Η απειλή της πτώχευσης ως ..Ελληνικό διαπραγματευτικό χαρτί

Όσο προχωρούν τα σενάρια τα οποία λένε επαναγορά από την Ελλάδα ( έστω και σε συμφέρουσες τιμές) των ομόλογών μας, αυτό μας αφαιρεί από τα χέρια το όπλο, της “απειλής” να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών και να χάσουν οι Ευρωπαίοι τα λεφτά που έχουν σε Ελληνικά ομόλογα... κάτι που τους αναγκάζει τώρα να ψάχνουν λύσεις για μας.

Όσο και αν φαίνεται παράξενο, το μοναδικό όπλο της Ελλάδας απέναντι στους Ευρωπαίους και τις επιλογές της Γάλλο γερμανικής συμμαχίας, είναι το χρέος της και η - ενδεχόμενη - απόφαση να κάνει στάση πληρωμών και να απειληθούν έτσι οι μεγάλες Ευρωπαϊκές τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες και funds, ότι δεν...πάρουν δηλαδή πίσω τα περίπου 100 δισ. ευρώ που έχουν σε Ελληνικά ομόλογα.

Με απλά λόγια όσο προχωρούν τα σενάρια τα οποία λένε επαναγορά από την Ελλάδα ( έστω και σε συμφέρουσες τιμές) τα ομόλογα μας, αυτό μας αφαιρεί από τα χέρια το όπλο, της “απειλής” να κάνουμε στάση πληρωμών και να χάσουν οι Ευρωπαίοι τα λεφτά που έχουν σε Ελληνικά ομόλογα, κάτι που τους αναγκάζει τώρα να ψάχνουν λύσεις για μας.

Εάν λοιπόν βρεθεί μια λύση και οι Ευρωπαϊκές τράπεζες βρουν τρόπο και δώσουν πίσω χωρίς ζημιά τα Ελληνικά ομόλογα στην (επιχορηγούμενη από την Τρόικα για αυτό ) Ελλάδα, τότε η χώρα μας δεν θα έχει κανένα “εκβιαστικό ατού” και άρα θα είναι έρμαιο των αποφάσεων της ΕΕ, ενω δεν αποκλείεται να μας εξωθήσουν και εκτός ευρώ. Ειδάλλως, εάν χάσουμε το ατού της ξαφνικής πτώχευσης, τότε η Ελλάδα θα είναι το πρώτο πειραματικο πεδίο εφαρμογής, αποφάσεων όπως τα λεγόμενα σύμφωνα Σταθερότητας και Ανταγωνιστικότητας που θέλει η Μέρκελ να επιβάλει σε όλες τις χώρες και τα οποία ουσιαστικά θα κάνουν τη χώρα μας πολύ πιο φτωχή, από ότι είναι σήμερα.

Δηλαδή, για να γίνει σήμερα ανταγωνιστική η Ελλάδα - σύμφωνα με το σχέδιο των Γερμανών - θα πρέπει να παράγει φθηνές υπηρεσίες και προϊόντα. Πως όμως να το πετύχει αυτό χωρίς βασικές υποδομές, αλλά και την απαραίτητη τεχνολογία αλλά και την τεχνογνωσία της τεχνολογίας;

Το μόνο που μπορεί να κατεβάσει η Ελλάδα για να έχει ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες είναι οι ...μισθοί, λένε οι φωστήρες αυτής της οικονομικής μπούρδας, που θα δείτε ότι θα αποδειχθεί η αφορμή για τη διάλυση και την κοινωνική έκρηξη στην Ευρώπη. Εάν όμως συνεχώς κατεβαίνουν οι μισθοί, η κατανάλωση που στήριζε την ανάπτυξη στην Ελλάδα, θα καταρρεύσει και μαζί με αυτή και η οικονομία μας. Δηλαδή, το να φέρεις τον Κινέζο μισθωτό στα Ελληνικά επίπεδα γίνεται, το να υποβιβάσεις τον Έλληνα στα Κινέζικα επίπεδα, δεν γίνεται.

Επομένως, η Ελλάδα θα πρέπει άμεσα να συνασπιστεί με τις άλλες μικρές χώρες που θίγονται από αυτή την Γερμανική οικονομική “δικτατορική” λογική ( π.χ η Ιρλανδία δεν θέλει να αυξήσει τους φόρους της, η Αυστρία δεν θέλει να αυξήσει τις συντάξεις της, το Λουξεμβούργο θέλει να έχει αύξηση μισθών σύμφωνα με τον πληθωρισμό κ.αλ) και να παλέψουν μαζί για μια Ευρώπη, που θα εργάζεται για λογικούς μισθούς και ευτυχισμένους εργαζόμενους, καταναλωτές και οικογενειάρχες.


Όλες οι αποφάσεις στο άερα

Αμηχανία επικρατούσε στην κυβέρνηση όλο το Σαββατοκύριακο εξαιτίας μιας μάλλον αναπάντεχης και οπωσδήποτε δυσάρεστης εξέλιξης, η οποία, μέσα στη φασαρία και στο «θόρυβο» των ημερών, πέρασε σε δεύτερη μοίρα μάλλον, αλλά ωστόσο αφορά σε ένα θέμα πρωτεύουσας σημασίας. Ο λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι τελικά η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ ευρώ, εξακολουθεί να αιωρείται, χωρίς να έχει ληφθεί οριστική απόφαση σε επίπεδο Βρυξελλών. Η αρχική αίσθηση την Παρασκευή το πρωί, όταν η ελληνική αποστολή ετοιμάζονταν να ταξιδεύσει για τη βελγική πρωτεύουσα, όπου θα λάμβανε χώρα η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής, ήταν ότι «το θέμα θα κλείσει σήμερα».
Τελικά, δεν έκλεισε, ούτε αυτό, αλλά ούτε κι εκείνο της μείωσης του επιτοκίου, του ίδιου δανείου. Το αποτέλεσμα; Η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει την ίδια «βαριά» υποχρέωση - και στη μια και στην άλλη περίπτωση - οπότε εξακολυθεί και να είναι δέσμια του «δικού της» προβλήματος, το οποίο ακόμα, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν έχει μετατραπεί σε ευρωπαικό. Το γεγονός λειτουργεί ως «αγκάθι» στους σχεδιασμούς του υπουργείου Οικονομικών, το οποίο πολύ θα ήθελε να είχε κλείσει και τα δύο αυτά μέτωπα, πριν ξεκίνησει ο ουσιαστικός διάλογος για τη διευθέτηση της οικονομικής κρίσης σε συνολικό επίπεδο. Φαίνεται, ωστόσο, ότι η Γερμανία φροντίζει να κρατά σε εκκρεμμότητα όλα τα θέματα, προφανώς, για να εξυπηρετήσει καλύτερα τους δικούς της σκοπούς.
Γ.Τσαραγκλής