχθηκε στον αντιπληθωριστικό νομισματικό κανόνα και οι αρχές δημοσιονομικής πειθαρχίας γράφτηκαν από γερμανικά χέρια.
Και τώρα που η διεθνής οικονομική κρίση πήγε να κλονίσει το ευρώ, ανέλαβαν πάλι δράση.
Ανταγωνιστικοί όσο ποτέ, έπειτα από τα πολύχρονα πλάνα λιτότητας, με τις εξαγωγές τους να ξεπερνούν το 1 τρισ. ευρώ, πάνω και από αυτές της Κίνας, δημοσιονομικά υγιείς, διέθεταν την ισχύ να επιβάλουν τη θέλησή τους.
Στήριξαν εμάς, αφού πρώτα μας έψησαν το ψάρι στα χείλη, και τώρα που απειλούνται Ιρλανδοί και Πορτογάλοι, έρχονται να προτείνουν τη δημιουργία ενός πάγιου μηχανισμού διάσωσης, θέτοντας βεβαίως σκληρούς όρους.
Στη διήμερη σύνοδο των Βρυξελλών έθεσαν μαξιμαλιστικούς στόχους, ακόμη και την απώλεια ψήφου για μέλη της ευρωζώνης ζήτησαν, για να πετύχουν βεβαίως εκείνα που ήθελαν: την αυστηροποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας, την προληπτική επιβολή καθεστώτων επιτήρησης ακόμη και για ελλείμματα μικρότερα του 3% του ΑΕΠ ή για χώρες με χρέη υψηλότερα του 60% του ΑΕΠ που δεν εφαρμόζουν πολιτικές ταχείας αποκλιμάκωσής τους. Επίσης απαίτησαν τη συμμετοχή των τραπεζών και των επενδυτικών εταιρειών στα σχήματα διάσωσης, επειδή, όπως λέει η κυρία Μέρκελ, δεν μπορούν να απολαμβάνουν μόνο τόκους από τις αγορές κρατικών ομολόγων και να μεταθέτουν το ρίσκο στους φορολογουμένους.
Η απώλεια της ψήφου εξόργισε τους εταίρους και δεν πέρασε. Η συμμετοχή των τραπεζών στα σχήματα διάσωσης προκάλεσε την οργή του κεντρικού τραπεζίτη Ζαν-Κλοντ Τρισέ επειδή τη θεωρεί έμμεση εφαρμογή μιας διαδικασίας ελεγχόμενης χρεοκοπίας την οποία μπορεί να αξιοποιήσουν οι αγορές και να πλήξουν το ευρώ. Ολα τα άλλα όμως υιοθετήθηκαν.
Κακά τα ψέματα, η κυρία Μέρκελ έκανε ένα μεγάλο βήμα για την ικανοποίηση των στόχων της.
Προέβαλε το ισχυρό γερμανικό παράδειγμα και επέβαλε γερμανικές αρχές στην οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης.
Η χώρα που πρώτη εφάρμοσε πολιτικές λιτότητας, είναι πρώτη σε εξαγωγές και κερδίζει συνεχώς μερίδιο στις διεθνείς αγορές μπορεί να απαιτεί από τους άλλους συμμόρφωση. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν καλείται να πληρώσει το μάρμαρο.
Και εμείς εδώ μπορούμε να λέμε ότι δεν χάσαμε την ψήφο μας και να νιώθουμε πιο ασφαλείς επειδή μετά το 2013 θα υπάρχει ένας πάγιος ευρωπαϊκός μηχανισμός ικανός να προσφέρει επιμήκυνση των χρεών μας αν οι αγορές μάς αρνηθούν νέα δάνεια.
Κάπως έτσι, όταν οι άλλοι είναι ασθενικοί, οι Γερμανοί επιβάλλουν τους όρους τους.
Μόνο που οφείλουν να προσέχουν τη δοσολογία γιατί κινδυνεύουν να προκαλέσουν τις εχθρότητες του παρελθόντος, όπως και τα δικά τους φαντάσματα.
Α.Καρακούσης













tovima