επικεφαλής του Ταμείου να επισκεφθεί μια χώρα που βρίσκεται υπό επιτροπεία, να μιλήσει και να απαντήσει σε ερωτήσεις βουλευτών της, να έχει προσωπικές συνομιλίες με τους αρχηγούς των κομμάτων εξουσίας στα γραφεία των τελευταίων και όχι στην έδρα του Οργανισμού.. Το ΔΝΤ ως οργανισμός είναι συνδεδεμένο με το πλιάτσικο των πιστωτών σε βάρος των δανειστών.
Με την εξαθλίωση των μαζικών κοινωνικών ομάδων στις χώρες που ανέλαβε.
Με μονομερή δημοσιονομική πειθαρχία και εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας χώρας, με τη μέθοδο της...υποτιμητικής κερδοσκοπίας. Συνολικά τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναλάβει 24 χώρες και διέφυγαν της πτώχευσης, πετυχαίνοντας ανάκαμψη 16, όσες αποσχίστηκαν με διάφορους και διαφορετικούς τρόπους από τις δομές και τους μηχανισμούς του. Ανάμεσα σε αυτές η Τουρκία και η Βραζιλία.
Το ΔΝΤ με τη βαριά αυτή προϊστορία και τις πολυεπίπεδες εμπειρίες από διάφορες γωνιές του πλανήτη, ανέπτυξε έναν επικοινωνιακό πλαίσιο διαχείρισης της εικόνας του, ώστε οι Λαοί αλλά και οι κυβερνήσεις να δέχονται, με πιο ευνοϊκό τρόπο την εμπλοκή του στις οικονομίες τους, σε σχέση με την ανατριχίλα, που προξενεί το άκουσμα του.
Παρά το πλαίσιο αυτό είναι πραγματικά ασυνήθιστη η επιλογή ο επικεφαλής του Ταμείου να επισκεφθεί μια χώρα που βρίσκεται υπό επιτροπεία, να μιλήσει και να απαντήσει σε ερωτήσεις βουλευτών της, να έχει προσωπικές συνομιλίες με τους αρχηγούς των κομμάτων εξουσίας στα γραφεία των τελευταίων και όχι στην έδρα του Οργανισμού ή σε μια ουδέτερη πρωτεύουσα όπως είναι οι Βρυξέλλες. Παραταύτα ο Στρος Καν, ο Γάλλος πολιτικός, που φιλοδοξεί να ηγηθεί των Σοσιαλιστών στις εκλογές της Γαλλίας του 2012 και να κατατροπώσει τον Ν. Σαρκοζί είναι στη χώρα μας. Σχεδόν με το προφίλ αρχηγού κράτους ή κάποιου που μπορεί να υποσχεθεί στους Έλληνες ότι η εξαθλίωση τους θα έχει ένα τέλος.
Κι όμως ο Στρος Καν είναι ο επικεφαλής του ΔΝΤ. Πως μπορεί να συμβαίνει λοιπόν κάτι τέτοιο; Πολύ περισσότερο σε μια φάση που το ελληνικό Κοινοβούλιο ή καλύτερα το θεσμικό του περίγραμμα, αφού έχει στερηθεί από την υπογραφή του Μνημονίου 1 και μετά τις αποφασιστικές του αρμοδιότητες, ετοιμάζεται να υπερψηφίσει τον πιο επαίσχυντο προϋπολογισμό των τελευταίων τριών δεκαετιών; Αυτόν του 2011.
Τι μπορεί να πει ο Στρος Καν , που να ευνοήσει το πολιτικό του προφίλ, να ενισχύσει την νομιμοποίηση του ΔΝΤ που διευθύνει ή και να επιβεβαιώσει μια αόριστη υπόνοια ελπίδας που δημιουργεί το μοντέλο διαχείρισης της κρίσης που ακολουθούν οι Αμερικανοί για την χώρα τους και υποστηρίζουν ως μοντέλο ανάκαμψης για τις άλλες χώρες ;
Υπάρχουν δύο εξωφρενικοί παράγοντες που κάνουν το ΔΝΤ, να φαντάζει ως «έξοδος κινδύνου» για τους Έλληνες και τον Στρος Καν καλοδεχούμενο στην κόλαση της Αθήνας του Δεκεμβρίου 2010.
Ο ένας είναι τα «γερμανικά πάντζερς» που ισοπεδώνουν το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων επιβουλεύονται τις δυνατότητες της οικονομίας και τους φυσικούς πόρους της χώρας , κερδοσκοπούν ασύστολα στη βάση του δημοσίου χρέους και των ελλειμμάτων της Ελλάδος.
Το δεύτερο είναι ότι ενώ η Ευρώπη δείχνει πλέον ότι εξαντλεί βαθμηδόν την προοπτική της, το ΔΝΤ αναζητώντας έναν διαφορετικό ρόλο στον κόσμο, μαζί με το αμερικανικό εποικοδόμημα, που αναζητά διαδρομές στην εποχή Ρούσβελτ, παρά Κλίντον και Μπους και επιτρέπουν στο «ελληνικό πείραμα», όπως και σε ανάλογες περιπτώσεις στην ευρωζώνη , να ελπίζουν ότι εάν βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις ηγεσίες τους, θα μπορέσουν αντί για την χρεοκοπία και τον εξανδραποδισμό , να βρουν και πάλι το δύσβατο, ενδεχομένως στην αρχή πιο άνετο όμως στη συνέχεια, μονοπάτι προς την Ελευθερία και την Ευημερία.
Ο Στρος Καν είναι Γάλλος. Στους Γάλλους οφείλουμε την ευρωπαϊκή μας πορεία σε όλες τις φάσεις. Από τον Ζισκάρ Ντ’ Εστεν και τον Μιτεράν , μέχρι τον Σιράκ και τον , φαντασμαγορικό αλλά αδύναμο , Σαρκοζί σήμερα. Από την ΕΟΚ το 1980, μέχρι την ευρωζώνη το 2002 και τον μηχανισμό διάσωσης του 2009. Ενδεχομένως ο επόμενος Γάλλος Πρόεδρος, που μπορεί να είναι και ο ίδιος ο Στρος Καν να μας στηρίξει στην προσπάθεια μας να ανακτήσουμε την ανεξαρτησία μας και την οικονομική διαχείριση της οικονομίας, κατά πάσα πιθανότητα εκτός ευρώ.
Το ΔΝΤ έχει έντονη πλέον την αμερικανική ταυτότητα. Ο «ατλαντικός» δρόμος μπορεί για μια ακόμη φορά να μας δώσει την ευκαιρία των εγγυήσεων που χρειάζονται οι αγορές, για να μας εμπιστευθούν και να μας «ξαναβάλουν στο παιχνίδι» Μπορεί να μας δώσει και ένα κεφάλαιο κίνησης, εφόσον εγγυηθούμε ότι θα συνεχίσουμε την ανασυγκρότηση μας. Οι Αμερικανοί έχουν πολλές φορές στηρίξει τη «μικρή και ανέντιμη» Ελλάδα, έστω με αντισταθμιστικό ότι είχαν επί του εδάφους μας στρατιωτικές βάσεις. Οι βάσεις δεν είχαν καθεστώς ανεξάρτητου κράτους όπως οι βρετανικές για παράδειγμα στην Κύπρο, ούτε ζήτησαν οικονομική κατοχή και απόλυτη κυριαρχία, όπως οι Γερμανοί κατά το παρελθόν αλλά και σήμερα.
Εάν στην μεταπολίτευση οι δυνάμεις της Αριστεράς, της ένωσης Κέντρου, όπως και αν μετεξελίχθηκαν αυτές, η Κεντροαριστερά των εκσυγχρονιστών και του Σημίτη και η κεντροδεξιά του Μητσοτάκη και του Καραμανλή του νεότερου, μιλούσαν Γερμανικά , με ευρωπαική διάλεκτο, το πρόβλημα είναι δικό μας και όχι των Αμερικανών. Όπως άλλωστε και ο εμπεδωμένος αντιαμερικανισμός που τι κρίμα , για όλους τους Έλληνες , μας οδηγεί σε νέο εξανδραποδισμό και νέα κατοχή, από τις σιδερόφραχτες , οικονομικές στρατιές αυτή τη φορά, του Βερολίνου, της Φρανκφούρτης, του Άμστερνταμ, της Βιέννης...
newscode
