Αναδιάρθρωση: Μήπως είναι παρεξηγημένη;

Ολόκληρος ντόρος γίνεται για την αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας. Αναμφισβήτητα θα ήταν καλύτερα για όλους αν μπορούσαμε να αποπληρώσουμε τα υπάρχοντα χρέη χωρίς αυτό να δημιουργεί πρόβλημα στην οικονομία σε βάθος χρόνου.

Είναι όμως πλέον σαφές ότι όλο και περισσότεροι, αν όχι όλοι, ασπάζονται την άποψη ότι το υψηλό δημόσιο χρέος...καθιστά δύσκολη την αποπληρωμή με τους υφιστάμενους όρους, από τη στιγμή που αναμένεται να πλησιάσει το 158 -160% του ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια.
Η αναδιάρθρωση του χρέους μπορεί να αποδειχθεί λύση αλλά και παγίδα αν δεν σχεδιαστεί σωστά. Η χρονική επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους συνιστά μια ήπια μορφή αναδιάρθρωσης, υπό την έννοια ότι περιορίζει τις απώλειες των πιστωτών αλλά δεν μειώνει το χρέος. Απλώς αγοράζει χρόνο.
Αλλες μορφές, όπως η ανταλλαγή των παλιών ομολόγων με νέα που έχουν μεγαλύτερη διάρκεια και πληρώνουν χαμηλότερα κουπόνια ή έχουν χαμηλότερη ονομαστική αξία (κούρεμα), μειώνουν το χρέος αλλά μπορεί να αποδειχθούν μοιραίες, οδηγώντας σε πολύχρονο αποκλεισμό από τις διεθνείς αγορές.
Πάντως, η ιστορία δείχνει ότι τα πετυχημένα παραδείγματα βασίστηκαν σε ήπιες μορφές αναδιάρθρωσης, π.χ. Ουρουγουάη το 2003, και έγιναν σε συνεργασία με τους πιστωτές (εθελοντική βάση).
Τι επιτόκιο;
Το επιτόκιο με το οποίο θα δανείζεται η χώρα αποτελεί σημείο-κλειδί για τη σταθεροποίηση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ. Οσο χαμηλότερο το επιτόκιο τόσο το καλύτερο ασφαλώς. Υπάρχει όμως κάποιος μπούσουλας: πιθανόν ο ρυθμός αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ. Αν είναι 5% τότε το μέσο επιτόκιο δεν θα πρέπει να το υπερβαίνει...