«Τα μέτρα που παίρνουμε είναι γρήγορα, βίαια, ισοπεδωτικά θα έχουν κόστος. Μπορεί να βγει (σ.σ από την κρίση) η χώρα, και βάζω εισαγωγικά αν θα βγει, αλλά να μην υπάρχουν Έλληνες• θα έχουμε εξαθλίωση.»*Quiz:
Η δήλωση αυτή ανήκει:
- α) Στην Αλέκα Παπαρήγα
- β) Στον Αντώνη Σαμαρά
- γ) σε βουλευτή της κυβερνώσας παράταξης
Η δήλωση του συμπαθούς κατά τα άλλα βουλευτή Λάρισας δίνει μόνο μία ιδέα του τι έγινε κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης των Κοινοβουλευτικών Τομέων Εργασίας και Οικονομικών του κυβερνώντος κόμματος από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
Ο υπουργός Οικονομικών φάνταζε με παρία της ΠΑΣΟΚικής παρέας, σε σημείο που κάποιοι να αναρωτιούνται αν ο υπουργός και ορισμένοι βουλευτές είναι μέλη του ίδιου προοδευτικού κόμματος. Τα... ωραία για το κυβερνών κόμμα συνεχίστηκαν και κατά την ενημέρωση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής την Πέμπτη, οπού ο κ. Παπακωνσταντίνου δέχθηκε νέες εσωκομματικές επιθέσεις.
Υπάρχει πράγματι μια πολύ ωραία και γιορτινή ατμόσφαιρα στο κυβερνών κόμμα. Βέβαια θα μου πείτε, είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, και επιβεβλημένη, η διαφωνία ενός εκάστου βουλευτή με τις πρακτικές της κυβέρνησής του στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Οι βουλευτές εξάλλου, είναι οι βασικοί αποδέκτες της οργής του κόσμου. Η αγωνία του κόσμου είναι δική τους αγωνία, την αφουγκράζονται και στέλνουν το μήνυμα στην κυβέρνηση και για λόγους (πολιτικής) αυτοσυντήρησης.
Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι του σημείου κάποιοι βουλευτές να αναφέρονται σε νομοσχέδια και πολυνομοσχέδια λες και βρίσκονται σε άλλο κόμμα, φτάνοντας μάλιστα να λένε ότι τα ν/σ (που ψηφίζουν) πιθανότατα θα καταστρέψουν τη χώρα και το λαό, η απόσταση είναι χαώδης.
Κάποιοι βουλευτές είτε επιχειρούν να εξευμενίσουν την λαϊκή οργή κοροϊδεύοντας τον κόσμο, είτε ακόμη χειρότερα, κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους. Η φαρσοκωμωδία που διαδραματίζεται στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ έχει ως αποκλειστική συνέπεια να καθιστά περισσότερο ανυπόληπτους τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς.
Όποιος διαφωνεί κατηγορηματικά με έναν νόμο που θα καθορίσει το μέλλον της χώρας και γενεές Ελλήνων πολιτών αναλαμβάνει τις ευθύνες του και καταψηφίζει επί της αρχής (όπως έκανε ο Ευ. Παπαχρήστου), ή έστω διαφοροποιείται επί των άρθρων, δεν υπερψηφίζει κλαυθμηρίζοντας, ακόμη και αν του “βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο”.
Η παράσταση ο καλός (με το λαό), ο κακός (με τον Παπακωνσταντίνου) και ο άμοιρος (ευθυνών) κυβερνητικός βουλευτής δεν πείθει πια το υποψιασμένο κοινό.
Ολα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαιας, άρες μάρες κουκουνάρες, άρτζι μπούρτζι και... Ελλάς...
Σ.Κάνδιας
skai
