να αναθεωρήσει τις σταθερές του παρελθόντος με νέες συμμαχίες σε ένα περιβάλλον εξαιρετικής αστάθειας. Μόνη ακτίνα φωτός παραμένει, παρ΄ όλα τα γνωστά προβλήματα δυστοκίας, η...Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία επιτέλους κατανόησε ότι πρέπει να υπάρξει ένα νέο πλαίσιο, αποδεκτό από όλους, για την αντιμετώπιση της οξείας οικονομικής κρίσης. Αν οι ευρωπαϊκές αυτές διεργασίες ευοδωθούν τελικά, τότε δίνεται μια μεγάλη ώθηση στην κυβέρνηση να προχωρήσει με μεγαλύτερη άνεση στον επιδιωκόμενο εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, ο οποίος προς το παρόν προσκρούει στα γνωστά κατεστημένα συμφέροντα. Μένει όμως να διευκρινισθεί ποιο θα είναι το αύριο σε ολόκληρο το αραβικό τόξο, καθώς έχει μεν σημάνει το τέλος μιας εποχής αλλά ουδείς γνωρίζει πού θα οδηγήσει το τέλος αυτό.
Γνωστό είναι ότι η κρίση στη Μέση Ανατολή συνέπεσε με το άνοιγμα της Αθήνας προς το Ισραήλ. Ενα άνοιγμα που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, καθώς στην ισραηλινή κυβέρνηση επικρατούν τα γεράκια, τα οποία συνεχώς δυναμιτίζουν τον διάλογο με τους Παλαιστινίους. Δημιουργήθηκε έτσι η εντύπωση, παρά τις συνεχείς διαψεύσεις, ότι η Ελλάδα εγκαταλείπει την παραδοσιακή φιλοαραβική πολιτική της σε μια στιγμή που οι Παλαιστίνιοι απεγνωσμένα επιχειρούν να ενισχύσουν τα διεθνή ερείσματά τους απέναντι στην εντεινόμενη ισραηλινή αδιαλλαξία. Φαίνεται όμως ότι το άνοιγμα προς το Ισραήλ δεν έχει τελικά πολιτικές προεκτάσεις, αλλά στοχεύει σε μια οικονομική, ενεργειακή και αμυντική συνεργασία σε υψηλό τεχνολογικό επίπεδο, από την οποία η Ελλάδα, στην ιδιαίτερα δύσκολη οικονομική συγκυρία στην οποία έχει βυθισθεί, έχει πολλά να κερδίσει, χωρίς να παραγνωρίζεται η θετική επιρροή την οποία μπορεί να ασκήσει το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Φυσικό είναι η Αγκυρα να αντιδρά (αν και δεν το παραδέχεται δημοσίως) στα ανοίγματα αυτά, τη στιγμή μάλιστα που επιχειρεί να προβάλει το «τουρκικό μοντέλο» (μείγμα ισλαμισμού και δημοκρατικού καθεστώτος) στις αραβικές χώρες που έχουν εξεγερθεί.
Μέσα στο πολύπλοκο αυτό σκηνικό (και ενώ το Ισραήλ κάθε άλλο παρά ικανοποιημένο είναι από τις εξελίξεις στην Αίγυπτο, όπου στο πρόσωπο του Χόσνι Μουμπάρακ χάνει έναν πιστό σύμμαχο, κατηγορώντας την Ουάσιγκτον γι΄ αυτό) επιχειρείται, με αφορμή τα ενεργειακά, να δημιουργηθεί ένας άξονας με την Κύπρο και την Ελλάδα για την εκμετάλλευση και τη μεταφορά των υδρογονανθράκων, οι οποίοι υποτίθεται ότι βρίσκονται στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Το ζήτημα αυτό εθίγη και κατά τις συνομιλίες που είχαν την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα οι κκ. Παπανδρέου και Χριστόφιας, οι οποίοι όμως υπήρξαν εξαιρετικά προσεκτικοί ως προς τις προοπτικές που διανοίγονται, επιχειρώντας να μετριάσουν την υπερβολική αισιοδοξία που έχει δημιουργηθεί. Ολα λοιπόν παραμένουν ρευστά, καθώς οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας (ακόμη και στα βόρεια σύνορά μας, Αλβανία, Κοσσυφοπέδιο κτλ.) τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα, η οποία δεν επιτρέπει, προς το παρόν τουλάχιστον, να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα.
Γ.Καρτάλης
tovima
