Το κενό αντιπροσώπευσης στη χώρα μας έχει πλέον λάβει ανησυχητικές διαστάσεις.
Ποτέ δεν υπήρξε μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες, τις απόψεις τους, τις πολιτικές τους θέσεις και την αντίστοιχη πραγματικότητα του πολιτικού κόσμου.
Πριν και πάνω από την οικονομία μας, απειλείται η δημοκρατία μας.
Δεν εξετάζω ποιος από τους δύο κόσμους έχει δίκιο σε αυτή τη διαμάχη, σε αυτήν την καθολική σχεδόν σύγκρουση μεταξύ πολιτών και πολιτικών.
Από τη μία πλευρά.. όπως έγραψα σε πρόσφατο σημείωμα, στην Ελλάδα έχει πλέον καταστεί αδύνατος ο δημοκρατικός διάλογος. Όταν οι συνδιαλεγόμενοι θεωρούν εαυτούς Μεσσίες, όταν προσδίδουν χιλιαστικό και σωτηριολογικό χαρακτήρα στα επιχειρήματά τους, όταν επικαλούνται θεωρίες συνωμοσίας που δεν μπορούν ούτε να επαληθευθούν, ούτε να διαψευσθούν, όταν επικαλούνται το προνόμιο της πρόσβασης στην απόλυτη αλήθεια και όταν δεν έχουν κανέναν σεβασμό για τους γύρω τους, τότε η δημοκρατία μαραζώνει.
Από την άλλη πλευρά όμως, δεν φταίνε μόνο οι πολίτες και η κουλτούρα της ασυδοσίας που ευδοκίμησε στη μεταπολίτευση, για όσα βλέπουμε γύρω μας. Για το μπάχαλο, είτε αυτό εξελίσσεται στην Κερατέα, είτε εκδηλώνεται μέσω γιαουρτομάτων, μεγάλη ευθύνη έχει και η πολιτική τάξη στη χώρα μας. Η οποία πολιτική τάξη αδυνατεί να νομιμοποιήσει την εξουσία της σε συμβολικό επίπεδο. Γι’ αυτό και ο λόγος της παραμένει κενό γράμμα, ενώ το μονοπώλιο της βίας που θεωρητικά έχει, αμφισβητείται. Δεν είναι μόνο ότι η κυβέρνηση δεν δείχνει σε καμία περίπτωση να συμπάσχει με τους όσους πλήττονται και να προχωρά σε έναν συμβολικό έστω περιορισμό των προνομίων (οικονομικών, υλικών, θεσμικών) που απολαμβάνουν οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους. Δεν είναι μόνο ότι οι πολιτικοί ηγέτες συναγωνίζονται τους πολίτες της Κερατέας σε «ξερολισμό».
Κυρίως, η πολιτική τάξη στην Ελλάδα αδυνατεί να απαντήσει στο λαϊκιστικό και απλοϊκό, αλλά απολύτως βασικό, ερώτημα: «θα πάει κανένας φυλακή;». Γιατί μέχρι στιγμής όχι μόνο είναι όλοι έξω, ακόμη και όσοι παραδέχθηκαν δημοσίως ότι έλαβαν μίζες. Όχι μόνο δεν έχουν καν διωχθεί όσοι ακόμη και οι πέτρες γνωρίζουν ότι δωροδοκήθηκαν. Όχι μόνο τα κόμματα υπερασπίζονται χωρίς αιδώ καταδικασμένους από τη δικαιοσύνη πολιτικούς. Το βασικό είναι ότι δεν δείχνουν καμία διάθεση να βάλουν τάξη στα του οίκου τους. Να καθαρίσουν τους σταύλους με τα λαμόγια. Και να ανοίξουν τα κομματικά τους ταμεία.
Ο κ. Παπανδρέου είχε κάποτε δεσμευτεί ότι «θα ματώσουμε». Μέχρι στιγμής δεν έχει ματώσει κανένας. Και αν για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών και το σχετικό άρθρο του συντάγματος, δεν μπορεί να κάνει και πολλά προς το παρόν, δεν ισχύει το ίδιο και για την αυστηρότητα της ποινικής δικαιοσύνης. Ούτε φυσικά για το ζήτημα των κομματικών ταμείων.
Έστω και αν το «να πληρώσουν οι πολιτικοί που τα έφαγαν» είναι ένα βολικό άλλοθι για τους πονηρούς παρανομούντες, αυτό το άλλοθι θα πρέπει να τους αφαιρεθεί.
Αν πράγματι τα κόμματα είχαν ματώσει, όσοι πολίτες ζητούν αίμα, θα είχαν ικανοποιηθεί. Τα φαινόμενα ανομίας θα έχαιραν πολύ μικρότερης συμπάθειας.
Το κράτος θα έχαιρε μεγαλύτερης συμβολικής νομιμοποίησης.
Και ίσως η διακυβέρνηση της χώρας σε αυτήν την τρικυμία να ήταν πιο εύκολη..
N.Mαλεβίτης
