Οταν ακούμε να επικαλούνται τη Δημοκρατία και κάνουν πόλεμο για να την επιβάλουν, δεν κρίνονται απλώς ως ύποπτοι, οι «συνήθεις πρόθυμοι», αλλά αποκαλύπτονται.Το είδαμε στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το βλέπουμε στο Ιράκ, μέχρι το μακρινό Αφγανιστάν, το βλέπουμε τώρα και στη Λιβύη, όπου ο πρόεδρος Ομπάμα χρεώνεται τους πράκτορες της CIA που μετέχουν από στεριάς και τον εξοπλισμό των αντικαθεστωτικών...
Τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά έχουν να κάνουν με τα συμφέροντά τους.
Μπορεί το Ισραήλ ανενόχλητο να εποικίζει, να βομβαρδίζει... χρόνια τώρα και να κρατάει απομονωμένη τη Γάζα. Το αίμα των Παλαιστινίων δεν είναι το ίδιο π.χ. με των Λίβυων, δεν μυρίζει πετρέλαιο, ούτε των Ελληνοκυπρίων που ζούνε 37 χρόνια τη στρατιωτική τουρκική κατοχή...
Πάντοτε και προσχηματικά τίθεται το δίλημμα. Να επέμβουμε για να «σώσουμε» τον λαό της Λιβύης ή να αφήσουμε τον τύραννο Καντάφι να τον σκοτώνει; Το ίδιο δίλημμα είχε να κάνει και με τον Μιλόσεβιτς. Η Ελλάδα ανήκει στους «πρόθυμους» συμμάχους και συνεπικουρεί, προσφέροντας τις βάσεις της, τις διευκολύνσεις της και αύριο τους στρατιώτες της. Τα μεγάλα κόμματα ομογνωμούν, όσον αφορά τη στρατιωτική επέμβαση, τη στιγμή που το ΝΑΤΟ με δυσκολίες βρήκε τρόπο να συμφωνήσει.
Στη Λιβύη, ούτε οι αντικαθεστωτικοί θέλουν εδαφική στρατιωτική παρουσία. Ο εμφύλιος είναι γεγονός και μπορεί να τραβήξει πολύ χρόνο. Ο λιβυκός λαός θα δώσει τη λύση, είναι και το πετρέλαιο που τους χωρίζει. Δεν είναι συμπτωματική η πρωτοκαθεδρία της Γαλλίας του Σαρκοζί, ούτε τυχαία είναι η στάση αναμονής της Γερμανίας της Μέρκελ.
Μέσα από τη δίνη των εξεγέρσεων στη βόρεια Αφρική, που έφτασαν μέχρι τη Συρία και απειλούν να αλλάξουν τις ισορροπίες στην περιοχή, αρχίζουν να δημιουργούνται ρήγματα και συγκρούσεις στους κόλπους των Δυτικών συμμάχων. Οι αντιθέσεις και οι κόντρες δεν θα είναι διοικητικού χαρακτήρα, αλλά πολιτικού και γεωστρατηγικού, που θα έχει να κάνει με το ποιανής χώρας εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι και κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος που δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τους πολέμους για να ανακάμψει.
Ευελπιστούν οι «σωτήρες» δημοκρατικοί «ανθρωπιστές» πως θα βγούνε πολλαπλώς κερδισμένοι από την πολλαπλή κρίση που προκαλούν; Νομίζουν ότι με το να φύγει ο Μπεν Αλί της Τυνησίας και ο κάθε Μουμπάρακ της Αιγύπτου ή ακόμα και ο Καντάφι, πως επέβαλαν τον έλεγχο και απορρόφησαν τις εξεγέρσεις των λαών και προπαντός των νέων που δεν έχουν πλέον θρησκευτικές αγκυλώσεις και δίνουν τη ζωή τους για την ελευθερία, την ανεξαρτησία τους, αλλά και για τη δικαιοσύνη;
Ο,τι κι αν γίνει, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει και θα μείνουν ως κατακτήσεις των εξεγερμένων, που δεν μπορούν πλέον να αγνοήσουν και να παραγράψουν αυτοί που έμειναν πίσω και αναγκάστηκαν να διαφοροποιηθούν από τα προηγούμενα ανελεύθερα καθεστώτα που είχαν στηρίξει.
Το ποτάμι που δημιούργησαν οι εξεγερμένοι δεν γυρίζει πίσω και η φωτιά που άναψαν στη Μεσόγειο θα αρχίσει να καίει και τη Γηραιά Ηπειρο που έχει αποξεραθεί, πράγμα που φάνηκε στη συνάντηση κορυφής στις Βρυξέλλες στις 25 Μαρτίου, υπό την «αιγίδα» της Γερμανίας.
Γ.Παπαχρήστος,
συγγραφέας.
