.."ξεχάσαμε την διασκέδαση, τα ρεβεγιόν, τα δώρα, τα ταξίδια και κάνουμε μπακαλίστικους λογαριασμούς, που δεν μας βγαίνουν δυστυχώς, για τα άκρως απαραίτητα"..Όσο περνά ο καιρός μέσα στην κρίση και πλησιάζουν οι άγιες μέρες των Χριστουγέννων, τόσο και πιο άσχημα αρχίζουμε να νοιώθουν εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας, που....ώριμοι πλέον και έχοντας ζήσει τις προηγούμενες δεκαετίες και μέρες ευημερίας, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο τη νέα σκληρή οικονομική πραγματικότητα, αλλά κυρίως το βλέμμα στα μάτια των παιδιών μας, είτε αυτά είναι του δημοτικού είτε έφηβοι.
Ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτή την περίοδο των εορτών οι συζητήσεις που έπαιρναν και έδιναν μέσα στα σπίτια, στους εργασιακούς χώρους, στα σημεία διασκέδασης, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, παντού ήταν πραγματικά χαρμόσυνες για τους περισσότερους και είχαν να κάνουν με δώρα παιδικά, με ταξιδάκια, με σχέδια για το μέλλον, τώρα τα μάτια είναι θολά από την αγωνία, τα λόγια αγανακτισμένα από την κακή μας μοίρα.
Ξεχάσαμε την διασκέδαση, τα ρεβεγιόν, τα δώρα, τα ταξίδια και κάνουμε μπακαλίστικους λογαριασμούς, που δεν μας βγαίνουν δυστυχώς, για τα άκρως απαραίτητα. Και αν τις κάνουμε και αυτές, γιατί το μοναδικό θέμα των συζητήσεων μας, είναι το ανύπαρκτο πλέον ή το κουτσουρεμένο δώρο των Χριστουγέννων, οι περικοπές των αποδοχών μας, η σύνταξη της πείνας του παππού και της γιαγιάς που γκρινιάζουν ότι δεν μπορούν να πάρουν δώρο στα εγγόνια, η αγωνία για το αν θα έχουμε δουλειά τους επόμενους μήνες, η απελπισία των καταστηματαρχών για το αν θα καταφέρουν να κρατήσουν ανοιχτό το μαγαζί τους.
Και πάνω απ όλα, αυτό το βλέμμα των παιδιών μας που μας καρφώνει, άλλοτε με απίστευτη σκληρότητα και αγανάκτηση και άλλοτε με θλίψη και απελπισία. Ένα βλέμμα που δεν αντέχεται, αφού εμείς, οι ώριμοι ενήλικες, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα παιδιά μας έχουν δίκιο. Βλέπουν μπροστά τους ένα ανύπαρκτο μέλλουν. Ούτε καν αβέβαιο. Στην κυριολεξία ανύπαρκτο.
Συζητούν μεταξύ τους για το τι θα κάνουν όταν μεγαλώσουν και η γνώριμη ατάκα τους είναι «ΑΝΕΡΓΟΣ», είτε με πτυχίο είτε χωρίς. Και δεν είναι ζοφερό μόνο το μέλλον τους, αλλά και το παρόν τους. Βλέπουν τους γονείς τους απελπισμένους, σκυθρωπούς, ανόρεχτους για συζητήσεις. Δεν μπορούν να τους συμβουλεύσουν και πολλά πράγματα, ούτε βέβαια να τους τονώσουν το ηθικό. Η αυτοπεποίθηση μας και εμάς των ώριμων ενηλίκων είναι στο ναδίρ. Ότι και να λέμε στα παιδιά μας, μας κοιτούν καχύποπτα. Πώς να τα συμβουλεύσουμε εμείς που τα φέραμε σ’ αυτή την κατάσταση; Και πώς να μας πιστέψουν;
Και δεν είναι μόνο τα παιδιά μας, είναι και οι γονείς μας. Οι παππούδες έχουν γίνει σύμμαχοι των παιδιών μας και μας κατηγορούν και αυτοί. Γιατί ευθυνόμαστε για τα κακά γεράματα τους. Και εμείς κοιτάμε αποσβολωμένοι και ανίκανοι να αντιδράσουμε δεξιά και αριστερά μας και διέξοδο δεν βρίσκουμε. Ψάχνουμε σανίδα σωτηρίας κατά παράδοση στους πολιτικούς μας και εκεί είναι που απογοητευόμαστε ολοκληρωτικά. Και αντιδρούμε λάθος στον πανικό μας. Φοράμε «κοστούμι» την αδιαφορία. Δεν πάμε να ψηφίσουμε, δεν φωνάζουμε γιατί μας πνίγει ο φόβος και η απογοήτευση. Έχουμε παραδοθεί άνευ όρων στο «ό, τι και κάνουμε δεν σωζόμαστε».
Και γυρίζουμε χρόνια πίσω το νου και τις συνήθειες μας. Και καταλαβαίνουμε γιατί τελικά οι παππούδες συμφωνούν με τα εγγόνια. Γιατί η μόνη διέξοδος που βλέπουν τα παιδιά μας είναι αυτή που έβλεπαν και οι παππούδες τους. Η μετανάστευση. Εμιγκρέδες έστω και πτυχιούχοι μακριά από την χώρα τους. Την χώρα που εμείς οι ώριμοι ενήλικες δεν καταφέραμε να την αλλάξουμε και την αφήνουν ίδια και χειρότερα. Την χώρα που ανθεί η «φαιδρά πορτοκαλέα».
Γ. Τριήρης
newscode
Ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτή την περίοδο των εορτών οι συζητήσεις που έπαιρναν και έδιναν μέσα στα σπίτια, στους εργασιακούς χώρους, στα σημεία διασκέδασης, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, παντού ήταν πραγματικά χαρμόσυνες για τους περισσότερους και είχαν να κάνουν με δώρα παιδικά, με ταξιδάκια, με σχέδια για το μέλλον, τώρα τα μάτια είναι θολά από την αγωνία, τα λόγια αγανακτισμένα από την κακή μας μοίρα.
Ξεχάσαμε την διασκέδαση, τα ρεβεγιόν, τα δώρα, τα ταξίδια και κάνουμε μπακαλίστικους λογαριασμούς, που δεν μας βγαίνουν δυστυχώς, για τα άκρως απαραίτητα. Και αν τις κάνουμε και αυτές, γιατί το μοναδικό θέμα των συζητήσεων μας, είναι το ανύπαρκτο πλέον ή το κουτσουρεμένο δώρο των Χριστουγέννων, οι περικοπές των αποδοχών μας, η σύνταξη της πείνας του παππού και της γιαγιάς που γκρινιάζουν ότι δεν μπορούν να πάρουν δώρο στα εγγόνια, η αγωνία για το αν θα έχουμε δουλειά τους επόμενους μήνες, η απελπισία των καταστηματαρχών για το αν θα καταφέρουν να κρατήσουν ανοιχτό το μαγαζί τους.
Και πάνω απ όλα, αυτό το βλέμμα των παιδιών μας που μας καρφώνει, άλλοτε με απίστευτη σκληρότητα και αγανάκτηση και άλλοτε με θλίψη και απελπισία. Ένα βλέμμα που δεν αντέχεται, αφού εμείς, οι ώριμοι ενήλικες, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα παιδιά μας έχουν δίκιο. Βλέπουν μπροστά τους ένα ανύπαρκτο μέλλουν. Ούτε καν αβέβαιο. Στην κυριολεξία ανύπαρκτο.
Συζητούν μεταξύ τους για το τι θα κάνουν όταν μεγαλώσουν και η γνώριμη ατάκα τους είναι «ΑΝΕΡΓΟΣ», είτε με πτυχίο είτε χωρίς. Και δεν είναι ζοφερό μόνο το μέλλον τους, αλλά και το παρόν τους. Βλέπουν τους γονείς τους απελπισμένους, σκυθρωπούς, ανόρεχτους για συζητήσεις. Δεν μπορούν να τους συμβουλεύσουν και πολλά πράγματα, ούτε βέβαια να τους τονώσουν το ηθικό. Η αυτοπεποίθηση μας και εμάς των ώριμων ενηλίκων είναι στο ναδίρ. Ότι και να λέμε στα παιδιά μας, μας κοιτούν καχύποπτα. Πώς να τα συμβουλεύσουμε εμείς που τα φέραμε σ’ αυτή την κατάσταση; Και πώς να μας πιστέψουν;
Και δεν είναι μόνο τα παιδιά μας, είναι και οι γονείς μας. Οι παππούδες έχουν γίνει σύμμαχοι των παιδιών μας και μας κατηγορούν και αυτοί. Γιατί ευθυνόμαστε για τα κακά γεράματα τους. Και εμείς κοιτάμε αποσβολωμένοι και ανίκανοι να αντιδράσουμε δεξιά και αριστερά μας και διέξοδο δεν βρίσκουμε. Ψάχνουμε σανίδα σωτηρίας κατά παράδοση στους πολιτικούς μας και εκεί είναι που απογοητευόμαστε ολοκληρωτικά. Και αντιδρούμε λάθος στον πανικό μας. Φοράμε «κοστούμι» την αδιαφορία. Δεν πάμε να ψηφίσουμε, δεν φωνάζουμε γιατί μας πνίγει ο φόβος και η απογοήτευση. Έχουμε παραδοθεί άνευ όρων στο «ό, τι και κάνουμε δεν σωζόμαστε».
Και γυρίζουμε χρόνια πίσω το νου και τις συνήθειες μας. Και καταλαβαίνουμε γιατί τελικά οι παππούδες συμφωνούν με τα εγγόνια. Γιατί η μόνη διέξοδος που βλέπουν τα παιδιά μας είναι αυτή που έβλεπαν και οι παππούδες τους. Η μετανάστευση. Εμιγκρέδες έστω και πτυχιούχοι μακριά από την χώρα τους. Την χώρα που εμείς οι ώριμοι ενήλικες δεν καταφέραμε να την αλλάξουμε και την αφήνουν ίδια και χειρότερα. Την χώρα που ανθεί η «φαιδρά πορτοκαλέα».
Γ. Τριήρης
newscode
