κυκλώνα. Πασχίζει να αποφύγει τη χρεοκοπία. Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς από όσους κυβερνούν ή αντιπολιτεύονται, από όσους διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και έχουν δημόσιο λόγο, να δίνουν μεγαλύτερα δείγματα υπευθυνότητας και σοβαρότητας από κάθε άλλη φορά.
Αν δεν γίνει τώρα αυτό, διάβολε, πότε θα γίνει;
Αντ' αυτού..τι βλέπουμε; Την κυβέρνηση να πελαγοδρομεί, δίνοντας δείγματα αποσυντονισμού και ασυνεννοησίας, να παίρνει ένα μέτρο και να το αναιρεί, για να το επαναφέρει στη συνέχεια. Την αντιπολίτευση να λαϊκίζει, λες και ξεχάστηκαν ήδη οι δικές της ευθύνες. Κι ας πέρασαν μόλις 15 μήνες από τότε που παρέδωσε τα κλειδιά της διακυβέρνησης.
Βλέπουμε επαγγελματικές τάξεις, κατ' εξοχήν προστατευμένες και ευνοημένες επί δεκαετίες, να αρνούνται να κάνουν οποιαδήποτε προσαρμογή και να χρησιμοποιούν προκλητικό δημόσιο λόγο. Και, δυστυχώς, επιφανείς Ελληνες να τις αβαντάρουν, παραβλέποντας ότι κομμάτι αυτών των «ξεσηκωμένων» συμμετέχει επί δεκαετίες στο σπορ της φοροδιαφυγής.
Από πού ν' αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς; Φαίνεται αδιανόητο, για παράδειγμα, να μην έχουν καταλήξει στο κυβερνητικό επιτελείο στο πρώτο και μέγιστο θέμα οικονομικής πολιτικής αυτή τη στιγμή: θέλουν η επιμήκυνση του χρέους να αφορά όλα τα δάνεια της χώρας, που λέει ο Πάγκαλος, ή μόνο τα 110 δισεκατομμύρια της τρόικας, που λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος;
Και τι σόι αντίληψη είναι αυτή που λέει ότι «ο αντιπρόεδρος εξέφρασε μια προσωπική πολιτική άποψη»; Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τους («κοπρίτες» ή μη) δημοσίους υπαλλήλους, που ο καθένας δικαιούται να έχει προσωπική άποψη. Πριν μιλήσει ο καθένας για τόσο σοβαρά θέματα, που επηρεάζουν τα διαβολεμένα «σπρεντ», το έχουν συζητήσει στο κυβερνητικό επιτελείο; Κι αν όχι, ρώτησε έναν κατ' εξοχήν αρμόδιο, τον υπουργό Οικονομικών ή τον κεντρικό τραπεζίτη; Τι νόημα έχουν οι εκ των υστέρων «συστάσεις», όταν η ζημιά έχει γίνει;
Δεν είναι το μόνο δείγμα. Είναι δυνατόν η κυβέρνηση να «παίζει» επί μήνες με ένα νόμο (για το κάπνισμα) που έχει ψηφίσει η Βουλή και -υποτίθεται ότι- ισχύει; Και ο αρμόδιος υπουργός να μηχανεύεται τρόπους ακύρωσής του, φοβούμενος τις αντιδράσεις των ιδιοκτητών εστιατορίων και μπαρ;
Αυτού του είδους οι παλινωδίες δεν έχουν τελειωμό. Αλλά και η αντιπολίτευση δεν πάει πίσω.Η Ν.Δ., για παράδειγμα, δήλωσε... δικαιωμένη μόλις έγινε γνωστό ότι πάει για παραγραφή η υπόθεση του Βατοπεδίου. «Ξέχασε», προφανώς, ότι ήταν η δική της κυβέρνηση (ο Καραμανλής ο ίδιος, τον οποίο κάποιοι αμετανόητοι επευφήμησαν τις προάλλες στη Θεσσαλονίκη, ζητώντας του να... γυρίσει πίσω) που φρόντισε για την παραγραφή, κλείνοντας τη Βουλή.
Μνημείο υποκρισίας είναι η στάση της Ν.Δ. σε όλα τα επίμαχα θέματα, όπως αυτό της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων. Το είδαμε στην περίπτωση των ιδιοκτητών φορτηγών, το βλέπουμε και σήμερα με τα άλλα κλειστά επαγγέλματα, που η Ν.Δ. λέει το σύνηθες «ναι μεν αλλά». Βλέπετε, επικεφαλής σε ορισμένες από αυτές τις επαγγελματικές ομάδες είναι σήμερα δικοί της συνδικαλιστές.
Σε συγκέντρωση διαμαρτυρόμενων, που αντιδρούν στην απελευθέρωση του κλειστού επαγγέλματός τους, επέλεξε να μιλήσει ο Μίκης Θεοδωράκης. Εκεί είπε ότι υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή: από τη μια πλευρά έβαλε «την οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό σύστημα (Σύνταγμα, Βουλή, πολιτικός κόσμος)» και από την άλλη τους «ανεξάρτητους πολίτες». Ας παραβλέψουμε ότι ο Μίκης άργησε πολύ να καταλάβει τι πολιτικό σύστημα έχουμε ή ότι ο ίδιος υπήρξε, τα τελευταία 35 χρόνια, στυλοβάτης του (έχει στηρίξει, κατά καιρούς, όλους τους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης).
Είναι βέβαιος ότι σ' αυτούς τους «ανεξάρτητους πολίτες», στους οποίους θέλει να μεταδώσει τη «Σπίθα» του, μπορούν να ενταχθούν και οι διαμαρτυρόμενοι σήμερα για το άνοιγμα του κλειστού επαγγέλματός τους; Δεν γνωρίζει ότι σε ορισμένους από αυτούς τους κλάδους ανθεί η πάσης φύσεως διαφθορά; Ή ότι χιλιάδες από αυτούς τους επαγγελματίες, που καλύπτονται υπό τον γενικό τίτλο «επιστημονικοί φορείς», είναι πρωταθλητές στη φοροδιαφυγή; Μήπως κάποιοι επιτήδειοι θέλουν να καλυφθούν πίσω από την αίγλη του Μίκη; Κάποιοι έπρεπε να τον προστατεύσουν.
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο παράδειγμα, η στάση της Εκκλησίας, που «κλοτσάει» στην εφαρμογή του κανόνα «πέντε αποχωρήσεις, μία πρόσληψη» στο Δημόσιο, λες και οι προσλήψεις των παπάδων είναι πιο αναγκαίες από τις άλλες των κοινών θνητών.
Σώζεται αυτός ο τόπος με τέτοιους ταγούς και τέτοιες νοοτροπίες;
Γ.Καράλιας
enet
