Τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι ιδιοκτησία ούτε της κυβέρνησης, αλλά ούτε και των εργαζομένων σε αυτά..Δεν υπάρχει μάλλον κανείς που να μη δέχεται οι αστικές συγκοινωνίες της πρωτεύουσας να τεθούν υπό ενιαία διοίκηση. Αντίστοιχα, υποθέτω πως δεν θα υπάρχει κανείς που να δέχεται οι εργαζόμενοι να έχουν διαφορετικό μισθολόγιο - ανάλογα με το μέσο που...δουλεύουν. Φυσικά, με διαφορετικές αμοιβές ανάλογα με τη δουλειά που κάνουν. Αλλο οι οδηγοί, άλλο οι τεχνικοί, άλλο οι διοικητικοί κ.ο.κ.
Εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε να καταλάβει ότι ο συντονισμός των μέσων εξυπηρετεί καλύτερα τον πολίτη (για αυτόν άλλωστε δεν γίνονται όλα;). Οτι δεν υπάρχει λόγος, όταν υπάρχουν δύο γραμμές μεταξύ δύο σημείων, αυτές να έχουν ίδιο ωράριο! Οτι πρέπει διαρκώς να αναθεωρούνται τα δρομολόγια, γιατί αλλάζουν οι συνήθειες, γιατί η πόλη επεκτείνεται.
Εύκολα μπορεί επίσης να καταλάβει ότι θα χρειάζονταν διαφορετικές ζώνες εισιτηρίων. Οτι η εισαγωγή ηλεκτρονικού εισιτηρίου εκτός από την οικονομία σε χαρτί (κομμένα δεντράκια) θα αντιμετώπιζε το πρόβλημα των λαθραίων επιβατών. Οτι πρέπει να δίνεις κίνητρα χρήσης των μέσων. Οτι το όφελος στο περιβάλλον δεν μπορεί να μετρηθεί μόνο από το έλλειμμα του συγκοινωνιακού φορέα. Οτι πρέπει να υπάρχει συγκοινωνία όλο το βράδυ.
Ολα αυτά και πολλά άλλα είναι εύκολο να γίνουν κατανοητά. Κατανοητό μπορεί να γίνει επίσης ότι εμείς οι πολίτες εκπροσωπούμαστε από τις διοικήσεις που ορίζει η κυβέρνηση και από αυτές απαιτούμε να καλυτερεύσει η ζωή μας. Από τους εργαζόμενους απαιτούμε να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Να συμπεριφέρονται στους συνανθρώπους τους με ευγένεια, να περιμένουν να κατέβει ή να ανέβει κάποιος, να φροντίζουν για την ποιότητα των υπηρεσιών. Η παρουσία τους άλλωστε στη διοίκηση βοηθά να μεταφέρουν την εμπειρία τους, τα παράπονα των άλλων και προτάσεις βελτίωσης. Πρέπει όμως να τιμούν τη δουλειά που τους εξασφαλίζει τα προς το ζην. Και η κυβέρνηση να φροντίζει να παρέχονται ποιοτικές υπηρεσίες, προσβάσιμες σε όσους τις χρειάζονται.
Οταν ψηφίσουμε, θα ψηφίσουμε την κυβέρνηση και όχι τη συνδικαλιστική ηγεσία των εργαζομένων. Οι δημόσιες μεταφορές ανήκουν σε όλους μας, διοικούνται από κάποιους που ορίζουν οι εκπρόσωποί μας και όχι από όσους έτυχε να δουλεύουν σε αυτές. Οπως σε κάθε δημόσιο θεσμό, όσοι υπηρετούν σε αυτόν, δεν πρέπει να θεωρούν ότι είναι ιδιοκτησία τους. Οτι αυτοί «θα παλέψουν» για αυτόν. Το ίδιο πρέπει να ξέρει και ο πρόσκαιρος διαχειριστής. Η κυβέρνηση. Ούτε σε αυτήν ανήκει. Δεν είναι το λάφυρό της, για να «τακτοποιήσει» τους οπαδούς της. Ευτυχώς τον τελευταίο χρόνο κάτι ο νόμος για το ΑΣΕΠ, κάτι οι διαγωνισμοί, το δεύτερο γίνεται κατανοητό.
Πρέπει να γίνει και το πρώτο. Οπως κανείς δημόσιος θεσμός δεν είναι ιδιοκτησία του διαχειριστή, έτσι δεν είναι ιδιοκτησία και των εργαζομένων σε αυτόν. Η απλή αυτή αρχή έχει εφαρμογή από τα πανεπιστήμια μέχρι τις συγκοινωνίες. Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε και το εφαρμόσουμε, τόσο καλύτερα...
Θεόδωρος Χατζηπαντελής, καθηγητής του ΑΠΘ.
Εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε να καταλάβει ότι ο συντονισμός των μέσων εξυπηρετεί καλύτερα τον πολίτη (για αυτόν άλλωστε δεν γίνονται όλα;). Οτι δεν υπάρχει λόγος, όταν υπάρχουν δύο γραμμές μεταξύ δύο σημείων, αυτές να έχουν ίδιο ωράριο! Οτι πρέπει διαρκώς να αναθεωρούνται τα δρομολόγια, γιατί αλλάζουν οι συνήθειες, γιατί η πόλη επεκτείνεται.
Εύκολα μπορεί επίσης να καταλάβει ότι θα χρειάζονταν διαφορετικές ζώνες εισιτηρίων. Οτι η εισαγωγή ηλεκτρονικού εισιτηρίου εκτός από την οικονομία σε χαρτί (κομμένα δεντράκια) θα αντιμετώπιζε το πρόβλημα των λαθραίων επιβατών. Οτι πρέπει να δίνεις κίνητρα χρήσης των μέσων. Οτι το όφελος στο περιβάλλον δεν μπορεί να μετρηθεί μόνο από το έλλειμμα του συγκοινωνιακού φορέα. Οτι πρέπει να υπάρχει συγκοινωνία όλο το βράδυ.
Ολα αυτά και πολλά άλλα είναι εύκολο να γίνουν κατανοητά. Κατανοητό μπορεί να γίνει επίσης ότι εμείς οι πολίτες εκπροσωπούμαστε από τις διοικήσεις που ορίζει η κυβέρνηση και από αυτές απαιτούμε να καλυτερεύσει η ζωή μας. Από τους εργαζόμενους απαιτούμε να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Να συμπεριφέρονται στους συνανθρώπους τους με ευγένεια, να περιμένουν να κατέβει ή να ανέβει κάποιος, να φροντίζουν για την ποιότητα των υπηρεσιών. Η παρουσία τους άλλωστε στη διοίκηση βοηθά να μεταφέρουν την εμπειρία τους, τα παράπονα των άλλων και προτάσεις βελτίωσης. Πρέπει όμως να τιμούν τη δουλειά που τους εξασφαλίζει τα προς το ζην. Και η κυβέρνηση να φροντίζει να παρέχονται ποιοτικές υπηρεσίες, προσβάσιμες σε όσους τις χρειάζονται.
Οταν ψηφίσουμε, θα ψηφίσουμε την κυβέρνηση και όχι τη συνδικαλιστική ηγεσία των εργαζομένων. Οι δημόσιες μεταφορές ανήκουν σε όλους μας, διοικούνται από κάποιους που ορίζουν οι εκπρόσωποί μας και όχι από όσους έτυχε να δουλεύουν σε αυτές. Οπως σε κάθε δημόσιο θεσμό, όσοι υπηρετούν σε αυτόν, δεν πρέπει να θεωρούν ότι είναι ιδιοκτησία τους. Οτι αυτοί «θα παλέψουν» για αυτόν. Το ίδιο πρέπει να ξέρει και ο πρόσκαιρος διαχειριστής. Η κυβέρνηση. Ούτε σε αυτήν ανήκει. Δεν είναι το λάφυρό της, για να «τακτοποιήσει» τους οπαδούς της. Ευτυχώς τον τελευταίο χρόνο κάτι ο νόμος για το ΑΣΕΠ, κάτι οι διαγωνισμοί, το δεύτερο γίνεται κατανοητό.
Πρέπει να γίνει και το πρώτο. Οπως κανείς δημόσιος θεσμός δεν είναι ιδιοκτησία του διαχειριστή, έτσι δεν είναι ιδιοκτησία και των εργαζομένων σε αυτόν. Η απλή αυτή αρχή έχει εφαρμογή από τα πανεπιστήμια μέχρι τις συγκοινωνίες. Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε και το εφαρμόσουμε, τόσο καλύτερα...
Θεόδωρος Χατζηπαντελής, καθηγητής του ΑΠΘ.
