Δύο οικονομικά μεγέθη του τελευταίου διαστήματος δείχνουν ότι η χώρα έχει εισέλθει σε επικίνδυνη ατραπό. Τα έσοδα του πρώτου διμήνου μειώθηκαν κατά 10%, ενώ ο δείκτης ανεργίας το Δεκέμβριο του 2010 έδειχνε 14,8%, ή 733.645 άτομα. Αν κάποιος εξετάσει τα δύο προαναφερθέντα μεγέθη, θα αντιληφθεί ότι η ύφεση αρχίζει να βαθαίνει διαρκώς ταχύτερα...Η πτώση των εσόδων, εκτός από την πάγια ανεπάρκεια των φοροελεγκτικών μηχανισμών (που παραμένουν δυστυχώς οι ίδιοι), αποκαλύπτει ακριβώς την κλιμάκωση της...ύφεσης.
Οι μειώσεις, για παράδειγμα, μισθών στο Δημόσιο μέχρι 20% περιορίζουν και τον φόρο που εισπράττει το κράτος. Εξυπακούεται ότι οι μειώσεις των εισοδημάτων περιορίζουν ανάλογα και την κατανάλωση. Τα δημόσια έσοδα φαίνεται ότι έφτασαν στο όριο αντοχής τους και είναι δύσκολο να αυξηθούν αντλώντας από τις ίδιες πηγές. Η πάταξη της φοροδιαφυγής θα ήταν μια λύση, αλλά για διάφορους λόγους δεν αποδίδει τα αναμενόμενα.
Την ίδια στιγμή που τα έσοδα αδυνατούν να γεμίσουν τα κρατικά ταμεία, η ανεργία απογειώνεται, έχοντας και αυτή ως αφετηρία την ύφεση. Δυστυχώς το μνημόνιο όταν συντάχθηκε, δεν περιέλαβε πρόνοιες που θα διατηρούσαν την ανάπτυξη. Αντίθετα, περιελάμβανε πολιτικές που σιγοντάρισαν την ύφεση στην πραγματική οικονομία.
Η δικαιολογία ήταν ότι προηγούνταν η σταθεροποίηση της οικονομίας και η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Βέβαια το μνημόνιο εκτός από την μονομέρεια που το διέκρινε, περιελάμβανε και προβλέψεις αναφερόμενες σε διαρθρωτικές αλλαγές σε διάφορους τομείς της οικονομίας. Σήμερα σχεδόν δέκα μήνες από την υπογραφή του, αυτές οι αλλαγές προωθούνται με αργούς ρυθμούς και ο λόγος είναι το πολιτικό κόστος, που τρομάζει ακόμα και τώρα την κυβέρνηση.
Για παράδειγμα, τα κλειστά επαγγέλματα παραμένουν κλειστά κατά βάση, ενώ τίποτε δεν έχει γίνει ακόμα όσον αφορά την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας. Η Ελλάδα σε θέματα διαρθρωτικών παρεμβάσεων ήταν πολύ πίσω και θα μπορούσε να προσθέσει πόντους στην ανάπτυξή της, εφόσον επιτάχυνε το βηματισμό της. Τούτο δυστυχώς δεν συνειδητοποιήθηκε από τους περισσότερους υπουργούς, που ακόμα και σήμερα συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονταν μέχρι χτες.
Προβάλλεται η δικαιολογία ότι οι πάντες περιμένουν το αποτέλεσμα της 25ης Μαρτίου και δεν μπορούν να κινηθούν, καθώς όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Είναι σαφές ότι έχουν προσωπικές στρατηγικές, αντιστρατευόμενες τα συμφέροντα της χώρας, η οποία κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στο βάραθρο.
Μην ξεχνάμε ότι την περίοδο από τις αρχές Οκτωβρίου του 2009 μέχρι σήμερα, δεν καταργήθηκε ούτε ένας άχρηστος δημόσιος οργανισμός, αν και πολλές φορές εξαγγέλθηκαν ενέργειες μείωσης του κράτους. Ενδιαφέρον έχει επίσης να δούμε τι γίνεται με το θέμα των μετατάξεων, το οποίο επίσης φαίνεται να έχει πάρει αθόρυβα την άγουσα για τις ελληνικές καλένδες.
Δ.Παπαδοκωστόπουλος
