Δύο χώρες-πρότυπα για αντίθετα πράγματα ξαπλώνουν στο κρεβάτι του Προκρούστη. Η πρώτη είναι η Ελλάδα, που διακρίθηκε στον τομέα της παραποίησης στοιχείων και στην αποεπένδυσή της. Η δεύτερη είναι η Ιρλανδία, η οποία από τίγρης του Βορά και μαγνήτης για επενδύσεις που ήταν κάποτε κατάντησε χώρα ενδεής. Δύο τελείως διαφορετικά μοντέλα...(προς αποφυγή το ένα και προς μίμηση το άλλο) συναντήθηκαν στο ίδιο σημείο, και οι δύο χώρες δρέπουν μια φοβερή απαξίωση που τις καθιστά έρμαια και τις κάνει ευεπίφορες στην απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας.
Στην Ελλάδα η τρόικα διά των εκπροσώπων της έχει κυριαρχήσει με αντίτιμο τα δάνεια των 110 δισ. Οι Έλληνες υπουργοί συνομιλούν ως ομοβάθμιοι με τους υπαλλήλους του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Ο συμβολισμός σε αυτές τις επαφές είναι καταλυτικός για τη χώρας μας και το ημέτερο πολιτικό προσωπικό. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι τα spreads των ελληνικών δεκαετών ομολόγων, που έχουν βρεθεί στις 880 μονάδες βάσης, σημαίνουν ότι: η Ελλάδα όταν δανειστεί 10 εκατ. για ένα χρόνο θα πληρώσει 880.000 τόκο περισσότερα απ’ ό,τι θα πλήρωνε η Γερμανία για το ίδιο ποσό. Το αντίστοιχο ποσό που πληρώνει πλέον η Ιρλανδία είναι 600.000 ευρώ.
Βέβαια σήμερα υπάρχουν για την Ελλάδα τα δάνεια του μνημονίου, που παρέχουν ασφάλεια. Αν αυτά δεν υπήρχαν, η χώρα μας είτε θα πλήρωνε πανάκριβα τον δανεισμό της είτε δεν θα έβρισκε καθόλου κεφάλαια για να δανειστεί. Μια αντίστοιχη στήριξη προετοιμάζεται και για την Ιρλανδία, η οποία νιώθει τις τεκτονικές δονήσεις να σείουν το έδαφός της.
Δύο χώρες με τόσο διαφορετικό χαρακτήρα και τόσο διαφορετικές οικονομικές συνθήκες φτάνουν να γονατίζουν υπό το βάρος μιας αδηφάγου οικονομικής κρίσης. Πέρα από τις ιδιαίτερες συνθήκες που υπάρχουν σε καθεμία, είναι ολοφάνερο ότι η προκρούστεια κλίνη στην οποία καταλήγουν θα τις οδηγήσει σε οπισθοδρόμηση.
Οι λόγοι μπορεί να είναι διαφορετικοί, αλλά το δίδαγμα ένα: Κάθε απροσεξία, αδιαφορία ή αστάθμητος παράγοντας μπορεί να καταλήξει σε μια άνευ προηγουμένου κατάρρευση. Και αν δεχτούμε ότι στην περίπτωση της Ελλάδας ήταν η κακή διαχείριση που μας έφτασε μέχρι εδώ, τι να πούμε για την Ιρλανδία;
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η χώρα του Βορρά ήταν πρότυπο για όλους και έκαναν εντύπωση οι αυξήσεις που δίνονταν στους πραγματικούς μισθούς, η ανύπαρκτη ανεργία και οι λαμπρές προοπτικές που διανοίγονταν. H ομοιότητα των επιπτώσεων σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις κρατών πρέπει να μας προβληματίσει για την ποιότητα του οικονομικού συστήματος που επικράτησε στον πλανήτη. Αποτέλεσμα ήταν η απόλυτη κυριαρχία των αγορών, σε σημείο που όλα τα άλλα να μοιάζουν ασήμαντα και δεύτερα. Και το χειρότερο, αυτή την κυριαρχία που φαίνεται σήμερα ατελέσφορη και για την ίδια την οικονομία δεν υπάρχει τίποτα να την αντικαταστήσει ή τουλάχιστον, αναμετρώμενη μαζί της, να τη βελτιώσει.
Δ. Γ. Παπαδοκωστόπουλος
